MAFYA'M

24. bölüm

Gizay'dan:

"Bir daha gel ama olur mu?" diye  mırıldanıp Naz'a sarıldığımda hemen sarılmama karşılık verdi. "Ben gelirim ama sende gel tamam mı?" dediğinde gülümsedim. " Gelirim gelir" Sarılmamız bittiğinde Naz ayakkabılarını giyerek evin dışına çıktı. Tam ona korumlar seni bıraksın ister misin diye soracağım vakit konuştu. " Ablam geldi beni ileride bekliyor." dediğinde kafamı aşağı yukarı salladım. "İyi akşamlar" deyip arkasını dönerek dış kapıya doğru yürüyen Naz'ın arkasından Yasin ve bende iyi akşamlar dedik. 

Ve kapıyı kapattım. Arkamı dönüp acil bir telefon görüşmesinin gelmesiyle yukarı kata çıkan Mirzah'ın yanına gideceğim vakit Mirzah  merdivenlerden hızlıca inerek yanımıza geldi.

 Yüzü hem çok gergin hem de çok sinirli görünüyordu. Bu haline kaşlarım anında çatıldı. Ne olmuştu şimdi. Hele gecenin on birinde "Yasin sakın evden ayrılma " diyerek Yasin'e hitaben konuştuğunda, kafasını tamam dercesine aşağı yukarı salladı .

Kızgın ve birazda endişeli olan gözleri bana döndüğünde sanki bu endişeli hali daha çok arttı. Elleri yavaşça  yanağıma düşen saç tutamıma uzandı ve kulağımın arkasına nazikçe sıkıştırdı.

 Kahverenginin en güzel tonlarına sahip olan gözlerine artık korkuda eklenmişti. Ne oluyordu bilmiyorum ama konunun az çok benimle alakalı olduğu aşikardı. Tam konuşacağım vakit sıcacık elinin yanağımı hafifçe okşamasıyla durdum. Açıklayamazdı. Eğer soru sorup sorduğum soruya yanıt ararsam bu ikimiz içinde zor olacaktı. Zor oldu ama sessizce sadece bana bakan gözlerine baktığımda hafifçe üzerime doğru eğilip yanağımdan öptüğü gibi ayakkabısını ve deri ceketini aldığı gibi evden çıktı.

Anında gözlerimin yaşarmasıyla Yasin'e döndüm. "Ne oluyor" diye sorduğumda Yasin sessiz kaldı.  Sorumu öncekine göre daha sesli bir şekilde yinelediğimde Yasin "Söyleyemem yenge" diye mırıldandı. Omuzlarım düştü. Bir şeyler oluyordu ama nedense bana söyleme zorunluluğuna girmiyorlardı.

Yavaşça salona doğru ilerlediğimde Yasin'in de peşimden geldiğini hissediyordum. Koltuklardan  her hangi birine oturduğumda Yasin konuştu. " Yenge boşuna Mirzah'ı burada bekleme, geç gelecek muhtemelen" 

Bakışlarım anında ona dönerken sertçe çıkıştım. " Ne oldu ki geç gelecek acaba Yasin?!" Bakışlarını anında kaçırırken, gelip yanıma oturdu. " Yenge Mirzah sana eninde sonunda anlatacak lütfen daha fazla zorlama" dediğinde haklı olmasına karşı sustum.

Ama ne yapabilirdim, gecenin bilmem kaçında bir telefon araması geliyor ve bey efendi telefonu açmak için yanımızdan ayrılıyor. Sonra da, hiç bir şey demeden  bir anda evden çıkıp gidiyor. İçimdeki merak ve Mirzah'a bir şey olur mu korkusu ile nasıl uyuyacağımı bilmeden ayaklandım. 

"Ben uyuyayım o zaman, Mirzah geç geleceğine göre" Kinayeli bir şekilde konuşmama Yasin sessiz kaldı. Zaten cevap vermesini beklemiyordum. Koltuğun üstünde duran telefonumu cebime sıkıştırdıktan sonra merdivenleri hızlıca çıkıp odamıza geldim. Açık olan kapıdan girip, kapıyı kapattığım an göğsüm sıkıştı. 

Elim kalbimin üstüne gittiğinde bir iki kere sertçe vurdum. Nefes alışlarım gittikçe zorlaşıyordu. Elim balkon kapısına gittiği gibi  kapının açılmasıyla kendimi resmen balkona savurdum.

Soğuk havaya rağmen içime derin derin nefesler çekerken balkonda bulunan sandalyelerden birine oturdum. Hayatımız bundan ibaretti işte. 

Gecenin bir yarısı kim biler ne söylenmek için aranan telefonlar, silahlı çatışmalar, belki de benim hiç bilmediğim tehditler...

Ama bu kadar şeyin arasında benim burada kalmamı sağlayan tek şey Mirzah'tı. Ona duyduğum güven, sevgi, aşkım ve daha birçok şey..

Yüzüme çarpan soğuk rüzgara aldırmadan bakışlarımı gökyüzüne kaldırdım. Her esen rüzgar tenimi titretirken gökyüzünde parlayan her yıldız sebepsiz Mirzah'ı andırıyordu. Cebimdeki telefonun titremesiyle cebimden çıkarmam bir oldu. Mirzah yazmıştı. Anında yüzümde tebessüm belirirken telefonu hızlıca açıp mesaj yerine girdim.