ညဦးပိုင္းသာရွိေသးေပမယ့္ အေတာ္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္… လျပည့္ေန႔ျဖစ္ေသာ္ျငား မျပိဳပါပဲထူထပ္သိပ္သည္းေနတ့ဲ တိမ္မဲေတြက ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ဆိတ္ျငိမ္မွဳကုိ ပုိေျခာက္ကပ္ေစသေယာင္…
ေျမေအာက္ခန္း အိမ္ေလးထဲလည္း စာရြက္လွန္သံ ခပ္ဖြဖြ ပုံမွန္ထြက္ေနတာကလြဲ တျခားလွဳပ္ရွားမွဳမရွိ… Sehunတစ္ေယာက္ ေျခခ်ိတ္ျပီးထိုင္ခံုကုိေက်ာမွီထိုင္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္ကုိ ရင္ဘတ္မွာ ပိုက္ထားလ်က္ ျငိမ္သက္စြာ စဥ္းစားခန္းဝင္ေနသည္… Chenကေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ အသည္းအသန္ဖတ္ေနလ်က္… အိပ္ခန္းထဲမွာေတာ့ ထံုးစံမပ်က္ အိပ္ေမာက်ေနတ့ဲ Luhanနဲ႔ ျငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနဆဲျဖစ္တ့ဲ Kris…
" ဒုန္း ဒုန္းး ဒုန္းး "
တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းကုိ ျဖိဳခြဲလိုက္တ့ဲ တံခါးေခါက္သံ… ေခါက္တာမဟုတ္ တံခါးက်ိဳးမတတ္ တဒုန္းဒုန္းထုေနတာဆို ပုိမွန္ပါလိမ့္မည္… အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနတ့ဲSehunေရာ စာအုပ္ထဲစိတ္နစ္ေနတ့ဲChenပါ ဆူညံေနတ့ဲ တံခါးဆီျပိဳင္တူ အၾကည့္ေရာက္သြားၾကသည္… ထိတ္လန္႔သြားတာမဟုတ္ေပမယ့္ အေတြးမ်ားသြားတာေတာ့အမွန္… ဘယ္သူမွလာစရာမရွိပါပဲေလ…
" Oh Sehun တံခါးဖြင့္… yaah Kim Jongdae… Oh Sehun "
" ဒုန္း ဒုန္း "
တံခါးကုိ အဆက္မျပတ္ထုေနရင္းက သူ႔နာမည္ကုိပါ ေအာ္ေခၚလာတဲ့ သူမရင္းႏွီးတ့ဲ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ Sehunအလိုမက်စြာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္မိသည္… ဘယ္သူလဲ??
" y i yun ! "
ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္ေနတ့ဲ Chenတစ္ေယာက္ အ့ံၾသသြားပုံနဲ႔ ဆတ္ကနဲ ခါးမတ္သြားျပီး လက္ထဲကစာအုပ္ကုိ ထိုင္ခံုေပၚမွာပဲ ျဖစ္သလိုခ်ကာ ရုတ္တရက္ မတ္တပ္ထရပ္သည္…
Sehunတံခါးဆီမွ အၾကည့္လႊဲျပီး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတ့ဲ Chenဆီလွည့္ၾကည့္သည္…
" မင္းအသိလား Jongdae? "
မ်က္လံုးအၾကည့္နဲ႔သာ Chenအေျဖကုိ သူျပန္ရလိုက္သည္… ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ Kim Jongdaeရဲ႕ မိတ္ေဆြဆိုသူက Sehunနာမည္ကုိပါ သိျပီး ေအာ္ေခၚေနရတာတ့ဲလဲ… အခုလိုအခ်ိန္မွာ ကုိယ္မသိတ့ဲ သူစိမ္းတစ္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိသိေနျပီး လာရွာတာ မေကာင္းတ့ဲကိစၥလို႔ အတပ္မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ေကာင္းေသာလာျခင္းပါလို႔လည္း မေျပာႏိုင္…
