with footballers | one shot

yunus akgün.

"Kerem'leyim, neden?"

"Hiç, öylesine. Merak ettim."

"Bir sorun mu var, aşkım?"

"Hayır, yok. Eğlenmene bak."

Telefonu kapattığımda, derin bir nefes aldım ellerimi saçlarıma geçirdim.

Normalde her zaman boş boş oturuyor olurdu, ama bugün dışarıda takılacağı tutmuştu.

Tam da günüydü gerçekten.

Çalıştığım şirkette bir çalışanla büyük bir kavga etmiştim. O da, iş yeri sahibinin arkadaşı olduğu için sonum kovulma olmuştu.

Kendimi aptal gibi hissediyordum.

Yunus'a da hiçbir şey söyleyememiştim çünkü eğlencesini bozmak istememiştim.

Bir süre orada ağladıktan sonra, kapıdan anahtarla açılma sesi geldiğini duydum.

Evin anahtarı sadece Zeynep'te ve Yunus'ta vardı. Bir de ablam da. Ama o İtalya'daydı.

Zeynep sevgilisiyleydi, Yunus'ta Kerem'le.

Gelenin kim olduğuna bakmak için kafamı kapıya çevirdiğimde, Yunus'u görmeyi gerçekten beklemiyordum.

Kaşlarım çatıldı.

Yunus'la göz göze gelince, Yunus'un daha çok çatıldı.

"Siktir, ne oldu sana?"

Hızla yanıma geldiğinde, ani bir hareketle ona sarıldım. Ağlamaya devam ettim.

Saçlarımı okşadı. Öptü uzun uzun.

"Masal, anlat. Ne oldu sevgilim?"

"Kovuldum."

"Ne?"

"İşten, kovuldum."

"Neden?"

"Sıla gerizekalısı yüzünden."

"Sıla şu arkadaşı olan mıydı?"

Kafamı omzundan kaldırmadan salladım.

"Tamam, bebeğim. Sorun yok. Yeni bir yer buluruz."

"Olmaz, Yunus. Orası benim için çok önemliydi."

"Sikerim önemlisini. Senden önemli mi? Sen orası için önemlisin. Senin sunumlarını olmasa, onlar o kadar büyük bir şirket olamazdı."

"Ama oldular."

"Biz de onlardan geri alırız o zaman onları."

"Ne?"

"Hepsi senin değil mi? Madem seni kovdular, eşyalarını da alabiliriz."

"Ben onlar da değilim ki. Ben nerede iş yapacağım? Orası gibi nereyi bulacağım?"

"Buluruz birtanem. Hallederiz."

Oflayarak ağladığımda, Yunus beni iyice kendine çekti.

"Masal, bana güveniyor musun?"

"Ne?"

"Bana güveniyor musun, dedim."

"Güveniyorum."

"O zaman şimdi ağlamayı bırak."

Yunus beni kendisinden uzaklaştırıp gözümde ki yaşları sildi. Alnıma uzun bir öpücük kondurdu.

"Seni böyle görmeye içim el vermiyor, sevgilim. Lütfen."

Bir şey demedim. Birkaç dakika sakinleşmeyi bekledim.

En sonunda sakinleştim. Tek merak ettiğim, neden burada olduğuydu.

"Neden geldin?"

"O ne demek, bebeğim?"

"Kerem'leyim, dedin. Neden kalktın?"

"Sesinin iyi gelmediğini fark ettim. Konuşmalarından da belliydi zaten. İçim rahat etmedi, o yüzden."

Gülümsedim.

"Seni çok seviyorum."

"Ben de seni."

-

idarelik🫠