❝ Helaas komt in dit hellehol aan alles op den duur wel een eind. Zo kwam het dat de realiteit ook Kieran in zijn greep kreeg. Alles veranderde voor hem toen we zijn ouders opaten.❞
Edon, ooit een machtig en glorieus rijk, vergaan tot een naa...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Well, well, well, look who's not dead yet. Verklaringen voor mijn eeuwenlange afwezigheid? Studie, relatie, stress en gewoon adulting. kinda ... Maar nu ik officieel mijn eerste studiejaar heb overleefd, heb ik ook weer tijd om een soort van een leven te hebben. En met leven bedoel ik als een malle schrijven, Netflixen, tekenen en koffie drinken.
Aankomende weken ga ik weer obsessief alle verhalen hier op Wattpad bijlezen. Let the fangirling begin. ^^
* * *
Vooraf | Pax
''Kierans gehuil het luidst van allemaal, zijn trillende handen om mijn reservewapen gesloten. Mijn rugzak is uit de hoek gehaald en ligt aan zijn voeten. Kletterend komt het wapen neer wanneer het stenen straat onder het balkon raakt. Het kleine meisje wankelt voor ze van de kruk valt, de strop om haar hals voorkomt dat ze de grond raakt. Helrood bloed dat uit haar voorhoofd lekt.
De Censor verschijnt op het plein, lachend. Legionairs richten hun wapens, zoeken naar de plek waar het schot werd gelost.
'Ga daar weg!' Hij luistert niet. Ik grijp Kieran bij zijn hand en trek het hengsel van mijn rugzak omhoog.
'Het Ondergrondse. Zoek de wetenschapper. Zoek Parrish,' spreekt Dec's stem laag klemmend. 'Ik, ik zal alles uitleggen.' Dat is het laatste wat ik duidelijk hoor voor het oordopje uit mijn oor wordt getrokken. Maar ik zou zweren dat ik ''vogel'' heb opgevangen.''
* * *
'Wegwezen!' Het bevel heeft mijn mond pas half verlaten en Ava en Cas komen direct in beweging. Kieran hoort me niet wanneer ik hem toeschreeuw te rennen. Staat daar maar te staan, tegen de spijlen gedrukt, schouders opgetrokken en in zichzelf gekeerd. Kilometers verwijderd van de jongen die een jaar geleden voet zette door de poorten van Eras. Wat me er nogmaals aan herinnerend dat hij niet is gemaakt voor dit soort leven. Maar wie is dat in godsnaam wel.
'Ik wilde, ik probeerde te ... ' Hij stikt zowat in zijn tranen. Wat hij wil zeggen wordt gesmoord door snakkende inademingen. Strepen trekken zich op het stof op zijn wangen. Zijn ene hand, steunend op de balkonrand, wordt losgewrikt het moment dat ik zo hard aan zijn arm sjor dat ik het gewricht kan horen kraken. Het geluid, eerst van ver, komt nu mijn beide oren binnen. Honderden stemmen, schreeuwen, kermend. Zoals de ratten, gevangen in de kuil in het Slachthuis. En de Legionairs zetten er de fik in. De houten wanden van de uitgeleefde woning waar de balkondeur op uitmondt, zijn niet dik genoeg om het geluid buiten te sluiten.
Kieran wankelt op zijn benen die niet meegeven, noch aan mijn getrek, noch aan mijn geklemde stem. Zijn adem, snakkend, lijkt niet natuurlijk te komen. 'Ik wilde haar alleen helpen. Ik wilde niet ...'
