NEVER FORGET U ✨(មិនអាចបំភ្លេចអូន)

ចំជាសយមែន

Part 19

ប្រាវ! សំលេងបោករបស់របរបន្លឺឡើង ក្នុងបន្ទប់រញ៉េរញ៉ៃ បុរសចំណាស់ម្នាក់អាយុប្រហែល៥០_៦០ឆ្នាំពេលនេះកំពុងមួម៉ៅព្រោះសភាពខ្លួនឯងកំពុងធ្លាក់ចុះ នៅមានបំណុលទៀត ពេលនេះគ្រោះធំមិនខាន
រឺង! រឺង!
     អាឡូ!«កំពុងធុញធប់ផងបែរមានគេខលមករំខានទៀត<បងប្រុសយ៉ាងមិចហើយ>
     ឯងខលមកព្រោះតែចង់ដឹងតែប៉ុណ្ណឹងមែនទេ«
<កុំទាន់ខឹងមើល ខ្ញុំកំពុងរកវិធីជួយបងហើយតើ>
    ជួយ! ហឹស! បើជួយពេលនេះអាជុន វារលាយបាត់ហើយ មិនមែនយើងរលាយមុនវានោះទេ«លោកលី ស្រែកតាមទូរស័ព្ទទៅអ្នកម្ខាងទៀត
<ហឹស!គួរបន្ទោសបង ដែលមិនធ្វើតាមខ្ញុំ>
     ឯងចង់អោយយើងធ្វើអី«លោកលី សួទៅអ្នកម្ខាងទៀតតើគេមានផែនការអី បើសម្រេចគេនិងអាចរួចបំណុល ហើយអ្វីៗរបស់លោកជុន(ប៉ាយ៉ុនហ្គី)និងក្លាយជារបស់គាត់
      Skip USA
       បង ! ចង់ទៅណា«អ្នកស្រីមីនសួរទៅស្វាមី នេះជិតយប់ទៅហើយគាត់ចង់ទៅណាទៀត
       គឺ ហូសុក ខលមកប្រាប់ថាមានរឿងនៅក្រុមហ៊ុន បងត្រូវប្រញាប់ទៅ«
       ប្រយ័ត្នប្រយែងផង «
        បងដឹងហើយ«លោកមីន ជុន ក៏ឡើងឡានទៅបាត់ដោយមានអ្នកបើកឡានផ្ទាល់ខ្លួន
លោកមីនបានមកដល់ក្រុមហ៊ុន ហូសុកបានប្រាប់ថាមានគេហ៊ែកយកទិន្នន័យសំខាន់ទៅហើយ គេបានអោយខាងសុវត្តិភាពទាញមកហើយតែមិនកើតសោះទើបទាក់ទងទៅគាត់ព្រោះលោកមីនជាប្រធានធំ
លោកមីនបានទាក់ទងទៅយ៉ុនហ្គី អោយនាយជួយមកដោះស្រាយទោះទិន្នន័យនោះមានតម្លៃមិនថ្លៃតែបើបណ្ដោយប្រាកដជាពួកវាធ្វើទៀតមិនខាន
         Seoul South Korean ««
     បាទ លោកប៉ា សប្ដាហ៍ក្រោយខ្ញុំឡើងទៅជួប«
<ល្អហើយ ក្លៀរកាងារទីនោះទៅ>
     លោកប៉ា ម៉ាក់និងលោកយាយ សុខសប្បាយទេ«
<ពួកគាត់សុខសប្បាយទេកុំបារម្ដអី គាត់គ្រាន់តែនឹកឯងប៉ុណ្ណោះ ប្រញាប់មកៗ>
      បាទ ប៉ុណ្នឹងចុះប៉ា «ក្រោយនិយាយជាមួយប៉ាគេហើយក៏បន្តធ្វើការរហូតជិតភ្លឺ ទើបតែគេងបានបន្តិចភ្ញាក់ឡើងក៏ម៉ោង៨ទៅហើយ
