Love is not always a happy ending

Chapter 20

I'm beginning to hate this story..

After a year of nursing her broken heart.

Hindi makapaniwala si Delaney na nakauwi siya sa kanila.
Finally she was home.

She took a deep breath.
Pinuno niya ng sariwang hangin ang dibdib niya.

The air, the streets, the trees, the steeet lamps wala pa ring ipinagbago.

Katulad ng damdamin niya.

Umusal siya ng pasasalamat.
Ilang sandali pay natanaw na niya ang kanilang bahay.

Pinara niya ang tricycle na sinakyan niya.

Inabot niya ang maliit na travelling bag.

Habang ang isa ay ipinababa niya sa driver dahil may kabigatan iyon.

Nagpasalamat siya bago umalis ang sinakyan niya.

Tahimik ang kabahayan ng magsimula siyang maglakad palapit sa gate nila.

Alam niyang tulog na ang mama at kuya niya.

Hindi alam ng mga ito na uuwi siya.

How she missed them both.
Even the house that built her.

Pinigil niya ang sarili bago pa siya magbreak-down.

Sunud-sunod ang ginawa niyang malalim na paghinga.

Lakas loob niyang binuksan ang kahoy na gate nila.

Nagulat siya nang marinig ang kahol ng aso.

The dog wag its tail when she smelled her.

Napangiti siya.

Hindi pa rin siya nakalimutan ng aso nila.

"Hello pikachu i'm home" bati niya rito.

Hinaplos niya ang ulo nito.
Kumahol ito na parang naiintindihan siya.

Dinilaan nito ang kamay niya.

Napatingin siya sa bintana dahil sa pagbukas ng ilaw.

Nakita niya ang mama niya na tumatanaw sa bintana.

"Mama"! Sigaw niya.

"Delaney".

Nakita niya ang magkahalong sorpresa at pagkabigla sa mukha nito.

Ilang sandali pay nabuksan na ng mama niya ang pintuan nila.

Hindi niya namalayan ang luhang umagos sa pisngi niya.

She ran into her mother's waiting arms.

Her mother hugged her tightly.
Naramdaman niya ang mainit na luhang umagos sa mga mata nito.

"Ang anak ko" nanginginig ang boses nito.

Lalo siyang napaiyak sa narinig niya.

May kung ilang minuto sila sa ganoong ayos.
Parehong umiiyak pero walang tinig na lumalabas.

Hinaplos ng mama niya buhok niya.

"Bakit ngayon ka lng anak?

"I'm sorry mama" humihikbing sagot niya.

Sa loob ng isang taon naramdaman niya ulit ang pagmamahal ng kanyang ina.

Kahit hindi nito sabihin alam niyang namiss siya nito.

"I i'm sss-orry ma, sa mga pagkukulang ko sa inyo ni kuya.
For running away.

"Ssshhh.. it's not your fault Dela.
Alam ko ang sakit na nararamdaman mo anak.

When your father died i thought it's the end of the world for me.
I wanted to die too.

Pero naisip ko kayo ng kuya mo.
Sinong maglalaba ng damit niyo?

Sino ang maglilinis sa c.r?

Sino ang magliligpit ng mga kalat niyo?

You see Delaney i had to be strong para sa inyo ng kuya mo.
I may have lost your father but i have you both darling"
masuyo nitong pinahid ang mga luha niya.

"If your father was still alive ayaw niyang makita kang umiiyak"

Lalo lng lumakas ang hikbi ni Delaney.

"Come darling"

Inalalayan siya ng mama niya papasok sa bahay nila.

"Kumain ka na ba"?

Tumango siya bilang sagot.

"Ihahatid na kita sa silid mo" nakangiting sabi ng mama niya.

Napasunod na lng siya dito.
She was tired and weary.

"Alam kong pagod ka anak, marami tayong dapat pagwentuhan pero alam kong pagod ka"

Saglit siyang sinulyapan ng ina at bahagyang nalungkot.

"Sleep darling.
Bukas uuwi ang kuya mo.
I'm sure magugulat siya."

Hinalikan siya ng mama niya bago ito lumabas sa silid niya.

Sa dating kwarto ibinagsak niya ang sarili sa higaan.

Pagod siya.

Pagod na pagod.

Her heart, mind, body and soul.
Paano siya ngayon?

Paano niya haharapin ang bukas?