LEGENDS: Unleashing (Season, #2) ✔️

Massive Sprint

WHAT IS HAPPENING?

Napakarami niyang tanong. Ngunit katulad ng dati, hindi niya maiboses. Nalilito s'ya sa asta ng kaniya guro. Like, he literally told her his vision. And it was to destroy the Kingdom of Eufrata, for a master, is it right to envision something like that? Hindi kaya, nasa maling lugar siya?

But then again, wala siyang karapatang magreklamo. Agad na nagsimula ang kaniyang training, at hindi niya inaasahang walang konsiderasyon ang kaniyang tagapagturo. Ni hindi niya pa ito kilala, hindi niya alam ang pangalan nito at ganoon din ito sa kaniya. Hindi pa siya kumakain, hindi pa siya nakaka recover, ngunit isinabak na agad siya nito sa isang training na akala niya'y madali ngunit halos ikamatay niya.

GANITO BA ANG TRAINING SA ABYSS? GANITO BA TALAGA? HER MASTER...IS THE SCARIEST PERSON SHE HAD EVER ENCOUNTER. HE'S LIKE A PSYCHO!

For the whole week, her master taught her balance. It was not your ordinary balancing. It was exhausting, it was an exaggerated training.

"This one is the easiest,"

Sa buong linggo ay wala siyang ibang ginawa kundi ang tumayo ng isang paa lang gamit.

"Easiest?!"

Her tiptoe was pointed, it was so hard that she felt like she could lose her leg anytime. Her other leg was raised at her back. Her arms was spread as if she was flying, and her master put a rock on her head. Para na nga siyang mamamatay sa hirap sa kaniyang posisyon dinagdagan pa ng bigat.

"Whatever happens, don't let the rock fall." Palagi nitong paalala sa kaniya, "And don't move, this is a whole week test."

He has no considerations. He would eat infront of her, and she cannot keep her drools. She can't help herself but to drool. Her master deprives her morning meals, she just eat at night kung kailan bugbog sarado na siya at hindi makakilos ng maayos. Kung kailan hindi niya na magamit ang mga kamay niya.

It was one night when she tried to use her hands to eat the food, tinampal siya ng kaniyang guro at itinapon ang kaniyang pagkain sa lupa.

"If you want to eat like a dog then just eat like a dog!" Anito at itinuro ang pagkain sa lupa, "Go. Ni hindi mo man lang naisip na hugasan ang mga kamay mo."

That caused her trauma. Kaya naman kahit na nanginginig ng bongga ang kaniyang mga kamay ay pinipilit niyang gumamit ng kutsara o chopsticks. And, she was then disciplined.

The routine goes just like that and it's morning again; "C—can I atleast have some--"

Hindi pa natatapos ang sinasabi niya ay lumipad patungo sa kaniya ang isang kaldero, sa ganoong posisyon ay mabilis siyang natumba. Literal s'yang napasigaw sa sakit nang bumagsak ang kaniyang siko sa lupa.

See? Ganito ba dapat ang tagapagturo? Nasa tamang kamay ba talaga siya?

"Never demand. Anuman ang ipinapagawa ko sa'yo, gawin mo ng walang pagrereklamo. Kapag hindi kita pinakain, tiisin mo. Huwag kang humingi."

"P—patawad po..."

"Go back to your post."

She wanted to oppose him, her body is aching. Pero wala siyang karapatang magreklamo, kung sabagay hindi lang ito ang pinagdaanan niya sa Akademya, siguradong malalampasan niya ito. This is may be a piece of cake to the other nobles, but not to her. She just wanted to cry, this is just her first week ngunit halos pasuko na agad siya.

She got back to her old post without saying anything. She just watched her master eat very well while she drools over and stood still listening to her hungry stomach.

The following weeks during that month, she was sent back to the forest to overcome the struggles she encountered from the beginning. Her master would just watch her do everything to save herself from the deadly traps.

"There will be times that I will watch your performance but most of the time I'll just wait for you here. Bago bumaba ang araw, dapat nakabalik ka na dito..."

