THE CEO's DESIRE

XVIII. THE PROPOSAL

"Felicity.. I love you.

Until the day I die Felicity..

Be my bestfriend, my partner, my lover and my wife." Akmang isusuot nya sa akin ang singsing ng biglang may pumatak na luha galing sa mata ko. Napailing ako. Sumisikip ang dibdib ko. Parang pinipiga ito ng sobra.

Tinanggal ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak nya. I look at him feeling pained. I felt sorry for him because I can't continue the wedding anymore.

Umatras ako palayo sa kanya. Tinignan ko ang mga taong saksi sa seremonya at lahat sila ay nagulat sa ginawa ko. Ang iba ay napatayo pa mula sa pagkakaupo nila. I gave them an apologizing look.

I can't take this anymore..

So I immediately grab the lower part of my wedding gown and runaway. I can't bear to look at him. I can't.. because if I did I might run back to him.

I ran outside the huge church and search for the car that is waiting for me. When I reached the black car, the driver immediately ran the car fast. And I let myself cried out loud. I felt the throbbing in my heart. Parang sinasaksak ako. Ang sakit. Sobrang sakit ang iwanan sya doon. Walang katumbas ang sakit. His grey eyes were clueless upon what I did. Hindi ko ito gusto.. Ayokong iwan ka. It pained me too much.

But my decision is final.

"I will always love you Trevor. I will always will."

Pagkatapos kong sabihin ang mga katagang iyon ay may biglang sumulpot na sasakyan at hindi nito malaman ang direksyong tatahakin. Parang nawalan ng preno ang sasakyang papalapit sa amin.

At dahil sa hindi malaman ng driver ang direksyong tinatahak ng makakasalubong na sasakyan ay pilit nyang inapakan ang brake at makaulit na bumusina ngunit parang hindi iyon narinig ng may ari ng sasakyan na di na kalayuan sa amin. Mabilis ang takbo nito at gayon din ang driver ng sasakyang lulan ako. Pilit tinatapakan ni manong driver ang brake ng sasakyan ngunit parang nasira din ito kaya naman doon na ako nagpanic.

"Manong anong nangyayari?!" Sigaw ko sa nagmamaneho ng sasakyang lulan ako pero pilit pa rin nyang tinatapakan ang brake.

At huli na ang lahat dahil kitang kita ko ang rumaragasang sasakyan na binaybay ang direksyon namin.

Natagpuan ko ang sariling half conscious at punong puno ng dugo ang buong katawan.

My eyes searched for the driver and I found him lying half way from me. I want to reached him but I can't move.

A final tear escaped my eyes before my consciousness blew me away.

End of Fey's dream

Nang magising ako napahawak agad ako sa dibdib ko. Parang sasabog ito dahil parang totoong totoo ang panaginip ko. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko.

What was that? Naitanong ko sa sarili kasabay ng paghawak ko sa ulo ko. Hindi ko mawari ang mga pangyayaring iyon. Natatandaan ko ang bawat detalye sa panaginip ko dahil parang totoo.

Napatulala ako sa wall and I am lost for words sa panaginip kong iyon. Nakakatakot.. Nakakapanlambot ang mga pangyayari sa panaginip ko. At..

Si T-trevor.. Bakit sya ang nasa panaginip ko? At bakit ikakasal kami sa panaginip ko? At higit sa lahat bakit ko sya iniwan sa isang napakagandang kasal?

Aaaiish! Lalong sumakit ang ulo ko. Is that dream even possible? Nangyari na ba 'yon sa nakaraan? Kasi parang totoong totoo. O posible kayang mangyayari palang yon at isa lamang premunition? Ang daming bumagabag sa isip ko dahilan upang mapatulala ako.