" Luhan.a...... အ့ဲလိုမလုပ္ပါနဲ႔ စိတ္ထိန္းပါ... Luhan.aaaaa jelba..."
ေတြ႔ကရာပစၥည္းဆြဲယမ္းျပီး ထိန္းမနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတ့ဲ Luhanကုိ Sehunလိုက္ထိန္းရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာတားေနမိသည္... အင္အားသုံးျပီး ထိန္းလိုက္ျပန္ရင္လည္း Luhan ထိခိုက္မွာစိုးတာေၾကာင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လည္း မတားရဲ... တေနကုန္ အေကာင္းသား ညၾကီးသန္းေခါင္ အိပ္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ ထေဖာက္ျခင္းျဖစ္သည္...
အိမ္ထဲလည္း ေျဗာင္းဆန္လို႔... အိပ္ခန္းနံရံမွာလည္း တစ္ဝက္နီးပါး ျပိဳက်ေနျပီ... အနည္းက်ဥ္းသာရွိတ့ဲ ပရိေဘာဂတခ်ိဳ႕လည္း ပ်က္စီးေနျပီ... မီးလုံးနဲ႔ တျခား အသုံးေဆာင္တခ်ိဳ႕က မွန္ကြဲစေတြလည္း ၾကမ္းျပင္မွာ ျပန္႔က်ဲျပီး ေျခဗလာနဲ႔ Luhanေျခေထာက္မွာ ေသြးေတြ အေတာ္ထြက္ေနသည္... လက္မွာလည္း ထိခိုက္ရွရာေတြနဲ႔... ဓားလို ပုိအႏၲရာယ္ရွိတာမ်ိဳး အလြယ္မထားထားမိတာ ေတာ္ေသးသည္... ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ေနျပီ... အိမ္အျပင္ထြက္ေျပးဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္တ့ဲ Luhanကုိ Sehunအျမန္ခုန္အုပ္ တားဆီးလိုက္ရသည္...
ခ်ဳပ္ထားတ့ဲၾကားက luhan ရုန္းကန္ေနရင္း Sehunလက္ေမာင္းေတြကုိ ျပန္လည္ညစ္ကုိင္ထားသည္... Sehunကုိယ့္လက္က နာက်င္မွဳကုိ အာရံုမထားနိုင္... luhanကုိသာ လိုက္အၾကည့္ဆံုဖို႔ ၾကိဳးစားေနမိသည္...
" luhan.a... ငါ့ကုိၾကည့္... yaaa စိတ္ထိန္းပါဦး... ဒီမွာ ငါ့ကုိၾကည့္... ငါ့မ်က္လံုးကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္း "
Sehunအသံ နည္းနည္းမာထန္လာမွ ျငိမ္က်သြားျပီး ေမာ့ၾကည့္လာသည္... မ်က္ဆံေတြက အေရာင္မျငိမ္... စိမ္းလ့ဲေနရာမွ Sehunကုိ ၾကည့္ရင္း ခရမ္းေရာင္မွိဳင္းမွိဳင္းအျဖစ္ ေျပာင္းသြားျပန္သည္... ခုနကလို ေသြးဆူေနတ့ဲ ပုံစံမဟုတ္ေတာ့ပဲ တျဖည္းျဖည္း မ်က္ႏွာမွာ အားငယ္ရိပ္ေတြ စြန္းလာသည္... ငုိမ့ဲမ့ဲျဖစ္လာျပီး...
" hun... sehun.a...... ငါ... ငါ......"
ဘာစကားမွ ဆက္ထြက္မလာပဲ မ်က္ရည္ေတြသာ အဆက္မျပတ္က်လာျပီး ေခါင္းကုိပဲ စြတ္ယမ္းေနသည္... sehun အျဖဴဴအက်ီ ၤလက္က သူ႔ရဲ႕လက္ရာ အဝါေရာင္ထင္ေနရစ္တာကုိ ၾကည့္ျပီး sehunကုိ ေတာင္းပန္ေနတ့ဲ အၾကည့္ေတြ...