"Po?"

"Narinig mo ako. Dapat ay maka dalawampung balik ka, pababa at pataas. Magbibilang ako."

Imposible, paano niya iyon gagawin. Sa paanan siya ng bundok magsisimula, pagdadaanan niya ang iba't-ibang impyerno bago makatungo sa tuktok kung saan naroroon ang kaniyang guro. Baka nga lumubog na ang araw ay hindi pa niya tapos ang dalawampu at 'di pa siya makabalik agad, kaunti nalang talaga ay baka sumuko na siya.

"Now, go."

Wala siyang nagawa kundi ang sumunod. Hudyat na iyon upang simulan ang isa na namang imposibleng bagay.

Pagbaba ng bundok ay walang problema, ang pagtaas talaga ang mahirap. Kumpara sa nangyari sa kaniya ng gabing iyon, mas malala pa siyang bumabalik. Ilang hampas ang kaniyang sinasalo, ilang pana at palaso ang kaniyang iniiwasan ngunit mas madaming beses siyang tinatamaan. Ilang dugo ang nawala sa kaniya, kung hindi lang sa immunity niya at kaalaman sa panggagamot ay mamamatay na talaga siya. She would train everyday and mend herself during the night.

For the rest of the month, everyday, iyon ang ginagawa niya. Sa huli'y hindi niya natatapos ang dalawampu, at iniipon iyon ng kaniyang guro upang idagdag kinabukasan. Kaya naman determinado siyang makadami ng balik upang makaltasan naman ang mga utang niya. Padami kasi ng padami, nakaipon na siya ng siyam na pu, ilang kembot pa'y isang daan na.

"What keeps you going?" Tanong ng kaniyang guro minsan nang panuorin siya nito sa gubat.

She immediately dodge the hanging tree coming on her way, sa araw-araw niyang pag-eensayo naisasaulo niya na lahat ng patibong sa gubat.

"Ang Mama ko po!" And then she ran like there's no tomorrow, she ran as if it was the only thing she could do. Babawiin niya na ang kalahati sa kaniyang utang ngayon, bukas na ang katapusan ng buwan at pakay niyang matapos ng malinis ang kaniyang pag-eensayo.

"Then think about her! You lack motivation!"

She jumped and rolled in the air when the rocks fell, just then she ran at the tree branches to avoid the flying knives and daggers. She's really getting used to everything, her trainings and useful because she can jump higher and run faster than ever. She can even jump a tree ten times higher than her. She did that for a month.

"Think about your mom! Pano kung siya ang tinatakbo mo upang iligtas, mamamatay na siya'y 'di mo pa siya naaabot!"

Ganoon na lamang siya natigalgal, bigla siyang nalito sa gagawin dahil pumasok sa utak niya ang hitsura ng kaniyang Ina na humihingi ng tulong sa tuktok ng bundok. Is this illusion again? Or her mind is just imagining things? Whatever this is, it's really triggering.

"Come on, faster! Kayang-kaya pa kitang maunahan kahit sa paanan pa ako magsimula!" Sigaw ng kaniyang guro, "Your mom will die already!"

"No!" She yelled, it was so loud that it echoed in the forest.

Lingid sa kaniyang kaalaman ang pagngisi ng kaniyang guro, "That's it, go after your mom!"

Just then, her vision changed. Nakita niya ang kaniyang ina na hinahabol ng mga villagers, may mga dala itong matatalim na bagay at handa nang patayin ang kaniyang Ina. Naramdaman niya ang paglabas ng kaniyang ugat sa ulo, she was really triggered with her vision.

"Ma!"

"Anak!"

"Ma!"

That's it, that is more than enough for her to go wild. She heard her voice, so she ran faster to her mother. Huli na nang mapagtantong bago na at mas marami ang mga patibong sa gubat, ngunit hindi na iyon problema sa kaniya, ang gusto niya ay marating at mailigtas ang kaniyang ina.

"Hindi mo na mararating ang Mama mo! Mag-iisa ka na, hindi mo na siya maililigtas!"