Contact

~4~

Ja ik leef nog mensen, ik klapte gewoon even helemaal dicht. Ik wist wel wát ik moest schijven, maar ik vond het saai. HIER IS HET DAN EINDELIJK

Louis Tomlinson P.O.V.

Ik kwam aan bij een gebouw, een enorm gebouw. Het was zo groot als ziekenhuis, minstens.

Ik dacht aan het aantal mensen dat daar binnen moest zijn. Ik was niet bang voor ze, maar ik wou gewoon geen contact. Zoals ik al zei, ik snap ze niet. Het onregelmaat in het karakter van andere mensen maakt me door de war, en daarom mijd ik ze.

Met grotere tegenzin dan ik ooit gevoeld had richtte ik me tot de school. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten, ik had altijd al thuis les gehad. Ik wist niet wat ik moest doen, hoe ik me moest gedragen of hoe ik moest communiceren. In elke handeling kon ik iets fout doen.

Het was niet zo zeer dát ik iets fout deed, maar meer de reacties daarop.

Mijn voeten hadden me automatisch richting de hoofdingang geholpen, en ik vervloekte ze voor hun daden. Maar ik wist steengoed dat ik het zelf had gedaan.

Daar stond ik dan. Midden in de deuropening. Ken je dat gevoel wanneer je in de winkel staat, maar hetgene dat je moet hebben zo hoog in de schappen staat dat je hulp nodig heb om het te krijgen, maar het uit gêne niet durft te vragen?

Nou, dat is precies de situatie waar ik me in bevind, maar dan net een beetje anders.

Zoekens speur ik de omgeving om me heen af, zoekend naar een aanwijzig.

Mijn ogen haaken vast bij een netjes opgestelde rij kinderen, die allemaal voor een balie staan, achter elkaar. Het was opvallend dat al die kinderen iets gemeen hadden; het feit dat ze allemaal even chagrijnig keken. Af en toe liep de voorste uit de rij en verschoof de rij een beetje maar stond toen weer stil.

Mijn hersens draaiden even en besloten dat ik maar eens moest kijken war de rij heen ging.

Naar mijn mening bevatte ik al veel te snel de harde waarheid.

Deze rij liep naar de receptie, en daar moest ik zijn. Ik liep twijfelend die richting op, ik keek schuw om me heen terwijk ik me zo onopvallend mogelijk voortbewoog.

Ik keek om me heen, en zag een paar leerlingen terug staren. Ik voelde me opvallend bekeken en verstopte me in mijn kraag en haalde diep adem.

1...

2...

3...

-Telde ik zachtjes in  mijn hoofd. Ik moest me niet concentreren op al die blikken, gewoon negeren.

.

'Waar kan ik je mee helpen?' Een jonge vrouw haalde haar neus op en kauwde arrogant op haar kauwgum. Haar halfblonde haar zat in een paardenstaart en ze keek me verveeld aan.

Ik durfte niet te praten, al wist ik niet waarom. Het zat tussen mijn oren, het was mijn hoofd dat vast liep bij het zien van een ander persoon dan mijn familie, niet ik.

'Ik. Eh, ehm. Ik ben.'

'Die nieuwe? Ja, hier je kluissleutel en rooster, doei, hoop dat je 't leuk vind hier.' Dat laatste informeerde me ze alles behalve gemeend geloof ik.

'VOLGENDE!' Schalde haar stem en al gauw werd ik omvergeduwd door een brede jongen. Angstig keek ik hem na en maakte me vervolgens snel uit de voeten.

Ik strompelde langzaam achteruit en verstrakte mijn greep om de sleutel. In mijn hoofd volgde even een serene rust terwijl het overschakelde.

Ik klemde mijn kaken op elkaar en kneep mijn ogen dicht, om ze vervolgens weer te openen en een blik te werpen op mijn rooster.

Als eerst bleek ik Duits te hebben, en ik wist nu al dat ik dat vak haatte, alleen de naam al.

Het bosje sleutels rinkelde en ik keek verbaasd omlaag, naar mijn hand. Zodra mijn ogen het glinsterende metaal vonden knepen ze weer samen, in een poging te begijpen wat ik er mee moest. Al gauw besefte ik dat er een kluissleutel aan zat en dat ik mijn kluis maar eens moest gaan zoeken.

.

Ik opende een krakende lokaaldeur, en zoals mij weer overkomt kwam ik te laat. Op mijn eerste les.

'En jij bent de nieuwe.' Een oude vrouw keek op van haar boek en gluurde over de rand van haar halfronde brilletje.

Ik antwoorde niks, ik durfe het niet.

'Nou kom op en stel je voor aan het grote aantal medeleerlingen hier.'

Ik mag haar nu al niet.

Ik probeerde een voet op te tillen en naar voor te verplaatsen, maar het lukte niet. Het was alsof ik vastgeplakt zat aan de vloer.

De hele klas staarde me aan, alsof ik een dier in de dierentuin was, eentje die wél bewoog. Al deed ik dat momenteel niet.

'Kom op, ik heb niet de hele dag de tijd.' Sneed ze en ik schoot op uit mijn gedachtes. Ik leek meteen weer bij zinnen te komen en wist nu wel het lokaal volledig te bereiken. Ik ging pal voor het bord staan en haalde diep adem, het was nu of nooit.

'Ik ben Louis Tomlinson-'

'-okay, Louis, ga maar daar zitten.' Commandeerde ze me en de opluchting gleed van me af. Ik stapte naar de aangewezen plek en stapte erheen, niet denkend aan de twee jongens die daar ook zaten...