Het Zwarte Water

Hoofdstuk 21: De Avond

Robin bracht de avond door met zijn trouwe vrienden. Kleine Jan, Will Scarlet en Frair Tuck zaten in hun gebruikelijke hoek van de herberg, waar het gelach en gekeuvel de lucht vulden. Robin was in zijn element, omringd door zijn kameraden, die zijn opwinding deelden, maar ook hun zorgen uitspraken. Het huwelijk was van groot gewicht voor hem, niet alleen omwille van Marian, maar ook omwille van hen allen. Zij hadden allen gezien hoe Robin in de loop der jaren veranderde, hoe hij een man van verantwoordelijkheid werd, deels door Marian, maar ook door de band die hij deelde met zijn kameraden. Ze dronken, lachten en vertelden verhalen over de oude dagen, toen zij op avontuur trokken, zonder te denken aan de toekomst. Doch vandaag was anders. Dit was een keerpunt in hun leven, en hoewel Robin zijn vrienden niet zou willen verliezen, voelde hij dat het huwelijk een nieuw hoofdstuk betekende.

"Na morgen," sprak hij, terwijl hij zijn glas hief, "zal alles anders zijn. Niet dat het slecht is," voegde hij snel toe, toen hij Frair Tuck's bezorgde blik zag. "Maar Marian zal nu mijn vrouw zijn."

Will Scarlet lachte hartelijk en sloeg Robin op de rug. "En wat betekent dat voor ons, hè? Gaan we je nog wel zien?"

"Altijd," antwoordde Robin met een glimlach. "Jullie zijn mijn vrienden. Huwelijk of niet, jullie blijven mijn kameraden."

Het gesprek ging verder over de toekomst, over hoe zij hun leven zouden inrichten, zowel als vrienden als partners in avontuur. Robin voelde zich gelukkig in het gezelschap van zijn vrienden, maar zijn gedachten keerden steeds naar Marian terug. Morgen zou een nieuw begin zijn voor hen beiden.

De avond viel en, nadat zij hun respectieve tijd hadden doorgebracht, kwamen Marian en Robin samen in de badkamer. Het rituele bad was een oude traditie, een manier om de zonden van het verleden achter zich te laten en zich voor te bereiden op de toekomst. Het water was warm en gevuld met kruiden en bloemen, die hun geur verspreidden in de kamer. Het ritueel was eenvoudig, maar vol kracht. Samen zaten zij in het water, hun handen rustend op elkaars schouders, terwijl de geur van lavendel en kamille de ruimte vulde. Het was een moment van stilte, een pauze voor hun levens voorgoed zouden veranderen. Marian voelde de hand van Robin in de hare en keek naar hem op. "Ik ben klaar," sprak zij zacht. "Ben jij dat ook?"

Robin knikte, zijn ogen vol ernst en verlangen. "Ja, ik ben klaar. Morgen is onze dag."

Zij stonden op, het water over hun lichamen glijdend, het ritueel voltooid. De laatste stap was gezet. Zij gaven elkaar een kort afscheid, een glimlach vol belofte, en gingen naar hun eigen kamers.

In de stilte van hun afzonderlijke kamers knielde Marian naast haar bed. Zij sloot haar ogen en bad zacht voor hun toekomst, voor Robin, voor hun liefde en de reis die voor hen lag. Zij vroeg om kracht en geduld, om liefde die hen door moeilijkheden zou dragen.

Robin deed hetzelfde. Zijn bed was groot en leeg, de stilte om hem heen groter dan ooit. Hij bad voor hetzelfde als Marian: voor hun liefde, voor hun huwelijk, voor een leven samen. Maar wat hij het meeste verlangde was simpel: "Laat haar altijd aan mijn zijde staan."

Morgen was hun huwelijksdag, en hoewel zij zich om verschillende redenen hadden voorbereid, voelden zij beiden dezelfde diepe wens: om hun leven samen te delen, te lachen, en uiteindelijk te rusten in de kamer die zij samen zouden betrekken.

Robin kon niet wachten tot de ochtend.