Freckled 》Levi x OC|🔞

《25》

Pewien stary woźnica oraz kupiec, który pamiętnej nocy podwoził mnie do korpusu, siedział zakneblowany i związany - przez oddział Levi 'ego.
Dimo Reeves, bo tak o nim mówiono, nie należał do kategorii ludzi cichych. Gdy tylko uwolniliśmy usta, wydarł się w niebogłosy. Dopiero kopnięcie Kapitana, skutecznie sprowadziło jegomościa do pionu.

Dimo, poza czarnymi po bokach włosami był praktycznie łysy. Posiadał krótką, ciemną brodę i przydługiego wąsa. Rozpoznałam go, tak samo jak on mnie, mimo początkowej niechęci.

- My tylko, wykonywaliśmy rozkazy żandarmerii. Wszystko przepadło, zabiorą majątek firmy. Nie wystarczę ja i mój syn... - pokręcił głową. - Moi pracownicy, zginą w tajemniczych okolicznościach.

Spojrzałam na wspomnianego syna, stojącego po przeciwnej stronie. Flegel, różnił się od ojca. Co prawda również posiadał znaczącą nadwagę, jednak włosy miał gęste, rude i solidnie zaczesane do tyłu.

- Wiedziałeś, kim jestem?

- Nie! Przysięgam! Dopiero później, Sanes wydał polecenia! Mieliśmy porwać Eren 'a i Historie, a ciebie...

Djel Sanes to perfidny kłamca.
Wszystko ukartował od początku mając świadomość, kim jesteśmy. Chciał uśpić naszą czujność i prawie mu się to udało.

- Mnie, co? - nachyliłam się. - Mów.

- Upokorzyć i wykorzystać. - uciekł wzrokiem z powrotem na syna. - Nie jesteśmy tacy! Nigdy nie dotknęliśmy kobiety bez zgody!

- Tata, ma rację! Nie chcieliśmy, wiedzieliśmy, że nie wykonamy rozkazu. Zabranie i złapanie tej dwójki, zaważyło na naszych losach. A teraz pozostaliśmy z niczym! Wszystko stracone...

Gorąco, buchnęło prosto w twarz. Zrobiło mi się duszno, nogi zamieniły się w galaretę, niezdolną do prostego chodzenia. Mimo to ruszyłam, nie oglądając się za siebie. Wypadłam na zewnątrz, sunąc ręką po chropowatej ścianie magazynu. Sięgnęłam do kieszeni, wysuwając fiolkę z tabletkami na ból głowy. Włożyłam jedną do ust, zdając sobie sprawę, że to za mało. Uzupełniłam porcję o kolejne siedem, popijając wodą z bukłaka. Usiadłam na ziemi, obejmując ramionami nogi.

- Potrzebuje, Pani czegoś?

Uniosłam głowę na Mikase, owiniętą czerwonym szalikiem. Zaprzeczyłam, dziękując za zainteresowanie. Przysiadła obok, pocierając dłonie.

- Martwisz się o Eren 'a? - zagaiłam temat.

- Tak. - odparła. - Wiem, że przypomniał sobie rozmowę Ymir z Bertholdtem. Nie powiedział nam ani słowa, ale wyglądał na przerażonego.

- Spróbuję się tego dla ciebie dowiedzieć. - widziałam, że w tym przypadku będę zmuszona do rozmowy z Hange. - To silny chłopak, poradzi sobie.

- Wiem, ale czasem... - dmuchnęła, odsuwając czarny kosmyk. - Potrzebuje pomocy.

- Ale jej nie przyjmuje, co? - zaśmiałam się. - Podziwiam cię za determinacje i wsparcie. Jesteś naprawdę lojalna.

- To nic takiego. - schowała nos w materiale szalika, ukazując lekkie rumieńce. - Pójdę już, obiecałam, że pomogę z rozłożeniem noclegu.

- Dobrej nocy. - szepnęłam, obserwując obłok powietrza.

Noc, zapowiadała się na zimną, ale potrzebowałam otrzeźwienia. Spojrzałam w ciemne niebo, udekorowane milionem gwiazd. Wierzyłam, że ta świecąca najjaśniej to moja córka.

🧪

Ciepły materiał, otulił moje ramiona. Wzdrygnęłam się, szczekając zębami. Oprócz zimna, czułam wszechogarniającą niemoc. Nie oddychało mi się najlepiej, serce biło zdecydowanie za szybko, nie odpowiednio do prawidłowego rytmu.