Chapter - 17

128 33 30
                                    

(Unicode)

နာရီနှိုးစက်သံကြောင့် ထယ်ယောင်းနိုးလာပြီးနောက် ခဏလောက်တော့ အကြောလျော့လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်လိုက်တယ်...။ ပြီးတာနဲ့ ရေချိုးအဝတ်အစားလဲကာ ရိုက်ကူးရေးသွားဖို့ပြင်ဆင်ရတော့တယ်...။

ဒီနေ့က ကြော်ငြာတစ်ခုရိုက်ကူးစရာရှိတယ်...။ ကိုရီးယားကိုပြန်ရောက်လာပြီမို့ ရှေ့လျှောက်ဆိုရင် ထယ်ယောင်းပိုပြီးအလုပ်များတော့မှာပါ...။ LA မှာနေတုန်းကတောင် ရိုက်ကူးရေးကိစ္စတွေကြောင့် ပြန်လာရသေးတာမလား...။

အဝတ်အစားလဲနေတုန်းမှာပင် အပြင်ဘက်ကနေ တံခါးဖွင့်သံနဲ့ တစ်ယောက်ယောက်ဝင်လာတာကို ကြားလိုက်ရတယ်...။ ထယ်ယောင်းက အခုဆိုရင် အပြင်မှာသပ်သပ်နေတာဖြစ်ပြီး အိမ်သန့်ရှင်းရေးအတွက်ကိုတော့ တစ်ပတ်တစ်ခါလူငှားခေါ်ထားလိုက်တယ်...။

"မောနင်းပါအစ်ကို... ကျွန်တော်မနက်စာပါ တစ်ခါတည်းဝယ်လာခဲ့လိုက်တယ်"

မမဂျောင်ဟီးရဲ့မောင်ဆိုသူ ဂျွန်ဂျောင်ကုက တော်တော်လေးဖော်ရွေပြီး ထယ်ယောင်းအတွက် အားကိုးရတဲ့သူတစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့တယ်...။ ကိစ္စတော်တော်များများမှာ သူက ထယ်ယောင်းကိုယ်စား စီမံပေးတာကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်း သက်သာရတယ်လေ...။

"မင်းရော စားပြီးပြီလား...?? တစ်ခါတည်းဝင်စားလိုက်လေ"

"ကျွန်တော်စားလာခဲ့ပြီးပါပြီ... အစ်ကိုပဲစားပါ... နာရီဝက်လောက် အချိန်ရသေးတာမို့ အေးဆေးစားလို့ရတယ်"

"အင်း...ကျေးဇူးပဲ"

ဂျောင်ကုက ထယ်ယောင်းထက် တစ်နှစ်လောက်ငယ်ပါတယ်...။  သူပြောပုံအရတော့ မကြာသေးခင်ကမှ ဘွဲ့ရထားတာဖြစ်ပြီး တိုက်ကွမ်ဒိုသင်တန်းတစ်ခုမှာ နည်းပြလုပ်ခဲ့ဖူးတယ်တဲ့...။ အဲ့အလုပ်ကလည်း ထယ်‌ယောင်းဆီမှာ အလုပ်လာမလုပ်ခင်ကမှ ထွက်ခဲ့တာတဲ့...။

ဘယ်လိုပဲပြောပြော ဂျောင်ကုက ထယ်ယောင်းအပေါ်စိတ်ရှည်ပြီး ဂရုတစိုက်ရှိပေးတာကြောင့် သူနဲ့အတူရှိတဲ့အခါတိုင်း သက်တောင့်သက်သာရှိစေတယ်...။ တကယ်ဆိုထယ်ယောင်းက အပေါင်းအသင်းများများစားစားလည်း ရှိမနေတော့ဘူးလေ...။

Unstoppable Marriage Where stories live. Discover now