Het Zwarte Water

Hoofdstuk 11: De Ultimatum van de Sheriff

Marian werd ruw voortgeleid naar de grote zaal, waar de Sheriff van Nottingham op zijn troon zat, een duistere glinstering in zijn ogen en zijn lippen gekruld in een tevreden grijns. De zware stenen muren van het kasteel leken als een gevangenis rondom haar te sluiten, en hoewel haar handen vrij waren, voelde zij zich vastgeketend door zijn aanwezigheid alleen al.

"Vrouwe Marian," sprak de Sheriff met een spottende buiging, zijn stem doorspekt met bittere spot. "Mijn toekomstige bruid. Het dunkt mij dat de tijd rijp is voor een onderhoud. Immers, ons verloving is nog steeds niet verbroken, nietwaar?"

Zijn woorden dreven als gif naar haar toe, en zijn blik doorboorde haar met een wrede voldoening. Marian hield haar hoofd hoog, hoewel haar handen onwillekeurig trilden in de plooien van haar zijden gewaad. "Gij weet wel," sprak zij met een stem als staal, "dat ik nimmer uit eigen wil met u zal trouwen."

De Sheriff hief een wenkbrauw, zijn glimlach als die van een wolf die zijn prooi bespeelt. "Vrije wil?" herhaalde hij, zijn stem laag en spottend. "Vrijheid, vrouwe, is slechts een droom, een loze belofte. En dromen worden duur betaald."

Hij stond op van zijn zetel, zijn zware mantel slepend over de stenen vloer, en naderde haar traag. "Ik zal u een keuze geven," vervolgde hij, zijn stem zoet, maar met een ondertoon van gevaar die haar deed huiveren. "Of gij aanvaardt het huwelijk met mij en behoudt de schijn van een vredig leven, of gij weigert... en uw geliefde Robin Hood eindigt aan de galg."

Marians adem stokte bij het horen van Robin's naam, en de kleur trok weg uit haar gezicht. "Wat zegt gij?" vroeg zij, haar stem slechts een fluistering.

De Sheriff lachte, een donkere, holle klank die door de zaal galmde. "O, ik zou u nimmer gevangen willen houden," sprak hij met een wrede glimlach. "Maar ik heb iets in mijn macht dat meer weegt dan uw vrijheid – zijn leven. En ik weet hoe diep uw hart voor hem klopt."

Hij leunde dichterbij, zijn ogen glinsterend als van een slang die zijn prooi hypnotiseert. "Denkt gij goed na, vrouwe. De keuze is eenvoudig: geef u over aan een leven aan mijn zijde, of aanschouw hoe hij sterft onder het oog van het volk van Nottingham. Een les voor elke dief die waagt mijn wetten te tarten."

De woorden sloegen als een zwaard in haar hart. Marians gedachten tolden, verscheurd tussen haar liefde voor Robin en de afschuw die zij voelde bij het vooruitzicht van een huwelijk met deze wrede man. Haar geest voerde een hevige strijd: zij dacht aan Robin, aan de stille uren die zij samen hadden doorgebracht in het groen van Sherwood, aan zijn moed en zijn onwankelbare trouw. Het idee dat hij zou sterven door haar keuze was ondragelijk.

"Tot zonsopgang geef ik u de tijd," sprak de Sheriff koeltjes, zich afwendend alsof hij zojuist een eenvoudige overeenkomst had gesloten. "Overdenkt uw lot, vrouwe. De dageraad zal niet slechts het begin van een nieuwe dag brengen, maar een nieuw leven – of een einde."

Hij wenkte een van zijn wachters, die onmiddellijk naar voren stapte. "Breng haar naar haar vertrekken," beval hij kortaf.

Marian voelde zich weggeleid, haar hart zwaar als lood. Zij wist dat de nacht te kort zou zijn voor de strijd in haar ziel. Wat zij ook zou kiezen, het lot zou nimmer genadig zijn.