Necropolis

Hoofdstuk 8.1 | Kieran

[ Opgedragen aan iedereen die, ondanks dat ik maar één keer in de zoveel jaar een nieuw hoofdstuk publiceer, toch nog de moeite neemt om dit schrijfsel te lezen. <3 ]

***

All my life you thought that
I've lost my mind
If I could just get it right
Then you might see
you just don't get it

Hands Like Houses - Perspectives

***

Terugblik | Pax

❝'Waar gaan we heen?'

'Ergens,' antwoord ik, niet bereid om mijn plan prijs te geven, wetend dat Kieran anders nooit vrijwillig mee zou gaan. 'Loop nu maar door, godvergeten tijdrekker.' Zijn protesterende kreten, laat ik samensmelten met de vele stemmen die ons omsingelen. 'Kom mee, ik wil je wat laten zien.' Grijnzend geef ik hem een zetje vooruit, richting de pas gerepareerde stadspoort. 'Niets om bang voor te zijn, Kiki Kat.' ❞

***

Er is iets, in de manier waarop hij het zegt. De luchtigheid waarmee het van zijn tong afrolt, zo de buitenlucht in. Zijn smalle lippen opgetrokken in die duivelse grijns die altijd een rilling teweeg weet te brengen, golvend over de achterkant van mijn ruggengraat. Iets, waardoor mijn hart opgetogen tegen mijn ribben drumt. Een laag, roffelend ritme dat blijf natrillen, tot diep in mijn maag. Iets, waardoor ik me uiterst bewust word van Pax zijn diepe uitademingen die langs mijn nekvel strijken, me haast over mijn eigen voeten doen struikelen en me stotterend tegen het marktpubliek doet opbotsen. Tot grote ergernis van de mevrouw wiens pas aangeschafte kristallen bol met een klets op de klinkerstraat tot brokken wordt vermaakt en tot grote vreugde van Pax die me laag gniffelend in mijn oor: 'Goed bezig, Kiki Kat' toe mompelt. Een tweede rilling maakt zich kenbaar, adem ingehouden, mijn oren wachten op een volgende beweging van zijn mond, maar hij zwijgt.

Een aantal stappen en we zijn volledig verdwenen uit het zachte schijnsel dat de vele lantaarns ons bood en ik ben dan ook dankbaar dat Pax mijn van kleur verschietende wangen niet meer kan ontdekken. Al staan we twee armlengtes van elkaar verwijderd, is hij dichterbij dan ooit. Zelfs mijn onhandige omhelzing van eerder deze dag heeft me nog niet zo dicht tot Pax gebracht. Het laat me zweten, laat mijn handen onstuimig tintelen en ik vraag me af of Pax zich hiervan bewust is.

Kiki Kat. Het hoont na, een vreemd bekende klank. Ik blijf het horen. Hoe onnozel het ook klinkt, ik voel hoe een glimlach aan mijn mondhoeken trekt, ze omhoog forceert. Zelfs het gescheld van de dame achter ons kan mijn trekkende lippen niet laten verzwakken. Kiki kat. Uiterst voorzichtig spreekt Pax het uit. Zorgzaam worden de lettergrepen naar voren geduwd, laat hij ze opbloeien en tot leven komen. De toon waarmee zijn vibrerende stem zichzelf hoorbaar maakt, is speels, uitdagend zelfs. Als in mijn dromen, waarin hij al maandenlang aanwezig is. In onbewuste verzinsels en vertekende herbelevingen van momenten die ik het liefst achter slot en grendel wil leggen. Pax weet steeds weer op te duiken. Steeds weer weet hij de deur naar mijn onderbewustzijn te openen om onaangekondigd binnen te stormen, zo ook gisternacht.

***

Ik stond er weer, rillend, klappertandend van kou. Of was het angst? Mezelf wiegend in niets meer dan mijn moeders dunne, spierwitte blouse en een onderbroek. Gevoelloze tenen kropen over de scherpe, hoekige rand. Uitstekende stenen die in mijn voetbed staken. Samen vormden ze de scheidslijn tussen grond en diepte. Een diepte, zo verzwelgend zwart als de nacht die zich in een versneld tempo begon te ontvouwen. Voor de eerste keer turend in de ogenschijnlijk bodemloze leegte, was de vrees, die mijn botten al dagen deed ratelen, nagenoeg afwezig. De leegte was verwelkomend lonkend. Het riep me, trok aan de blouse die losjes langs mijn lijf hing, stil fluisterde het mijn naam, deed het zo het laatste beetje twijfel die ik nog bezat wegsmelten. Een zwaarte gleed van mijn schouders, mijn spieren ontspanden. Stukje bij beetje werd ik, voorzichtig schuifelend, naar voren gedreven, geleid door een plotse impuls die in alle hevigheid door mijn wezen schokte.