Losing Grip

Chapter Seven

I didn't sleep well last night. I kept on thinking about the message I've got. What does this anonymous person wants? Yes, may tumatawag sa aking 'Dear Gail' at yun yung hayop na muntik na akong binaboy but if its him, its impossible. Nasa kulungan siya ngayon at di na makakalaya o kung makakalaya man, matagal pa. This is just a prank, right? I can't even eat a bit dahil sa sobrang pag-iisip. Mababaliw na 'ata ako kakaisip kung sinong taong may galit sa'kin at tuwang-tuwa sa pananakot sa'kin. How come na may number s'ya o sila sa'kin? E exclusive for friends and relatives lang 'to.

Gail, wag paranoid okay? Prank lang 'yun.

Kinakalma ko sarili ko. May klase pa man din akong papasukan.

Pero kung prank lang 'yun, ba't n'ya ko kilala?

Nababaliw na'ko kakaisip. Bwisit! Kailan ba matatahimik ang buhay ko? Hindi na'to masaya ah! Umagang-umaga pa para bangungutin. My memories came back in an instant, actually its a nightmare. Nakakatakot na ala-ala na ibinabaon ko na sa lupa pero pilit na lumilitaw. Napaiyak ako.

"Who are you!? Quit scaring me already! I hate you!" Sigaw ko sa loob ng kitchen ko. Kumakain kasi ako, kakain pa pala. Umiyak lang ako ng umiyak. Hindi na talaga maganda pakiramdam ko. Ayoko na munang pumasok ngayon. I'll cope up for the lessons that I'll miss. Ayokong pumasok ng lutang ang pag-iisip. Hindi ko kayang ngumiti sa mga taong makakasalubong ko.

"Why is this happening!? I just want to forget what happened!! I just want to move on and be happy!! What did I do wrong!? Who the fuck are you!?" Sigaw ko na naman at umiyak ulit. Hindi biro ang nangyari sa'kin nung gabi na 'yun. Nakakatakot. Nakakapanindig balahibo. Para akong ibinalik sa bangungot na 'yun ngayon! I can still feel the fear.

"I'll make you mine."

"No! What do you want!?" I shouted again. I'm alone and lonely. Ayokong maistorbo si Lyra dahil sa kaOA-han ko nor Vladimir. May pasok ngayon and I know they're in their classes right now. I need to be brave, for myself and for my parents. Di nila pwede malaman na bumabalik na naman ang phobia at pagiging paranoid ko. Oo, na trauma ako sa nangyari. Mukhang naka move on lang ako pero wala pa. Mukha lang. Akala ko nga rin naka get over nako e. Bumabalik ang lahat ng ala-ala ko sa gabing 'yun. No! Wag ka bumalik! Sinabunutan ko ang sarili ko at tumayo sa upuan ko at nangalumbaba sa sahig,umiiyak pa rin ako. Its impossible for him to be freed!

"Kailangan mo pa palang masaktan para lang di lumaban e."

No! I could hear his voice! No! Stop! Please!?

"Sorry Dear Gail pero di na kita matiis e."

"Stop! Shit! Please stop! Let me go! I hate you! Why don't you just leave me alone! Leave me alone, you asshole!" I keep on shouting, garalgal na boses ko.

"You're so delicious."

"Please stop." I weakly said. Napagod ako kakasigaw at parang bata na nagtatrantrums. I'm crying out loud. I'm banging my head on the glass table.

"Just please stop. Leave me alone!" I shouted again. I stood up. Kinuha ko ang flower base sa center ng glass table ko at itinapon sa pader.

*Booggsh*

"Leave me alone, I'm begging you." I kept on crying. I was embracing myself while sitting on the floor. I don't know what to do. Yeah, someone saved me but I can't be freed from the fear I felt that night. It was my worst nightmare. The past is now hunting me and I hate it.

"I'm begging you. Please? Stop scaring me. I'm scared." Sinasabi ko na lang ang mga gustong lumabas sa bibig ko. Nawalala na 'ata ako sa sarili ko. Iyak lang ako iyak habang nakaupo sa sahig at nakatulala.