"මොකටද"
"ආයි ඇස් දෙක දිහා බලන්න එපා."
"ඉදුර ? ඇයි ඒ ? "
වචනයක්වත් කියන්නේ නැතුව ඉදුර ගල් ගැහිලා වගේ බිම බලන් හිටියා. හැමොටම වගේ දැන් ආව්‍යටත් තමන්ගේ ඇස් දෙක දැකලා තමන්ව අප්පිරිය වෙන්න ඇති කියන අදහස ඉදුරට දැනිලා ඉවරයි.
"මම- මම දැන් යන්නම්. අපිට තව කරන්න දෙයක් නෑනේ ?" එහෙම කියලා නැගිට්ට ඉදුර දොර අරින්න හැදුවත් එක්කම තමන්ගේ අනෙක් අතේ වැලමිට සීතළ වෙලා යනවා ඉදුරට තේරුණා.
ඒ සීතළත් එක්කම ඉදුරව අනිත් පැත්තට ඇදිලා ගියා.ගිහිල්ලා ආව්‍යගේ පපුව කෙලින් නතර වුණා.
"ඔළුව උස්සන්න."
"ආව්‍ය please එපා! මට බෑ." ඉදුර ටිකක් කෙන්ති ගිහින් වගේ කිව්වේ.
දිග හුස්මක් ගත්ත ආව්‍ය,
"හරි. ඕනේ නෑ එහෙනම්. මට හේතුව කියන්නත් බැරිද ?"
ඉදුර බිම බලගෙනම ඔළුව වැනුවා.
"හරි එහෙනම්. ඔයාට අද ගෙදර යන්න බෑ."
"මො- මොකක් ?? ඔයාට එහෙම කරන්න බෑ. අම්මා හොදටම බය වෙයි."
"එහෙමද? එහෙනම් මම යවන්නම් එක කොන්දෙසියක් යටතේ... "
"මොකද්ද ?"
"ඔයා මම ආයේ ඇමරිකාවට යන්න කලින් මට ඇස් දෙක බලන්න දෙන්න ඕනේ."
මාර වැඩක් වුණා නේ මේක. ඉදුරට දැන් කරගන්න දෙයක් තෙරෙන්නේ නෑ ගෙදර යන්නත් ඕනේ. තමන්ටවත් බලන්න බැරි තරම් අප්පිරිය ඇස් දෙකක් කොහොමද දෙයියනේ වෙන මනුස්සයෙක්ට පෙන්නන්නේ ?
"හරි."
"promise ?" ආව්‍ය ඉදුරගේ පැත්තට එයාගේ අතේ අල්ල පැත්ත හරවලා දික් කළා.
"හ්ම් promise" ඉදුර ඒ අත උඩින් තමන්ගේ අත තිබ්බා.
"good. දැන් වාඩි වෙන්න ගෙදර යන්න තව වෙලා තියනවා."
ඉදුර හිටපු තැනටම ගිහින් වාඩි වුණා.
"ඔයා only child ද ?" මේ පාර ආව්‍ය ප්‍රශ්න අහන්න අරන්
"ඔව්."
"හ්ම්. අම්මායි තාත්තායි මොනවද කරන්නේ ?"
YOU ARE READING
නිමේෂ (BL)
Romanceඉවසන්න ? ඉවසන්න මට තව ඉවසීමවත් මගේ සැනසිමවත් ඔයා මට ඉතුරු කරලා නෑ ආව්‍ය.
