" ေျပာေလ... ChangShaLeiကုိ တကယ္ေတြ႕ခ့ဲတာလား မျဖစ္ႏိုင္တာ...... ဘယ္လိုလုပ္........."
ခပ္တိုးတိုးေပမယ့္ Luhanေလသံက မာန္ပါေနသည္... သံသယစိတ္လည္း ေပ်ာ္ဝင္ေနတာ သိသာလွသည္... ႏုနယ္သည့္မ်က္ႏွာေလး ေသးညွက္တ့ဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကုိယ္ဟန္ေလးႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ တည္ျငိမ္ေလးနက္ဟန္က Luhanကုိလႊမ္းျခံဳထားသည္... စိတ္ထဲ အနက္ရွိဳင္းဆံုးတစ္ေနရာမွာေတာ့ တစ္ခုခုကုိ အသည္းအသန္အေျဖရွာေနမွာေတာ့ အေသအခ်ာ... သူသိထားတ့ဲ ChangShaLeiက ထာဝရေၾကြလြင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီလို႔ေလ...
" Luဘာစဥ္းစားမိလို႔လဲ "
Sehunအေမးကုိ အာရံုမထားပဲ သူ႔ကုိ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ Amberကုိသာ ျပန္စိုက္ၾကည့္ရင္း အကဲခတ္ေနသည္... အခန္းထဲကေလထုကေျခာက္ေသြ႕လ်က္ က်န္သုံးေယာက္မွာလည္း အသာတိတ္၍သာ အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္...
" မင္း အ့ံၾသသြားမွာေပါ့Luhan "
Amberအေျပာကုိ ဘာမွမတုန္႔ျပန္... ခုနကအတိုင္း စုိက္ၾကည့္လ်က္ မ်က္ႏွာထားက တည္ျငိမ္ဆဲ...
" ah... မယုံဘူးပဲ "
Amberရဲ႕အေျဖထုတ္သလိုစကားကုိ Luhanႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္ေလးတစ္ဘက္လွဳပ္ရံု အသာျပံဳးသည္... လွပတ့ဲမ်က္ဝန္းေလးေတြ စူးရွရင့္သီးမေနေပမယ့္ ေလွာင္ရိပ္ေတြေတာ့ စြက္ေနသေယာင္...
" Sehun a "
ေအးေဆးသက္သာေခၚလိုက္တ့ဲ Luhanအသံေနာက္မွာေတာ့......
*ဝုန္း*
ရုတ္တရက္ စူးရွလြန္းတ့ဲ အလန္းတန္းတစ္ခု အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လင္းလက္ေပါက္ကြဲသြားျပီး တံခါးေပါက္ေဘးကနံရံဆီ အရွိန္ျပင္းျပင္းအရာတစ္ခုက ဝင္တိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အုတ္နံရံကအမွဳန္ေတြ ဖြာလန္က်ဲေၾကြက်လာသည္... မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္စာ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပဲ ဆိတ္ျငိမ္ေျခာက္ကပ္္ေနတ့ဲ အခန္းအေျခအေနက ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားသည္...
ၾကမ္းျပင္မွာ နာက်င္စြာေခြလဲေနတ့ဲ Henry... ထိုင္ျမဲေနရာမွာ အ့ံၾသမင္သက္ေနတ့ဲChen... ေနရာမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးရပ္ျပီး နံရံဆီစူးစိုက္ၾကည့္ေနတ့ဲLuhan... မ်က္စိေရွ႕မွာ ေရႊမင္ေငြမင္ေရာယွက္ေနတ့ဲ အေတာင္ပံတစ္စုံက လင္းလက္ထည္ဝါစြာ... ေငြေရာင္ကႏုတ္တို႔နဲ႔လက္တစ္ဘက္က အစြယ္ေဖြးေဖြးနဲ႔ မဟူရာမ်က္အိမ္ရွင္ရဲ႕ လည္ပင္းကုိအားကုန္ညစ္ထားသည္... က်န္တစ္ဘက္က သူခ်ဳပ္ထားတ့ဲသူရဲ႕ လက္ႏွစ္ဘက္ကုိပူးကုိင္ျပီး ေက်ာဘက္နဲ႔နံရံၾကားမွာ ညွပ္ခ်ဳပ္ထားသည္...