ថ្ងៃនេះគេបានមកក្រុមហ៊ុនយឺតបន្តិចតែក៏មិនអីព្រោះជាប្រធានក្រុមហ៊ុន មកដល់ក៏អោយលេខាហៅនាយតូចអោយទៅជួបនាយតែម្ដង
        តុតុ»»
    លោកអគ្គនាយកមានអីមែនទេ«នាយតូចជីមីនរាងចម្លែកចិត្តព្រោះខ្លួនត្រឹមជាបុគ្គលិកហាត់ការតែហៅនោះហៅ
    អាទិត្យក្រោយខ្ញុំត្រូវទៅក្រៅប្រទេស«នាយ
កម្លោះប្រាប់នាយល្អិតតែមុខនៅមើលកំព្យូទ័រដដែល
    ទាក់ទងអីនិងខ្ញុំដែល!«
    ទាក់ទងព្រោះឯងត្រូវទៅជាមួយខ្ញុំ«ប្រយោគធម្មតាតែអ្វីមិនធម្មតានោះគឺទៅជាមួយនិងហើយ
    ហេតុអីខ្ញុំត្រូវទៅដែល មិនមែនតួនាទីខ្ញុំឯណាលោកអាចអោយលេខាលោកទៅជាមួយទៅ«នាយតូចប្រកែក
     តែខ្ញុំយកឯង រឺចង់ជំទាស់!«នាយកម្លោះលើកចញ្ចើមសួរបែបគម្រាម
     ខ្ញុំ..ខ្ញុំ តែខ្ញុំត្រឹមជាបុគ្គលិកហាត់ការទេ«នាយតូចតបខ្សោយៗតែអាចឮដល់នាយកម្លោះបាន
      សំខាន់ដែលទេ«នាយសង្ហា ងើបពីកៅអីរួចដើរយឺតៗសំដៅទៅនាយតូច ធ្វើអោយជីមីនភ័យៗបេះដូងលោតញាប់យ៉ាងមិចមិនដឹងអោយតែឃើញទឹកមុខគេបែបនេះចង់តែយំទេ
       គឺ ..គឺ វាប្រាកដជាសំខាន់ហើយ«កាន់តែភ័យលើសដើមពេលយ៉ុនហ្គីមកកាន់តែជិតគេ
      មិចក៏ញ័ម្លេះ! មិនស្រួលខ្លួន!«ដឹងទាំងដឹងហើយថាជីមីនខ្លាចតែនៅសួរធ្វើពើទៀត ថែមទាំងក្រសោបថ្ពាល់ស្ទាបចង់ដឹងក្ដៅមិនក្ដៅទៀត
     ខ្ញុំ...ខ្ញុំមិនអីទេ «នាយតូចនិយាយរួចក៏គេចចេញពីមុខព្រានៗរបស់ចៅហ្វាយនាយ
     សម្រេចថាសប្ដាហ៍ក្រោយ ត្រៀមខ្លួនទៅ«ថារួចនាយក៏បែរទៅតុធ្វើការវិញ
      បាទ«នាយតូចតបខ្សាវៗហាក់មិនចង់ទៅ តែធ្វើមិចកាងារហើយត្រូវតែធ្វើចិត្តហើយ
University Seoul ««
      អុះ! សុំទោស! «នាយតូចប្រញាប់អោនសុំទោសព្រោះមិញរត់មិនបានមើលធ្វើអោយបុកនិងមនុស្សម្នាក់
    បុរសម្នាក់នោះមិននិយាយស្ដីក៏ដើរទៅធ្វើមិនដឹង នាយតូចឃើញបែបនេះក៏ក្ដៅចិត្តឡើងភ្លាមហេតុអីមិនមាត់រកគេចឹងមនុស្សខំសុំទោសហើយនិង
   ចំជាសយមែន « ក្រោយឃើញគេដើរចេញមិនមាត់បែបនេះនាយតូចក៏រអូរឡើងតិចៗចំមែនប្រញាប់ផងមកជួបរឿងសយចឹងទៀត

Be continue...