Chapter Twelve: Blame me
(Gavielle’s POV)
Siguro nga kailangan ko nang magsalita sa lahat ng nangyayari ngayon.
Alam ko namang you’re worth of my explanation.
(FLASHBACK)
Recess na nun, syempre namiss ko yung mga kaibigan ko kaya kami yung magkakasama, konting asaran, laitan at kwentuhan.
Pupunta sana kaming Botanical Garden, kaso, may nakita akong nakaturo sakin. Tapos nakita ko si Chesca na kasama yung nakaturo sakin, so nilapitan ko sila with my big smile.
“Uy Chesca!” Bati ko kay Chesca.
“Uhm Hi!” May mali ba? Parang kinakabahan siya?
“MAGKAKILALA KAYO?!” Uh, I suppose? Tinawag ko sa pangalan diba?
“Kuting?!” Pusa na pala ako ngayon? Parang wala naman akong naalalang kuting sa pangalan ko?
“Shhhh! Ah eh! Oo! Siya si Kuya Gavielle, yung kasama naming sa MTAP nun, Mae. Third Year na siya ngayon. One year ahead satin. Diba nabanggit ko na siya noon sayo, baka di mo lang maalala kasi rare yung name niya. Hehe. Diba?! Diba?!” Ah, Ede ito yung bestfriend niya? Ah. Ba’t parang medyo malayo sa ugali niya? Okay Im bad.
“Ah, oo nga pala. Nako sorry po kuya..?”
“Gavielle?” Makakalimutin si Ate ah. Hahahaha!
“By the way, Kuya Gavielle, this is Mae. Mae, you know him na diba?”
“Ay oo naman! Medyo makakalimutin lang ako sa names! Sorry Kuya!”
“Paano kuya, una na kami, andyan na si Sir eh!”
“Ah ganun ba? Sige, nice meeting you, Mae. Chesca,ingat kayo.” At, we parted ways.
(END OF FLASHBACK)
Madaling umusad ang mga araw, medyo nag-aadjust pa ko sa junior life kasi sobrang iba yung setting ng junior life. Pati yung mga teacher, strict, ganun. Sa katunayan hell week na nga naming ngayon eh, Periodical exams kasi.
Yung kaibigan ko na si Elena, katabi ko sa room.
“Uy Gav?”
“O Elena?”
“Ah, tatanung ko lang sana kung crush mo si Cherish?”
“Ah. Eh. HINDI! Hindi ah!”
“O eh bakit ka defensive? Crush mo no?”
“Hindi ngaaaa!”
“Sussss! Kunwari kapa! Sige secret lang natin.”
“Psh.”
Ano kayang sumapi dun at natanong niya kung crush ko ba si Cherish? Ganun ba ko kaobvious?
“Mr.Enriquez, in my office, now.” Nasa last subject na ko ng exam nung pinatawag ako ni Sir Mercado,Student Affairs teacher.
“Yes,sir.” Hindi ba pwedeng mamaya na? Chemistry kaya tong last subject.
Ede sinundan ko naman siya sa office niya.
“Sir.”
“Good Morning, Mr. Enriquez. May gusto lang sana akong itanong sayo and if you don’t mind answering, it’s okay. It’s just that im curious.”
“Ano po ba yun sir?”
“What is between you and Ms. Delos Santos?”
“Ah, sir--”
“Gusto mo ba siya? Are you courting her?” Ahhh! Bakit ba masyado nilang iniinvade yung privacy ko??
“Ah. Sir--”
“Kailan pa?” Anak ka ng nanay mo.Wala pa nga kong sinasabi e. Baka gusto nilang patapusin yung statement ko bago magtanong ulit diba?
“Crush ko po siya.”
O nganga ka ngayon! What’s wrong with these people? Himala bang magkagusto ako sa tao? At hindi sa hayop?
“Ah. Okay. Im sorry.” Saka siya nagsmirk.
“San niyo nga po pala nakuha yung idea na yun?”
“It’s the gossip in the faculty room just yesterday. I don’t want to believe in that gossip that’s why I confronted you.” Tsismis? Oh? Anong meron sakin? Grabe naman. Purkit Vice President, Wala nang karapatang manahimik?
“Thank you sir. May I..?”
Alam niya na yun.
“Yes. Thank you for your time. I’ll just ask your proctor to extend your time 10 mins.”
“Good Day, sir.”
Saka ako lumabas ng office niya.
May nakasalubong akong isang teacher namin.
“Ay kilala mo ba si Ms. Delos Santos ng Newton?”
He just blurted out.
Ede lumingon ako,nakatingin pala siya sakin. And so, he laughed.
Hay,Chesca, Im sorry for this crap. Kung alam ko lang na aabot sa ganito.. Hay. Nahihiya na tuloy ako sayo.
Hindi. Kelangang maging proud ako. Tama. Proud ako na si Chesca yung crush ko.
She has this quality that I didn’t see in other girls.
She’s different, indeed.
--
Intrams na ngayon, At first game kaming Compassion, kalaban naming yung section na puro Varsity ng basketball. Pero syempre ang Compassion boys, hindi pahuhuli. Kahit na ba puro brains kami, hindi rin naman kami kulelat sa Sports. Haha! Sana.
Streching. Warm up.
Tapos naglaro na. Pero may isang tao akong hinahanap eh.
Si Chesca..
Sana bago ako pumasok sa court, makita ko siya. Baka swertehin man lang ako at maka-shoot.
“Gav, pasok na!”
“sige.”
At ayun, pumasok ako ng court, syempre kinakabahan ako. Kasi aaminin ko, hindi talaga ako physically fit para maglaro ng basketball na yan! Pamemorize mo nalang sakin yung mga logarithm na yan okay pa!
Takbo. Takbo. Salo ng bola. Pasa. Tatama sa board ng ring. Haha! Para kaming hindi naglalaro dito eh, para kaming nagpapatawa. Hahaha! Ang daming tumatawa.
“Gav! Nakita ko si Cherish kanina pumasok ng court! Galingan mo naman!”
At dahil sa sinabi ni Elena, ginanahan akong maglaro.
Sakin ko pinapapasa yung bola tapos palagi kong tinatry ishoot yung bola.
Pero kahit nakashoot ako. Tambak parin.
04-28. Leading the other team.
Natapos na yung laro. At tanggap na naming yung pagkatalo namin. At least nag-enjoy kami at madami kaming napasaya.
“Gav, bakit nga pala 15 yung jersey number mo? E diba 17 and birthdate mo?” Tanung nung isa kong kaklaseng lalaki.
“Ah yun ba, kasi may nagrequest sakin, si Alyssa, kung pwede daw ba, siya muna mag seventeen ngayon since monthsary ata nila nung boyfriend niya, E fifteen nalang pinili ko kasi birthday naman yun ng kapatid ko.”
“Ah. Ganun pala yun. Dami kasi nagtataka eh. Akala special number niyo nung second year ba yun?”
Speaking of Chesca? Andito daw siya kanina ha? Bakit biglang umalis?
Di man lang ako kinausap.
Ano bang problema nun?
BINABASA MO ANG
OVERWRITE by Speachless
Fiksi Remaja[O N- G O I N G] Sabi lang nila ah, ang buhay natin, nakasulat na ang ending bago tayo ipanganak. Fixed na ang tadhana. Kumbaga, inaantay ka nalang na mabuhay para harapin lahat ng iyon. TOTOO BA YUN? Maniniwala ka ba doon? Paano kung ang taong maha...
