Bölümün başlarında bunları niye okuyoruz diye sorgulayabilirsiniz ama ilerisinde iyi ki yazmışsın diyeceksiniz merak etmeyin.
44. Bölümün bildirimi kimseye gitmemiş haberiniz olsun okumamışsanız ilk onu okumanız lazım.
Bölüm ithafı Sima'ya. (Nickini hatırlamıyorum idare et..)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Soğuk olmayan bir güne merhaba demek o kadar güzeldi ki mutlu bir şekilde sigaramdan bir nefes çektim. Rusya'nın sıcak sayılabilecek bir şehrine taşınma fikri çok cazipti ama işim müsade etmiyordu işte.
"Gerizekalı, beyinsiz, mal herif! Kuznetsov'u niye çağırdın? Bizimle niye geliyor?" Konstantin tutuşmuş bir şekilde yerinde küçük küçük zıplayıp sivrisinek gibi bir sağıma bir soluma geçiyordu.
"Sakin ol." Keyifle sigarama parmak vurup külünü döktüğümde içime çektim dünyanın en güzel zehrini. "İşimiz var bizim, sen kızla konuştuktan sonra biz ayrılıp işimize bakacağız." İznimin bir gününü de Konstantin için ayırmıştım. Madem Roskol'un ekibine katılmak için askerliğimi bırakacaktım içimde kalan son arkadaş meselelerini de halletmeliydim.
"Ne fark etti şimdi? Her türlü ben kızı ikna etmeye çalışırken görecek beni!" Sesini yine yükselttiğinde kafasına bir tane vurmadan edemedim. İnatçıydı ve korktuğunda sürekli sesi yükseliyordu. Roskol'a saygı duyuyordu ve inanılmaz bir imaj korkusu yaşıyordu. Durumunu Roskol'dan saklamak istedikçe benim yüzümden yapamıyordu.
"Sen bırak komutanı, asıl komutanın on metre ileride anneni dürtmek için bekliyor." Kafasını karıştırabilecek asıl sebebi işaret ettim gözlerimle. Yıllar önce hamile haliyle kapısının önüne bıraktığı kızın babası oturuyordu çardakta. Etrafı camlarla çevrili olduğu için soğuk işlemiyordu ama adamın soğuk bakışları bile yeterdi ortamı soğutmaya.
Yaralı kolunu hafifçe yukarı kaldırdı. "Yalnız bırakmayacaksın değil mi?" Diye sordu çekinerek.
Gittiğimiz görevde omzundan vurulmuştu ve bir haftadır sargıda geziyordu kolu. Bir aparat takılmıştı. Bunu genelde alçıya aldıkları kollar için takıldığını biliyordum ama kurşun yarası almış kol için de veriyorlarmış yeni öğrenmiştim.
"Kuznetsov da gelecek yalnız bırakmayacağız merak etme." Fark etmeden yine araya Roskol'u da sıkıştırdığımda sırıttım.
Roskol'un ekibine katılmadan, askerliğimi bırakmadan birkaç amacım vardı. Hem kendi içimi rahatlatacak hemde tereddütte kaldığımı hissettirerek Roskol'a güven verecektim.
Biri Konstantin'in kendi ailesini kurmasına yardım etmekti. Kıza kendini affettirirse çocuğunu görebilirdi. Ama işin içinde kendini kanıtlaması gereken bir baba figürü de vardı. Çaktırmadan bir Türk babasının kalbini kazabileceği birkaç tüyo vermem gerekecekti.
