Het Zwarte Water

Hoofdstuk 10: In de Greep van de Sheriff

De mist in het woud van Sherwood hing als een dichte sluier tussen de hoge eiken, de ochtendstond gehuld in een spookachtige stilte. Marian had zich van het kamp verwijderd, slechts voor een korte tijd, verlangend naar de rust van de ontwakende natuur. Doch een onheilspellend gevoel, als een koude hand om haar hart, deed haar halt houden. Zij draaide zich om, gereed terug te keren, toen zij plots de harde greep van een hand om haar arm voelde klemmen. Een korte kreet ontsnapte haar lippen, maar werd alras gesmoord toen zij opkeek in de kille, triomfantelijke blik van de Sheriff van Nottingham. Zijn lippen krulden zich in een gemene grijns.

"Ik sprak u reeds dat ik u vinden zou," zei hij, zijn stem laag en doordrongen van venijn.

Voor Marian kon reageren, verstevigde hij zijn greep en trok haar ruw met zich mee, weg van het kamp, dieper het woud in. Zij verzette zich, haar roep om hulp klonk als een echo in de mistige leegte, doch haar stem werd alras gesmoord door een ruwe doek die stevig om haar mond gebonden werd. Haar handen werden vastgesnoerd, ontdaan van elke vrijheid. De stilte van de mist dempte haar roep, en Marian keek radeloos om zich heen, hopend dat haar kameraden haar zouden horen. Maar geen geluid, geen schim van hoop was daar te bespeuren. Vanuit hun schuilplaats zagen Robin, Kleine Jan en de anderen de brute ontvoering geschieden. Hun adem stokte, en hun harten dreven op een golf van angst en woede. Robin greep naar zijn zwaard, klaar om in te grijpen, maar een hand van Kleine Jan hield hem tegen.

"Niet nu," fluisterde Kleine Jan, zijn stem zwaar van ernst. "Ziet gij niet? De Sheriff heeft zich omringd met zijn beste mannen. Zij zouden haar doden voordat wij haar kunnen bereiken. Een plan, Robin. We hebben een plan nodig."

Robin balde zijn vuisten, zijn kaken gespannen van machteloze woede. Zijn ogen volgden de Sheriff, die Marian met een ijzeren wil voorttrok. Haar worstelingen waren tevergeefs; haar gebonden handen en gesmoorde stem maakten haar weerloos. De Sheriff klakte met zijn tong, een teken voor zijn mannen om in beweging te komen. Marian werd op een paard gedwongen, haar angstige ogen een laatste blik van wanhoop naar haar vrienden werpend voordat de mist haar geheel opslokte.

Het dreigende gelach van de Sheriff weerklonk door het woud, als een echo van verderf. "Verberg u zoveel gij wilt," riep hij, zijn stem gevuld met triomf. "Doch niemand ontsnapt aan mijn wetten. Uw vrijheid is slechts een ijdele droom."

Robin keek hen na, zijn hart verscheurd door angst en schuld. Doch hij wist: de tijd om te handelen zou komen. Voor nu moest hij zich schikken in wachten, hoe pijnlijk dat ook mocht zijn.