❝ Helaas komt in dit hellehol aan alles op den duur wel een eind. Zo kwam het dat de realiteit ook Kieran in zijn greep kreeg. Alles veranderde voor hem toen we zijn ouders opaten.❞
Edon, ooit een machtig en glorieus rijk, vergaan tot een naa...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
* * *
Zonder zijn glimlach was hij me waarschijnlijk nooit opgevallen. Kieran. Zijn tanden zo wit als bot, blinkend in de intense zonnestralen. Een rariteit in een stad als Eras, waar het niemand een donder kan schelen hoe hij of zij eruit ziet. Kierans glimlach was als het zien van brandend water. Totaal niet op zijn plaats in Necropolis, de eindeloos uitstrekkende zandbak die de bijnaam dodenakker eer aan doet. Het is lang geleden dat ik ooit iemand zo oprecht en onbevangen heb zien glimlachen in dit krot.
Hoewel ik hem er in het begin door bewonderde, deed het me ook wensen dat ik mijn handen om zijn keel kon leggen om de laatste adem uit zijn lijf te persen. Zijn blijdschap was en is voor mij iets onbegrijpelijks. Doorgaans kan enkel het gewicht van een scherpgeslepen mes mijn mondhoeken doen opveren. Terwijl ik, tergend langzaam, het roestige lemmet door de huid van mijn slachtoffer laat breken, mijn arm als een onbreekbare keten rond het kronkelend lichaam geklemd. Hoe de vluchtige, ijzeren geur van vloeiend bloed, de zoute prikkeling van angstzweet mijn mond kan laten krullen tot een euforische grijns. De adrenaline die door mijn aderen pulseert, mijn hart op hol laat slaan en mijn zintuigen doet verscherpen. Kippenvel dat over mijn armen spreidt bij het voelen van de steeds zwakker wordende hartslag onder mijn vingertoppen. Ik leef ervoor.
Er zijn nu een aantal maanden verstreken sinds Kieran in de stad is komen wonen. Met wat elektronische apparatuur zijn hij en zijn ouders in een versleten jeep de stadspoort binnengetreden. Ernstig vermagerd, verscholen onder mantels van beddengoed, hun huid geblaard en roodgekleurd door de verschroeiende zon.
Het heeft niet lang geduurd of ze hadden hun draai in Eras gevonden. Vol overgave maakte Kierans ouders zich nuttig voor de gemeenschap. Waardoor ze, net als alle andere stadsbewoners, een klein deel van de beschikbare water en voedselvoorzieningen in ontvangst mochten nemen. Net genoeg om te kunnen overleven. Levensmiddelen zijn schaarser in dit deel van het Necropolis. Wat vooral te danken is aan het feit dat Eras verscholen ligt achter een grote bergketen, met aan de oostkant van de stad een diep ravijn. Toevoer van goederen is lastig. De ligging biedt daarentegen wel bescherming van kwakzalvers en radioactieve beesten, die alles opvreten waar maar vlees aan hangt. Bovenal wordt de stad geweerd tegen de compleet losgeslagen Necro's, onmensen die rondzweven in het Necropolis. Een ware plaag.
