ในที่สุดมันก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ฉันรอคอยมานานซักที ฉันลืมตาบิดขี้เกียจหลังจากที่นอนไปได้แค่ประมาณห้าชั่วโมง อย่างน้อยก็นับว่าได้นอนมากที่สุดในรอบหนึ่งเดือนตั้งแต่แม่ไม่อยู่เลยก็ว่าได้ ฉันปลดล็อกโทรศัพท์ดูนาฬิกาก่อนจะพบว่านี่ก็ปาไปแปดโมงแล้ว ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยให้ตายสิ ฉันกระโดดออกจากเตียงและรีบไปอาบน้ำในทันที
ครืด ครืด!
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด็พบว่าเป็นอเล็กซ์ที่โทรเข้ามา
(หวัดดีชาลี)
"ไง มีอะไรหรอ" ฉันตอบกับพร้อมๆกับใส่ถุงเท้าไปด้วย
(วันนี้พวกแซคมีเล่นดนตรีที่บาร์แถวๆกรีนสตรีท ฉันเลยจะชวนเธอไปด้วย เธอว่างมั้ย?) ปลายสายมีน้ำเสียงตื่นเต้น
"ฉันก็อยากไปนะ แต่โทษทีพอดีวันนี้ฉันมีธุระน่ะสิ" ฉันถอนหายใจอย่างเสียดาย
(แย่จัง เดี๋ยวค่อยไปใหม่ก็ได้เนอะ) อเล็กซ์พูดน้ำเสียงเจือด้วยความเสียดาย
(ไหนๆ ขอฉันคุยด้วยดิ) ฉันได้ยินเสียงตะโกนเข้ามาจากปลายสาย
(เฮ! ชาลี เธอมาดูพวกเราได้ใช่มั้ย) เสียงแซคลอดเข้ามาในปลายสาย พร้อมๆกับเสียงของอเล็กซ์ตะโกนที่บอกเขาว่าฉันไปไม่ได้
"ขอโทษด้วยนะแซค" ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆดังออกมาจากปลายสาย
(ไม่เป็นไร ยังไงซะโอกาสหน้าก็มีอีก) ให้ฉันเดาเขาคงยิ้มอยู่แน่ๆ ฉันสะบัดหัวตั้งสติ
"แค่นี้ก่อนนะฉันต้องรีบไปแล้ว บาย" ฉันว่าพลางใส่รองเท้าอย่างรวดเร็ว
(บาย! บาย!) เสียงอเล็กซ์และแซคดังขึ้นพร้อมกัน ฉันกดตัดสายก่อนจะรีบวิ่งลงไปข้างล่าง ก็พบว่าป้ามาทาร์และแซมรออยู่ก่อนแล้ว
"พร้อมแล้วใช่มั้ยชาลี" ป้ามาทาร์เดินมาโอบไหล่ฉัน ฉันพยักหน้า
ธุระที่ว่านี่ก็คือ ฉันต้องไปโรงพยาบาลเพราะวันนี้เป็นวันที่คุณหมอนัดฉัน เพราะถึงกำหนดนัดตรวจเช็คสุขภาพร่างกายและจิตใจหลังจากเกิดอุบัติเหตุ ฉันเกลียดโรงพยาบาล แต่ทำไงได้ ฉันได้แต่ถอนหายใจเหนื่อยๆ
YOU ARE READING
The Sea
Teen Fiction'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
