တစ်ပွင့်တည်းသောပန်းပွင့်ငယ်(S-1)

P.14(Zaw)

မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္သည္ေတာက္ပစြာျဖစ္တည္လ်က္။မေန႔ကမိုး႐ြာထားလို႔ဒီေန႔ပိုလွေနသည္ျဖစ္မည္။ျပတင္းေပါက္မွျဖန္က်က္ေနေသာအလင္းေရာက္သဲ့သဲ့သည္ၾကည့္လိုက္လ်ွင္စူးရွ၏။ခုတင္နွစ္ခုၾကားအလင္းေရာင္သည္ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထား၏။ထို႔ေၾကာင့္တစ္ဖက္နွင့္တစ္ဖက္ျမင္ေနရသည္။

ရင္းနိုးလာၿပီးေခါင္းကိုကိုင္ကာထလိုက္သည္။တစ္ဖက္ခုတင္ရွိသူကေတာ့အခုထိအိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ရင္းလည္းသက္ျပင္းခ်ကာခုတင္ေပၚကထမည္ႀကံရံုရွိေသးဒူးေခါင္းထက္မွနာက်င္မႈမ်ားစြာ။ေတာင္ရွည္ပုဆိုးကိုလွန္လိုက္ေတာ့ဒူးေခါင္းမွာနီရဲၿပီးေသြးပင္စို႔ေနေလၿပီ။

နာက်င္မႈကိုအံတုကာတစ္ဖက္ခုတင္မွသူ၏လက္ကိုကိုင္လိုက္သည္။ေႏြးေထြးေနေသာလက္မွာယခုေတာ့ေအးစက္ေန၏။ထိုေအးစက္ေနေသာလက္ကိုေႏြေထြးေအာင္သူ႔လက္နဲ႔အပူေပးေနေလသည္။

နွလံုးသားထဲကတိုက္ရိုက္လာတဲ့ေမတ္တာအပူဓာတ္ေၾကာင့္ခြဲခြာျခင္းအေအးဓာတ္ေတြဟာျပယ္သြားပါေလ၏။ထိုမွရင္းစိတ္ခ်မ္းသာမိသည္။သူလည္းအားနည္းေနသည္။သို႔ေပမယ့္သူ႔ကိုပိုစိတ္ပူသည္။ေႏြေရာင္ခေရ။မင္းနိုးလာရင္ကိုယ့္ကိုသတိရပါဦးမလား။

"မင္းနိုးလာရင္ကိုယ့္ကိုအရင္ဆံုးသတိရေပးပါ ကိုယ့္ခေရ"

ရင္းၾကည့္မိသည္။ေႏြေရာင္ပိန္သြားသည္။အသားအေရကလည္းစိုေျပမေနေတာ့။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရင္းမ်က္လံုးထဲေႏြေရာင္သည္အနွိုင္းမဲ့သည္။နွိုင္းတု၍မရေပ။ခ်စ္တဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္လို႔ထင္ပါ၏။ေမတ္တာကပံုစံမတူဘဲလာတတ္သည္။

သူနာက်င္စဥ္ကရင္းသည္အသည္းခိုက္မတတ္နာက်င္သည္။သူၿပံဳးစဥ္ကရင္းသည္နွလံုးသားတုန္ေနေအာင္ေပ်ာ္႐ႊင္ရျပန္သည္။သူရွက္သြားေတာ့ရင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ဂုဏ္ယူမိျပန္၏။ထိုသို႔႔ျဖစ္သည္မွာအခ်စ္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

°°°°°°°°°°

၁ရက္ေန႔.....

သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။သတိမရတာ၁ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔ျဖစ္သည္။ရင္းဒဏ္ရာကသက္သာသေလာက္ရွိေပမယ့္နာက်င္ေနဆဲ။သတိရလာေပးပါေတာ့။