To Be Smitten

17

"Vito someone is looking for you. Okay guys lunch break muna." Anunsyo ng direk. Nahiya ako bigla. Halos lahat ba naman ng tao dito ay sakin nakatingin. Kinikilala marahil kung sino ang naghahanap kay Vito.

Nahagip ng mata ko ang pag-irap ng manager nya. Nang dumako ang mata ko kay Vito, nagtataka syang nakatingin sa akin. Yung katabi nya nakataas naman ang kilay habang sinusuyod ako ng tingin mula ulo hanggang paa.

He walked towards my direction.

"Sorry nakaabala ako. Pinilit kasi ako ng mama dalhin itong niluto nya para sayo. Hindi ka na kasi nakakauwi at nag-alala sya."

"How about you?"

"H.. huh?"

"Nag-aalala ka rin ba sakin?"

"An..no?"

"I mean do you miss me, too?"

"Vito..."

"Because I miss you stance,"

Napatingin ako sa kanya. I could see he's tired but he still manage to smile.

Oh my Vito.

Nanlambot ako. I felt like my heart melted when I saw the longingness in his deep brown eyes.

I suddenly want to grab him for a tight hug kaso ayoko gumawa ng issue. Mahirap na. Pinaghirapan ito ni Vito ayokong sirain iyon.

"Let's eat. Sabayan mo ako." Tango lang ang naisagot ko bago nya ako inakay papuntang tent.

Bago kami tuluyang tumalikod sa lahat nakita ko pa ang pag-irap ni Shieya sa direksyon namin. Kanina pa sya nakamasid. Bakas ang irita sa mukha nya. At alam ko kung para saan iyon.

"Kumusta ka?" I asked him. I suddenly noticed how he loose some weight. He gave me an assuring smile. Nakakatuwang makita syang magana kumain.

"Better. This movie is almost done, I can't wait to finish this." I smiled back to him. I'm so proud of him. His hardworks are incredible.

"That's good to hear. Proud kami sayo." I warmly said. I want him to know that we support him to his career.

He pinched my nose.

"Ouch!"

"Do you miss me?"

Hindi ako nakasagot agad. Nahihiya akong umoo kasi yun ang totoo. Namimiss ko na sya. Nilapit nya ang mukha nya sa akin dahilan para manigas ako sa pwesto.

"Do you mis your husband?" Hindi niya nilubayan ang mga mata ko hanggat hindi nya nakukuha ang gustong sagot. For God's sake! We're inch away.

Dahan-dahan akong tumango.

"Dapat lang." he said with satisfaction. Ginulo nya pa ang buhok ko bago bumalik sa pagkain.

"Ehem."

Pareho kaming tumingin sa pinto, naroon na si Shieya at ang manager nya.

"Vito resume na tayo." Masungit na deklara ng manager nya nakukuha agad tumalikod.

"Vito let's go." Pagpupumilit ni Shieya.

"Alright, hindi mo na ako sabay na tayong umuwi last scene naman na,"

"Ah mauna na ako, bibili pa kasi akong medical supplies."

"Alright then, text me kapag nakauwi ka na." He smiled to me that made me nod like a puppy.

Nagligpit na ko nang umalis si Vito. Need ko na rin magmadali dahil magsasara na ang mga store.

"Hey,"

Nagulat ako nang naroon pa pala si shieya. Nakataas ang kilay nya sa akin and her arms crossed on her chest.

"Who are you? Bakit dala ka ng dala ng food for Vito?" Mataray nyang tanong. Kinabahan ako bigla dahil hindi alam ang isasagot.

"At talagang sumabay ka pa sa kanya kumain. Tell me who are you,"

"Ano... nautusan lang ako ng mama nya na dalhin sa kanya ang pagkain nya."

Tanging nasagot ko. Kabado magkamali. Bahala na.

"Well, stop bothering him while he's at work. And please stay away from him. Mamaya makita kayo ng mga paparazzi at maissue pa sya sa kung sino lang. You're going to ruin his name."

What she said shot me. It is true. I might put stain to Vito's career if the people see him with an unknown personality. I fear that at the same time felt the pain of sadness.

Asawa nya ako but I need to remain stranger so Vito could still pursue his dreams. I can't be the hindrance to that.

I want to support him and be with him.

I went home overthinking things again.