නිමේෂ (BL)

17) ලෙඩෙක්

දැන් ඉස්කෝලේ අහපවු පටන් ගෙන සති 2ක් විතර වෙනවා. මේ ටිකේ ස්පොර්ට් මීට් ප්‍රැක්ටිසස් පටන් ගෙන තිබ්බේ. මම නම් ඉතින් ඕවට යන්නේ නෑ. බැරි කමකට නෙමේ. මට අනිවරයෙන් Photography Club එකෙන් Duty වැටෙනවා. ඒ හින්දා මම ඕවට ගියොත් ඉතින් මුන්ගේ Photo ගන්න කවුරුත් නෑනේ. මගේ අගේ තේරෙන්නේ එතකොට තමයි.

මම එදා ආව්‍යගේ පොත අස්සේ තිබිලා හම්බෙච්ච කොළේ ගැන අහන්න ගියේ නෑ. ඒ කෙල්ල අපේ රටේ නම් වෙන්න බෑ. ෂුවර් එකට එහේ ඉන්න කාලේ සෙට් වෙච්ච එකක් වෙන්න ඕනේ. මම එදා දවසම බූට් කාලා වගේ හිටියේ. ආව්‍යත් දෙතුන් පාරක්ම ඇහුවා මොකද කියලා. ඒ වුණාට මම මුකුත් කිව්වේ නෑ. මම හිතේ තිබ්බේ මොනවා වුණත් ඒ ඔක්කොම අමතක කරලා දාන්න හිතුවා. මං හිතන්නේ මට පිස්සු හැදීගන එනවා. මොකද එයා කොල්ලෙක්. මට කෙල්ලෙක් ගැනවත් එහෙම දෙයක් හිතිලා නෑ. ඒ වුණාට එහෙමයි කියලා කොල්ලෙක් ගැනත් හිතිලා නෑ. උදව්වක් ගන්නත් විදිහකුත් නෑ. කිව්වොත් එහෙම මාව ගිහිල්ලා පිස්සන් කොටුවේ නවත්තයි. අනේ මන්දා. රෙද්ද කියන්නේ මම මේක අමතක කරන්න හදනකොට තවත් මතක් වෙනවා.

එයා එදා මං දිහා බලන් කාපු විදිහ. ආහ්හ්හ්හ් මට ඇත්තටම තද වෙලාද කොහෙද

කොහොමහරි ඊලග දවසේ ඉතින් සුපුරු පරිදි මම ඉස්කොලේ ගියා. මේ දවස්වල පන්තිවල වැඩිය ළමයි නෑ. ඉතින් එච්චර උගන්නනෙත් නෑ. මම ගිහිල්ලා ඊයේ රෑ කරපු නැති හොම් වර්ක් ටික කරන්න ගත්තා. අනේ මේ මල ජරාව මට පේන්න බෑ.

"ඉදුර"

ආ මේකා අද කලින් ඇවිල්ලනේ

"Good morning"

"Good morning. ඔයා මොනවටවත් යන්නේ නැද්ද ? " එයා බෑග් එක මේසේ උඩින් තියලා වාඩි වෙන ගමන් ඇහුවා.

අම්මෝ සුවද!!! ඒ Scent එකද නැත්තම් එයාගේ ඇත්ත සුවදද

"ආ ම- මේ නෑ. මට photos ගන්න තියනවනේ. ඔයා ? යනවද ?"

"ඔව්. මම Pole vault එකටයි Javelin Throw එකටයි යනවා."

"ඒක හොදයි. ගුඩ් ලක්." මම ලියන ගමන් කිව්වා

"මගේ ලස්සන Photos ටිකක් ගන්න එහෙනම්"

මට ලාවට හිනා ගියා