Luhan ေျခလွမ္းေတြကုိ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလိုက္တယ္… မေျပးရံုတမယ္ပဲ…
မသိဘူး… ဘာမွ……
မီွေအာင္ လိုက္ရမယ္…
ဘယ္သူ႔ကုိလဲ……
ဟင့္အင္း… မသိဘူး…… အ့ဲဒါ ဘယ္သူလဲ…… နီးမလိုလိုနဲ႔ ေဝးေဝးသြားတယ္… လိုက္ေလ ေဝးေလပဲ………
ေမ်ာလြင့္ေနတယ္…
အျဖဴေရာင္ အရိပ္တစ္ခု…
ဘယ္သူလဲဟင္……
ဒီမွာ……
ဒီမွာ က်ေနာ္ေခၚေနတယ္ ၾကားလား………
လက္တစ္ဆန္႔ ကမ္းလိုက္ရင္ပဲ ဖမ္းဆုပ္မိမလိုနဲ႔ တကယ္တမ္း ပုိပုိေဝးသြားတယ္…
" Lu…"
Sehun!! hunလား???
မ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္……… ေသခ်ာတယ္… အ့ဲဒါ hunမဟုတ္ဘူး……
ဟင္ ! တံခါးခ်ပ္ေတြ……
တံခါးေတြ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ မ်ားေနရတာလဲ…… ေလထုက ေမွာင္မိုက္လို႔… အလံုပိတ္ အခန္းက်ယ္ၾကီးလား…… ဒါမွမဟုတ္… အနက္ေရာင္ ေကာင္းကင္ပဲလား………
ဘယ္သူရွိလဲ………
hellooo……
" Lu ဘာျဖစ္တာလဲ… "
အာ ရွဳပ္လိုက္တာ…… တိတ္တိတ္ေနစမ္းပါ hunရယ္… hunအသံေၾကာင့္ ဟုိလူ ေပ်ာက္သြားတာေနမွာ………
ဘယ္သူလဲ…… ခင္ဗ်ားထြက္ခ့ဲပါ…… က်ေနာ္ အႏူးညြတ္ ေတာင္းဆိုပါတယ္…… ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ က်ေနာ့္ကုိ ေတြ႔ခြင့္ေပးပါ……
တံခါးခ်ပ္ေတြ…… မဆံုးေတာ့ဘူးလား……
Luhan ေျခလွမ္းေတြ ပုိသြက္လိုက္တယ္…… တံခါးခ်ပ္ေတြၾကား ေျပးလႊားရွာေနတုန္းပဲ…… ဘာသံမွ ထြက္မလာေပမယ့္ အ့ဲဒီလူ ထြက္လာဖို႔ကုိ အားကုန္ညစ္ ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုမိတုန္းပဲ……
သစ္ပင္……
ရုပ္ဆိုးလိုက္တာ ဒီအပင္အိုၾကီးက… မုန္းတယ္… သစ္ရြက္ေတြမရွိပဲ ေျခာက္သေယာင္းထေနတ့ဲ အပင္အိုေတြကုိ ျမင္ရတာ လံုးဝ သေဘာမက်ဘူး……
ဘာလဲ… ဒါ
ဘာ ဘာေကာင္ၾကီးလဲ…
ရင္ထဲ ေၾကာက္လန္႔ေနေပမယ့္ အပင္အိုၾကီးရဲ႕ ပင္စည္ၾကားက တိုးထြက္လာတ့ဲ မ်က္လံုးဝါဝါၾကီး တစ္စုံကုိ Luhan အၾကည့္မလႊဲမိဘူး…
