අවර්ණ (BL Ongiong)

26 පරිච්චේදය

වෙලාව පාන්දර 1.30. මම මගෙ ඇඳ ඉස්සරහින්ම තියෙන බිත්තියේ තිබ්බ ලුමිනස් යුනිකෝන් ස්ටිකරය දිහා බැලුවා.. රෑ තිබ්බ කලුවරත් එක්කම ලුමිනස් ස්ටිකර් එකේ ලා කොළපාට තව ටිකක් වැඩි වෙලා පේන්න අරන්.. ඒ එක්කම තිබ්බ බිත්ති ඔරලෝසුවේ වෙලාව 1.30 කියල ලාවට පෙනුනෙ යුනිකෝන්ගෙන් ආපු එලියෙන්ද නැත්නම් ක'ට්න් වලින් හරියට වැහිල නොතිබුණු ජනෙල් වල වීදුරුවලින් ආපු එලියෙන්ද කියල මම හරියට දැනගෙන හිටියෙ නෑ... මේ වෙලාව යක්කු ගස් නගින වෙලාව.. මම හෙමින් ඇඳ උඩ වාඩි වෙලා ඇඳට එහා පැත්තෙන් තිබ්බ ටේබල් ලෑම්ප් එක දැම්මා.. ඇදෙන් නැගිටලා අඩි කීයපයක් ගිහින් ලේසියෙන්ම රූම් එකෙ ලයිට් දාන්න පුලුවන්කමක් තිබ්බත් මම කලේ ටේබල් ලෑම්ප් එක දාපු එක.. මේ වෙලාවෙ ලොකු ආලෝකයක් ලැබෙනවට වඩා දුරු පරිසරේක ඉන්න මට ඕන වෙලා තිබුණා.. අදුරු ඒ වගේම ඉඩකට අඩු තැනක හිර වෙලා ගුලි වෙලා ඉන්න එක ආයෙම මට සහනයක් වෙන්න පටන් අරන්.. හරියට ඉස්සර හිටපු දෙව්රම්ට වගෙ....

ලොකු හුස්මක් ගත්තු මගෙ ඇස් මුළු කාමරේ පුරා එහෙ මෙහෙ ගියා.. මුළු පලාතම තිබ්බෙ ලොකු නිහඬතාවෙකින්.. කාමරේ තිබ්බ තත්පර කට්ටෙ සද්දෙ ඇරෙන්න වෙන කිසිම සද්දයක් එලියෙන්වත් ඇහුණෙ නැති තැන මට අමුත්තක් දැනෙන්න අරන් තිබුණා.. ඉදල හිටලවත් පියාඹන වවුලෙක්ගෙ, බස්සෙක්ගෙවත් අත්තටු වදින සද්දයක් ඇහෙන්නෙ නැති උනාම මට මගේ හිත ඇතුලෙ තිබ්බ නොසන්සුන් ගතිය තවත් ටිකක් වැඩිපුරත් එක්ක දැනෙන්න අරන් තිබ්බා..ඒ අස්සෙ මීට තත්පර කීපෙකට කලින් මම ම ඔන් කරපු ටේබල් ලෑම්ප් එක නිසා චූටි කණා මැදිරි එලියක් වගෙ එලියක් මුළු කාමරේ පුරාම පැතිරිලා තියෙන කොට ඒ එලියත් හඳ එලියත් දෙකම එකට එක්ක එකතු උණු ඒ පුංචි එලියකින් කාමරෙ තිබුණු අදුරු ගතිය යන්තම් අඩු වෙලා තිබුණා.. ඒත් ඒ එලියෙන් පවා මට මගෙ ඇඟිලි තුඩු වෙව්ලන විදිහ මගේම ඇස්වලට පැහැදිලිව පෙනුනා..

'ඒ- ඒක.. ඒක මම මීට කලින් දැකල නෑ... හ්ම්ම්.. මොකක්ද ඒ.. කව්ද ඒ කෙනා..? ඇයි සැරින් සැරේ ඒ හීනෙ අලුත් වෙන්නෙ...?'

ගහෙන ඇඟිලිතුඩු එක්කම නලල අත ගා ගත්තු මට අතට දැනුනෙ තෙත ගතියක්... දාඩිය...! මම හිටියෙ දාඩියෙන් මුළු ඇඟම තෙත් කරගෙන.. මීට ටිකකට කලින් දැකපු ඒ මූසල හීනෙ ආයෙම පාරක් මාව අදුරකට ඇදලා දාලා.. ඒක නිකම් ආයෙම වතාවක් මම ආගාධයක් අස්සෙ හිර වෙලා වගේ.. වචනයෙන් විස්තර කරන්න බැරි තරමේ හිස් හැඟීමකින් මාව පිරෙන ගමන් තිබුණෙ.. ටිකෙන් ටික මගේ හොද සතුටු හැඟීම් යටපත් වෙන ගමන් ඒ හිස් මූසල හැඟීම් ටිකෙන් ටික උඩට එන්න අරන් වගේ... ඒක හරියටම කිව්වොත් වෙනුර හම්බ උණු දවසෙ ඉදන් අද දක්වාම ගෙවිලා ගිය දවස් කීපෙ ඇතුලෙදි මගෙ ජීවිතේ ඇතිවෙලා තිබ්බ ආලෝක හැඟීම් ව්නාශ වෙලා ගිහින්.. මහා රූස්ස ගහක් මුලින්ම උදුරල දැම්මම ඒ ඉතුරු වෙන මහ පොළව වගෙ මගෙ හිතම පාලුවට ගිහින්... මුලින් තිබ්බ සතුටු හැඟිම් නැති වෙලා යනකොට ඒ තිබ්බ හිස් තැන් ඒ විදිහටම හිස්තැන් වෙලාම තිබ්බෙ හරියට ගහක් මුලින්ම ගැලවිලා බිමට වැටුනම ඒ ගහේ මුල් ඇලවිලා තිබුණු පස් තට්ටු ඒ මුල්ල එක්කම ගැලවිලා ගිහින් අන්තිමේ මුළු පොළවම මුල්වල හැඩයෙන්ම පුංචි වලවල් වලට හැරිලා තියෙන්න වගෙ... ඒ සතුටු ආලෝක හැඟීම තනිකරම නැති වෙලා ගිහින් පැය දෙක තුනක් ඇතුලත් ආයෙම අදුරු වෙලා ගිහින් හැම දෙයක්ම විනාශ වෙලා තිබ්බෙ ඉඩෝරෙකට අහුවෙලා ඉරි තැලිල ගියපු මහ පොලවක් වගෙ.. මොකක්දෝ මන්දා අවසානාවකට මේ කොලම් තොටේ ඉන්න හැමදේකටම හිත හයිය කර ගත්තු විහේන් වෙනුවට කොළඹ අහසට එන්න කලින් හිටපු දුර්වල නෝන්ජල් දෙව්රම්ගෙ චරිතෙට ආයෙම පාරක් පැය දෙක තුනක් ඇතුලත මම මාරු වෙලා තිබ්බෙ ඒක මගෙ දෛවය කියල මටම කියල දෙන්න වගේ...