ALRİSHA (Vampir Gezegeni)

FİNAL TESTLERİ

Cehennemin Lian Yu'daki yansıması gibi geçen son bir buçuk ayın ardından bir haftadır gördüğüm kabusların nedeni olan gün gelip çatmıştı. Ağırlaşan eğitimler, düşünmekten uykusuz geçen gecelerden sonra, zaten bu günün gelmesi kaçınılmazdı. Bu gün final testleri vardı ve eğitim alan 100 çaylağın içinden sadece en iyi 25 çaylak Vampir aracı olma hakkına kavuşacaktı. Tam 90 gündür yaptığım her şey bu gün içindi. Daryl'a katlanmam, Olivia ile aramı iyi tutmaya çalışmam, ek dersler almam. Aslında hayatım boyunca yaptığım her şeyi bu gün için yapmıştım çünkü büyükbabamla arkadaş olduğumdan beri antrenmanlarla uğraşıyordum. Kabul edebileceğim tek meslek buydu, .Katlandığım her şeye rağmen Alrisha'ya ellerim boş dönemezdim.

Bütün gece bugün yaşayacaklarımın stresiyle uyuyamamıştım ve hepimizin sabah saat 9 da hazır olarak toplanma alanında olmamızı istemişlerdi. Gece uyuyamamamın nedenlerinden biri de toplanma alanından gelen seslerdi. Bütün geceyi boyunca final testleriyle ilgili alanları oluşturmakla geçirmişlerdi.

Çadırımın içinde güneşin ağardığını fark ettiğimde gözlerimi ovuşturarak yerimde doğruldum. Bu sabah son antrenmanlarımı yapacaktım. Çünkü kazanmaktan başka çarem yoktu. Adaya geldiğimizde dağıttıkları ucuz saate baktığımda 7 olduğunu fark ettim. Hazırlanmam için yeterince vaktim vardı. Bir saat boyunca çalışmaya ve son bir saatte de dinlemeye karar verdim. Kaderimi belirleyecek sınava yorgun giremezdim.

Çadırımdan çıkıp saçlarımı sıkıca tokayla tutturdum. O günden beri saçımı topuz yapmıyordum. Değişen şeyleri düzeltmeye de çalışmıyordum, zaten yarın bu lanet yerden defolup gidecektim.

Ormanın içine doğru hızlıca ve kimseyi uyandırmamaya çalışarak yürüdüm. Sonuçta herkes benim gibi değildi ve uyuyabilenler vardı. Ama ben böyle olmayı tercih ederdim çünkü yapabileceğim tüm şey benim elimdeydi ve şansa bırakma lüksüm yoktu. Buradan gittikten sonra yeterince uyuyabilirdim.

Yeterince ilerlediğimi düşündüğümde saatimin alarmını 30 saniyeye kurdum. Koşu pozisyonumu aldım ve saatin tuşuna basıp koşmaya başladım. Tüm hırsımla, tüm isteğimle ve tüm korkumla. Hayatım boyunca hiçbir şeyden korkmayan ben, final testlerinin ismini duyunca titriyordum. Bu adanın bizi korkusuz ve yenilmez yapması gerekiyordu, pısırık değil.

Alarmın sesiyle kafamdaki düşüncelerden sıyrıldım ve düşmeden en hızlı şekilde durdum. Eğitimciler karşısında düşersem tam bir fiyasko olurdu. En ufak bir hatayı dahi kaldıracak sabrım yoktu.

Yaptığım hıza bakmadan önce birkaç saniye nefesimin düzene girmesini bekledim. Ellerimi dizlerimin üzerine koyarak gözlerimi kapattım ve kalp atışlarımın düzene giren sesini dinledim. İyi olduğumda saati kolumdan çıkardım ve yazan rakamla gururlandım. 30 saniye içerisinde 2780 km hıza ulaşabilmiştim. Bunun yeterli olduğunu düşünüyordum. Ama bize kaç saniye ya da dakika verecekleri hakkında hiçbir fikrim yoktu. Olivia dün verdiği son derste aldığımız tüm eğitimlerden sınava gireceğimizi söylemişti. Fiziki eğitimler sırayla olacaktı ve dinlenme payının ne kadar olduğunu bilmiyordum. Bunun yanında teorik derslerden olacağımız sınav da tam bir muammaydı. Sadece yazılı olmasını umuyordum çünkü Olivia'nın gözlerine bakarak herhangi bir soruya cevap verebileceğimi düşünmüyordum.

Eğer koşuda 30 saniye içinde 2000 km hıza ulaşamamış olsaydım biraz daha antrenman yapacaktım ama ilk sefer olduğu halde yeterince iyiydi. Bu yüzden yakın dövüş öğrendiğimiz çadıra gitmeye karar verdim. Ayrıca çadır toplanma alanına fazlasıyla yakındı. Hazırlıklara göz ucuyla bakabilirdim.

Aşağıya kısa sürede indim ancak gördüğüm şey karşısında hayal kırıklığına uğradım. Toplanma alanının etrafı paravanlar yardımıyla kapanmıştı. İçeride ne yapıyorlarsa fazlasıyla gizli olmalıydı. Son günde olay çıkması en son istediğim şeydi. Bu yüzden sessizce çalışacağım çadıra doğru ilerledim.