" ဘ ဘာ ဘာရယ္ Kleinyဘာ?? "
ေသခ်ာနားမရွင္းလိုက္တ့ဲ စကားလုံးတစ္ခုကုိ ထစ္ေငါ့စြာေျပာေနတ့ဲ Henryဆီ Amberရဲ႕ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အၾကည့္တို႔ ေရာက္သြားသည္... Jongdaeမ်က္ႏွာကေတာ့ တည္ျငိမ္ေလးနက္ေနသည္...
" Kleine Levin syndrome... အိပ္ေရးလြန္တ့ဲ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးေပါ့ သူက...... ငါတို႔ ည့ံခ့ဲတာပါ... ငါ... ငါည့ံခ့ဲတာ... ျပီးျပည့္စုံေအာင္ မလုပ္နိုင္ခ့ဲတာ ငါ..."
" ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ထိ အေကာင္းအတိုင္း ရွိေနခ့ဲသူက ခုမွ ဘာလို႔ အ့ဲဒါထျဖစ္တာလဲဆိုတာပဲ သိခ်င္တယ္... သိပ္ေကြ႔ဝိုက္မေနနဲ႕ Jongdae..."
မေျပာခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္မေန ေျပာရေတာ့မယ့္ စကားလုံးေတြကုိ အတတ္နိုင္ဆံုး စိတ္ေအးေအာင္ထားကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာေနတ့ဲ Chenကုိ စိတ္မရွည္စြာ ျဖတ္စကားေျပာလိုက္တ့ဲAmber...
" yaahh... သူလည္းေျပာေနတာပဲကုိ ဘာလို႔...."
" shut up snoopy..."
ၾကားျဖတ္စကားမ်ားေနေသးတ့ဲ ႏွစ္ေယာက္ကုိၾကည့္ျပီး Chenသက္ျပင္းခိုးရွိဳက္မိသည္...
" ငါ့ကုိ အခ်ိန္နည္းနည္းေတာ့ ေပးပါ"
" မင္းကုိ အခ်ိန္ေပးနားခိုင္းဖို႔ ေခၚလာတာမဟုတ္ဘူးJongdae... "
" yiyun ya..."
အေတာ္စိတ္ရွဳပ္ေနတ့ဲ Chenမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေလသံေၾကာင့္ နည္းနည္းစိတ္ေလ်ွာ့လိုက္သည္...
" oky... နာရီဝက္... "
" gomawo..."
Amberအျပင္ထြက္ရန္ျပင္ျပီးမွ ခနရပ္လိုက္ျပီး Henryဘက္လွည့္လိုက္သည္... စိတ္ထဲမေက်နပ္ေနတာ ရွိေနလို႔ပဲလား ေစ့ပိတ္ထားတ့ဲ ႏွဳတ္ခမ္းပါးတစ္စုံက သာမန္ထက္ ပုိတင္းတင္းေစ့သြားသည္... အၾကည့္တို႔ကလည္း ခါတိုင္းထက္ ပုိေအးစက္လ်က္...
" ဘာ ဘာလဲ... "
" လိုက္ခ့ဲ henry... ငါနင့္ဆီက ၾကားသင့္တ့ဲ စကားတခ်ိဳ႕ မၾကားရေသးဘူးထင္တယ္"
•°•°RUIN•°•°•°•°RUIN•°•°
စာမူတခ်ိဳ႕ကုိ သတ္ပုံျပန္စစ္ရင္း စာပုိဒ္ေတြ စာမ်က္ႏွာေတြ ျပန္စီရင္း မ်က္စိေရွ႕က စာရြက္ပုံဆီမွာပဲ Sehunအာရံုနစ္ျမဳပ္လ်က္...
