တစ်ပွင့်တည်းသောပန်းပွင့်ငယ်(S-1)

P.20(Zaw)

ခန္းစီးကိုခပ္ျမန္ျမန္ဖယ္ရွားေနပံု၊ေဆာင့္ဆြဲျဖဳတ္ေနပံုကိုၾကည့္လ်ွင္ေႏြေရာင္မွာစိတ္ေကာက္ေနမွန္းထင္ရွားပါ၏။ရင္းၿပံဳးကာေနာက္ကသိုင္းဖက္ဖို႔ႀကံေတာ့လက္ကိုရိုက္ခ်သည္။ရင္းစိတ္မဆိုးမိ။သူ႔ကုိရိုက္ခ်လိုက္လို႔လည္းရန္မေတြ႕မိ။ထိုအျပဳအမူေလးကပင္အခ်စ္တိုးေစသည္။

"ကဲ ခေရေလးေရ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲကိုယ္ေတာ့္ကိုေျပာပါဦး"

"....."

စကားျပန္ေျပာျခင္းမရွိဘဲအဝတ္ထည့္သည့္ေ႐ႊဇလံုထဲခန္းစီးေတြကိုေဆာင့္ထိုးထည့္ေနသည္။ဇလံုႀကီးေတာင္ကြဲသြားနိုင္ေလာက္သည္။ေႏြေရာင့္နားရင္းထိုင္လိုက္ေတာ့မတ္တပ္ရပ္ကာအဝတ္ေတာင္းနားသြားသည္။လိုက္သြားေလျပန္ေတာ့ဇလံုရွိရာဆီျပန္လာျပန္သည္။

ရင္းအသံထြက္ေအာင္ကိုရယ္မိေလေတာ့သည္။ကေလးသဖြယ္ျပဳမူေနသည္။ရင္းရယ္ေတာ့ေဒါသမ်က္ေစာင္းေလးလွမ္းထိုးကာဇလံုထဲကိုအဝတ္ေတြျပန္ထည့္ေနသည္။ရင္းခုတင္ေပၚထိုင္ကာဟိုဘက္လွည့္ၿပီးရယ္ေလေတာ့သည္။သူသိတာေပါ့။သူ႔ေနာက္မွာသူ႔ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးေနမယ့္နဂါးေလးကို။

ထိုနဂါးေပါက္စေလးသည္စိတ္ေကာက္ရာမွာခ်စ္စရာအတိ။ရင္တြင္းထဲမွာအႀကိမ္ႀကိမ္သူ႔စိတ္ကိုသတ္တဲ့နဂါးေလး။တံခါးဖြင္သံၾကားရသည္။လမ္းကိုေဆာင့္ေလ်ွာက္သြားသည္ကိုလည္းရင္းသိလိုက္သည္။တံခါးျပန္ပိတ္သံကိုလည္းၾကားလိုက္သည္။

ဒါ့ေၾကာင့္ရင္းျပတင္းေပါက္နားထသြားကာလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ဇလံုကိုကိုင္ကာအဝတ္ေလ်ွာ္ဖို႔ထြက္သြားသည့္ခေရ။ေျခလွမ္းေတြမွာလည္းအားပါသည့္အတြက္ေျမႀကီးေတာင္အက္ကြဲေလာက္တယ္။မရဏမင္းကေတာ့ေျမႀကီးတံုးနဲ႔မ်က္နွာလာေပါက္မွျဖင့္လွေနဦးမည္။

လိုက္သြားျပန္ရင္လည္းစိတ္ဆိုးဦးမည္။လိုက္မသြားျပန္ရင္လည္းစိတ္ေကာက္ဦးမည္။သူနဲ႔လည္းခက္ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ။ေနာက္ဆံုးေတာ့ဒီတိုင္းသာေနလိုက္ေတာ့မည္ဟုေတြးလ်က္ကဗ်ာစာ႐ြက္နွင့္မွင္တံကိုထုတ္ကာေရးခ်င္တာေတြေရးေနေတာ့သည္။ရင္းသည္မည္သည့္အခ်ိန္တြင္မဆိုကဗ်ာေကာက္ေရးေသာ္လည္းအမ်ားစုသည္သူ႔အေၾကာင္းေတြခ်ည္းသာ။ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ထုတ္ဖို႔ရာေႏြေရာင္ခေရဆိုသည့္လူသားေလးအေပၚအမွီျပဳရံုျဖင့္လံုေလာက္ပါသည္။တကယ္ကိုလံုေလာက္ပါေပသည္။