MAFYA'M

26. bölüm

Gizay'dan:

Arabaya bindiğim de arkamdan kapıyı kapattılar. Kalbim ağrıyordu ve sanki bir yere sıkıştırılmış gibi hissediyordum. İçimdeki o his hâlâ Mirzah'ı savunuyordu. Dayım sürücü koltuğunun yan tarafındaki koltuğa bindiğinde araba hareketlenmeye başladı. İyice cam kenarına yapışıp tuttuğum göz yaşlarımı serbest bıraktım. Mirzah , aşık olduğum adam benden bir kaç adım uzaklaşınca bile değişik hissediyordum ve şimdi de aramıza mesafeler giriyordu. Hepsi de benim yüzümden. Nefes alamamaya başlayınca camı açtım. "Gizay iyi misin?" Hâlâ nefes alamıyordum. Kapının kolunu zorladığım da dayım şoföre arabayı yana çekmesi için el kol yaptı. Araba durunca kilidi açılan kapı ile kendimi dışarı savurdum.

Dizlerimin üzerine düşerken etrafımdakileri umursamadan kendimden geçmiş gibi ağlamaya başladım. Ölecekmiş gibi hissetmemin tek nedeni nasıl sadece bir insan olabiliyordu. Anlam veremiyordum. Bir anda hayatıma girip her şeyim olmuştu. Neydi onda farklı olanda beni ona bağlayan şey. İstediğim, her şeyden uzak sadece ikimizin olacağı bir yerdi. Ama gerçekler peşimizi bırakmıyordu. Kader miydi hepsi? Düşüncelerim beni daha da derinlere çekiyordu ve nefessiz kalıyordum.

Yağmur hafiften çitilemeye başlamıştı. Kafamı kaldırıp yanımda endişeyle bana bakan dayıma döndüm. Göz yaşlarımın ardı arkası kesilmezken "Dayı" diye mırıldandım. "Efendim dayısının gülü söyle" Ellerimle yüzümdeki yaşları silmeye çalışsam da durmuyorlardı. Şimdi yüzüme tokat misali çarpan bir tane daha gerçekle karşılaşmıştım. "Niye bu kadar geç geldin dayı?" Yüzüme baktı. Bir şey söyleyecek gibi olsa da diyemedi. Ne diyebilirdi ki. Yıllar sonra aklına gelmemin nedeni beni önemsemesi değildi. Kendi çıkarı uğruna gelmişti. Eğer öyle olsaydı giderken alır götürürdü beni.

"Söylesene dayı NEDEN GELDİN YILLAR SONRA?!" Sinirle bağırdığım da tepki vermedi. Öylece yüzüme baktı. Her zaman olduğu gibi. Göz yaşlarım yağmur ile birlikte asfaltı ıslatıyordu. Ellerimi yere koyup zar zor ayağa kalktım. Dengemi kuramadığımda kolumu tutan dayımdan hemen kolumu çektim. Omuzlarımı dikleştirip göz yaşlarımı sildim. Bakışlarım dayıma döndüğünde üzüntüyle bana baktı. Kanar mıyım bu bakışlara. "Sende biraz hakkım varsa eğer" Derin bir nefes aldım. "Bana bir ev ayarlayacaksın dayı işimi bulana kadar kalacağım orada. Sonrası sen yoluna ben yoluma" Dayım hayır diyecek gibi olsa da bir şey demeden başını aşağı yukarı salladı. "Bari ben ayarlayana kadar benim evim de kal kızım. Sonra kendi evine geçeceksin zaten" Kafamı hayır dercesine salladım. "Kendi evim değil dayı kısa süreli kalacağım. Unutma" Arabaya geçip oturduğumda kapıyı kapattım. Dayım da ön tarafa bindiğinde araba tekrar harekete geçti.

...

Araba büyük bir evin önünde durduğunda camdan dışarıya baktım. Üç katlı bahçesi kocaman olan bir evdi. Kapım açıldığında önümde duran korumaya bakmadım "Buyurun Gizay hanım" Arabadan indiğim de dayım yanıma geldi. "Gel kızım eve geç de dinlen biraz" Kafamı belli belirsiz sallayıp dayımı takip ettim. Kapıyı benden 6 veya 7 yaş büyük bir kadın açtığında kaşlarım istemsiz çatıldı. Baya güzel bir kadındı ama dayıma göre çok gençti. Kapının önüne geldiğimizde kadın bana gülümsedi. "Hoş geldin Gizay" Bakışlarım dayıma döndüğünde kadının elini tutup yanına çekti. "Gizay karşında gördüğün kişi, eşim Büge"

Şokla ikisine baktım. Ne ara başkası ile evlenmişti. Peki yengem o neredeydi. Bana gülümseyerek bakan kadına zoraki bir şekilde gülümsedim. "Memnun oldum" Büge elini içeriye doğru uzattı. "Hadi geçelim" İleri doğru adım attığımda ayakkabılarımı çıkartıp evin dışındaki ayakkabılığa koydum. Dayım ve yeni eşi salona doğru giderken onlara baktım. "Dayı ben yoruldum uyusam sorun olur mu?"

En mesafeli sesimle sorduğum da dayım yanımıza gelen hizmetli ablaya döndü. "Küçük hanımı hazırlattığım odaya yerleştirin" Yüzümü buruşturdum. Küçük hanım ne ya? Önceden dediğinde hoşuma giderdi ama şimdi sadece yapmacık iki kelime gibi geliyordu. Karşımda benden yaşça büyük olduğu her halinden belli olan kadın bana samimi bir şekilde gülümseyip koridorun sonunu gösterdi.