လုံးလုံးလည္း လမ္းမႀကီးကိုေငးရင္း တစ္ေနရာအေရာက္
ဟမ္.... အားပါးပါးလွလိုက္တဲ့အိမ္ႀကီး..
စိတ္ထဲကေတြးေနတုန္း ၿခံႀကီးရဲ႕တံခါးကပြင့္လာကာ လူတစ္ေယာက္ေရးႀကီးသုတ္ျပာျဖင့္ ကားနားကိုေျပးလာကာ
"သခင္ေလး "
ေျပာလည္းေျပာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုယွက္လ်က္ ေခါင္းငုံ႕ကာအရိုအေသတန္းေပးေလသည္
"မာမီရွိတယ္မို႔လား"
"ဟုတ္ရွိပါတယ္သခင္ေလး "
"ေကာင္းပီ တံခါးဖြင့္လိုက္ "
တေယာက္က သခင္ေလး တေယာက္ကလည္းမာထန္စြာတခါမွ မၾကားဘူးေသာအမိန့္ေပးသံႏွင့္ လုံးလုံးခင္မ်ာ မ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္ျဖင့္သာ
"ကေလး ဟိုေရာက္ရင္မေၾကာက္နဲ႕ေနာ္ ကိုရွိတယ္ "
အခုနကမတူေသာ ေလသံ မ်က္ႏွာေဘးႏွင့္ ဒီလူႀကီးဟာေလ အေျပာင္းအလဲအရမ္းျမန္တာဘဲ
စိတ္ထဲမွာသာေျပာရဲသည္။ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပလိုက္ေလသည္ ။
သို႔ႏွင့္ မင္းထင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရှှ့သို့ရောက်သောအခါ တံခါးလာဖြင့္ေသာသူကို လက္ျပကာ ကို႔ဘာသာသာ တံခါးဖြင့္လို႔ ကေလးငယ္ရွိရာဘက္ကို တံခါးသြားဖြင့္ေပးရင္း
"လာ လုံးလုံး ဒါကို႔အေမအိမ္ဘဲ "
"ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္ဝင္လို့္ျဖစ္ပါ့မလား..,ေျပာေတာ့႐ုံးကိုသြားမွာဆို "
"အင္းဟုတယ္ သူေနသိပ္မေကာင္းဘူးဆိုလို႔ အခ်ိန္ရရင္အျပန္ၾကမွ႐ုံးဝင္မယ္ "
"အာ့ဆို က်ဳပ္ကားေပၚေနက်န္ခဲ့မယ္ေလ "
"လိုက္ခဲ့ပါကြာ ေနာ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးကိုရွိတယ္လာ"
ေျပာမရတဲ့အဆုံး လုံးလုံးလည္း ထိုလူႀကီးေခၚရာေနာက္လိုက္ခဲ့ လိုက္ေလသည္
တံခါးဝကိုျဖတ္ျဖတ္ျခင္း ခန္းမက်ယ္ႀကီးတစ္ခုထဲအေရာက္ လုံးလုံးမ်က္စိေတြပင္မ႐ုံနိုင္ေပ မိမိအိမ္တစ္လုံးစာေလာက္အက်ယ္ရွိတဲ့ ခန္းမႀကီးတစ္ခု ထိုအခန္းထဲမယ္ခ်ိန္ဆြဲထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ပုံတူပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
YOU ARE READING
မြို့အုပ်မင်းရဲ့ဝလုံးလေး
Romanceမြို့အုပ်ကြီးရဲ့သဲမှုကဲမှုအဖြာဖြာကို ဖတ်ရှုပေးကြပါဦးလို့
