නිමේෂ (BL)

3) වැහුණු ඇස්

"ඉදුර? කියපු එක අහුණා නේද ?" මිස් ඇහුවේ ගල් ගැහිලා වගේ මුණට මුණ බලන් ඉන්න ඉදුරවයි ආව්‍යවයි දැකලා.

"ආ ඔව් මිස් සොරි. මම පෙන්නම්" කියලා ඉදුර දොරෙන් එළියට ගියා.

ඒ පස්සෙන්ම ආව්‍යත් ආවා. තමන්ගේ ඉස්සරහින් ඇවිදන් යන ඉදුර දිහා බලපු ආව්‍යට කට කොනින් හිනාවක් ඇදුනේ ඉදුර එයාට වඩා ගොඩක් පොඩි හින්දා.

ඉදුරට තිබ්බේ අනිත් අයට වඩා සුදු හමක් ඒ හින්දා එයාට පොඩ්ඩක් නැත්තම් රතු වෙනවා. දැනුත් එයාගේ කම්මුල් දෙක හරහා රතු පාට වෙලායි තිබ්බේ. ඉදුරට තිබ්බේ අනිත් අයට සාපෙක්ෂව හීනි ඉනක්. ඒක හින්දාම එයාව ගොඩක් වෙලාවට ඉස්කෝලේ නාට්‍යවල ගෑනු චරිතවලට ගත්තා. ඒ වගේම එයාට තිබ්බේ ඉංග්‍රීසින්යෙන්ම කියනවනම් big doe eyes දෙකක්. ඒත් එයා ඒ ඇස් දෙක උස්සලා කා දිහා හරි බැලුවේ හරිම කලාතුරකින්. ඒ ඇයි කියලා දන්නේත් එයා විතර යි. ඉතින් මෙහෙම ආපු ගමන් මිනිස්සු තරහා කරගන්න හොඳ නෑ කියලා හිතුන නිසා ආව්‍ය කතාව පටන් ගත්තා.

"umm is your camera okay ?" ආව්‍ය ඇහුවේ පිටිපස්සේන් දුවගෙන ඇවිත් ඉදුරට සමාන වේගෙකින් එහා පැත්තෙන් ඇවිදින ගමන්.

"not really." බිම බලන් ඇවිදින ගමන් කිව්වේ ඉදුර.

"oh"

ඒ වෙලාවෙ නම් ඉදුරට කියා ගන්න බැරි කෙන්තියක් ආවා. ඇයි යකෝ උදේම ඇගට කඩන් පැන්නේත් මේ යකාමයි. ඊට පස්සේ අර හැමෝම ඉස්සරහ එයාට කැගහලා, උණහපුලුවෙක් වගේ මුණ දිහා බලන් හිටියා. අඩුම ගානේ ඊටපස්සේ සොරි කියහන්කෝ.          නෑ ! නිකන් "oh" ගාන්න විතරයි දන්නේ. ඒ වුනාට ඉදුර තරහා පිට කරන කෙනෙක් නෙමේ. ඒ හින්දා සද්ද නැතුව හිටියා.

"This is it" ඉදුර කිව්වේ sports room එකට ඇගිල්ලක් දික් කරන ගමන්.

"Thanks. අනික ඔයා මට හැමවෙලේම English වලින් කතා කරන්න ඕනේ නෑ මට සිංහල තේරෙන්වා." එහෙම කියලා ආව්‍ය ඇතුළට ගියා.

දැන් නම් ඉදුරගේ දෙවනි කට්ටත් පැන්නා. ඈ යකෝ එයා මුල ඉදන් English වලින් කතා කරලා තමන්ට සිංහලෙන් කතා කරන්න කියන්නේ. English වලින් අහපු එකට සිංහලෙන් උත්තර දෙන්නද කියන්නේ. කොහෙවත් යන පිස්සු ප**ක් කියලා හිත හිත ඉදුර පන්තියට ගියා.

කොහොමහරි අමාරුවෙන් English day වැඩේ වෙන එකෙක්ගේ ඇගේ ගහපු ඉදුර බස් එකේ නැගලා ගෙදර ගියා. ගෙදර යද්දි අම්මා ඇවිල්ලා නෑ. ඉතින් ඉදුර තමන්ගේ යතුරින් ඇතුළට ගියා.

ඉදුරගේ ගෙදර ගැන කියනවා නම් එයා ඉන්න එච්චර ආස තැන්ක් නෙමේ ඒක. ඉදුරගෙ අම්මා නර්ස් කෙනෙක්, අම්මා දිවා රෑ නොබලා ඉතින් මහන්සි වෙනවා. ඉදුරගේ ගම මෙහෙ නෙමේ කෑගල්ල පැත්ත එවුනාට ශිෂ්‍යත්වෙන් පස්සේ ඉදුරට කොළඹ ඉස්කෝලෙකට එන්න පුලුවන් වුනා. දැන් ඉතින් සදාකාලිකවම මෙහේ.

ඉදුරගේ තාත්තා ගැන කතා කරන්න නම් ඉදුර පොඩ්ඩක්වත් කැමති නෑ. ඉස්සර ගණකාදිකාරවරයෙක් විදිහට වැඩ කරපු ඉදුරගේ තත්තාට රස්සාව නැති වුනේ එය 8 වසරේ විතර ඉද්දී. ඒ office එකට බීලා ගිහිල්ලා කලබලයක් කරපු හින්දා. ඉතින් එදා ඉදන් ගෙදර තුන් වෙනි ලෝක යුද්දය වගේ. ඊට කලිනුත් වෙනසක් තිබ්බේ නෑ.

ලෙඩ්ඩුන්ට බෙහෙත් දානවාට වැඩිය ඉදුරගේ අම්මා කලේ තමන්ගේ තුවාලවලට බෙහෙත් දාගත්ත එක. එළියේ තුවාලවලට බෙහෙත් තිබුණත් ඇතුලේ තුවලවලට නම් බෙහෙත් නෑ කියනවා නේ. ඉතින් ඉදුරගේ තුවාලවලට නම් අවුරුදු ගානකින් බෙහෙත් දාලා තිබ්බේ නෑ.

දැන් නම් ඒවා පැරෙන්න පුලුවන් උපරිම දුරට පැරිලා කියලා තමා ඉදුර හිතන් හිටියේ.

තමන්ගේ කාමරේට ගිය ඉදුර bag එක ඇද උඩට විසික් කරලා කණ්ණාඩිය ඉස්සරහට ගියා. ඒ කණ්ණාඩියේ ඉදුරගේ ඇස් පේන තැනින් ලොකු කලු ටේප් එකකින් වහලා තිබ්බේ. ඒ ඇයි කියලා දන්නේත් ඉදුර විතරයි. 

මතු සම්බන්දයි...