Strijders van de nacht

Proloog

Eeuwen geleden was onze wereld een verlaten plek. Er leefden geen mensen en dieren. Planten groeiden er niet. Er bestond niet zoiets als dag en nacht. Toch werd de wereld bewaakt door twee godheden. De zonnegod en de maangodin. Beiden beschermden de wereld, maar wisten niet van elkaars bestaan. Op een dag streek de maangodin neer op de wereld. Ze nam een menselijk vorm aan en liep rond. Haar witte haren leken bijna licht te geven. Na iedere stap die ze zette, veranderde de grond in duisternis. Nog nooit had een mens deze wereld betreden. De maangodin leek door haar uiterlijk te schitteren in deze nieuw ontstaande omgeving. Ze zag er prachtig en adembenemend uit. Zo vond ook de zonnegod. Vanuit de hemel keek hij toe hoe een onbekende vrouw het land verkende. Haar schoonheid verblindde hem en als een impulsieve reactie schoot hij op de wereld af. Ook hij nam de gedaante aan van een mens. De god achtervolgde de godin en keek toe hoe zij in alle stilte en schoonheid voortbewoog. Ze leek hem te betoveren. Plots draaide zij zich om en zag de god staan. Op de plek waar hij stond brandde de aarde. Het licht likte zijn gave huid en liet hem stralen. De maangodin liep langzaam op hem af en reikte haar hand uit. De zonnegod deed hetzelfde. Zodra ze elkaars huid raakten dansten licht en donker om hen heen. De god keek in haar ogen. Ze waren zo zwart als de duisternis en alleen een witte maansikkel leidde hem de weg. Hij twijfelde geen moment en wist het zeker, hij was verliefd. De godin keek in zijn ogen. Ze waren zo blauw als de heldere lucht en keken haar met een warme blik aan. Ze twijfelde geen moment en wist het zeker, ze was verliefd.

Iedere keer opnieuw bezochten de twee geliefden elkaar. Ze waren zo verschillend als dag en nacht. Maar tegenstellingen trekken elkaar aan. Iedere keer dansten ze samen, ineengestrengeld als Yin en Yang. Samen creëerden ze een wereld waarin de helft bestond uit duisternis en de helft uit licht. Ze kregen kinderen samen, die de bewoners van de wereld werden. De zonnegod maakte iedere dag licht, zodat alles en iedereen kon groeien en leven.

Maar de maangodin was niet gelukkig in deze wereld. Haar hart verlangde naar de duisternis. Iets wat de zonnegod haar niet kon geven. Het deed de god pijn om zijn geliefde ongelukkig te zien. Daarom besloot hij zichzelf op te offeren. Hoe kon hij leven als de liefde van zijn leven niet gelukkig was. De zonnegod steeg op tot hoog in de hemel. Net voordat hij verdween, verscheen er een lichtpuntje. De god was teruggekeerd in zijn oorspronkelijke vorm. De maangodin was hierdoor haar man, haar geliefde verloren. Verslagen liet ze zich door haar knieën zakken. Tranen stroomden over haar wangen. Ze kon nu haar eigen weg gaan, ze kon gelukkig worden. Maar hoe kon ze leven als de liefde van haar leven niet hier was. Ze gooide haar armen in de lucht en reek naar de hemel. Ze steeg op, haar grote liefde achterna. Net voordat ze dacht dat ze voorgoed zou verdwijnen, veranderde ze. De maan straalde in al haar glorie. Snel zocht de haar echtgenoot op. Ze probeerde hem te bereiken, maar tevergeefs. De zon en de maan stootten elkaar af. De maan probeerde te huilen, maar dat lukte niet. Opeens hoorde ze een stem in haar hoofd spreken: stil maar liefste, weldra zal je gelukkig zijn. De stem klonk warm en helder. Ze dacht diep na en antwoordde: Maar zo kan ik niet gelukkig zijn. Nog sneller als het licht kreeg ze een antwoord terug: Ik kan je niet gelukkig maken. Ik houd van het licht en ik houd van jou. Om beide te behouden heb ik geen andere keus. De maangodin wilde niets liever dan bij haar god zijn, maar was ze bereid om daarvoor te sterven. Ze nam haar besluit.

De maangodin keerde haar rug naar de zon. Ze liet de aantrekkingskracht die ze tot hem voelde verdwijnen. Langzaam werden ze uit elkaar gedreven. Die dag gebeurde er iets vreemds. Het licht verdween en plotseling was de maan alleen. Eindelijk had ze haar duisternis terug. De zon was gestorven om haar te laten leven. De zon en de maan cirkelen vandaag de dag nog steeds om elkaar heen. Als twee geliefden delen ze alles, uiteindelijk hebben ze evenwicht gevonden. En dat is hoe dag en nacht zijn ontstaan.

A/N: Welkom bij mijn verhaal. Ik hoop dat je genoten hebt van dit proloog en dat je een beetje nieuwsgierig bent geworden naar de rest van het verhaal. Dit proloog is opgedragen aan mijn lieve beste vriendinnetje, omdat ze er altijd voor me is. Mede door haar positiviteit heb ik besloten dit verhaal op Wattpad te plaatsen. Ik zou het heel erg leuk vinden als je zou laten weten wat je ervan vindt. Dus Vote en Comment, en je maakt me heel erg gelukkig.