Contact

~19~

Harry Styles P.O. V.

Dat was dus de postbode...

Met zijn rode petje en debiel grote tas. Mijn moeder was naar de deur gegaan en had een pakketje aangenomen.

Ondertussen waren we alweer klaar met eten en zaten we met zijn drieën op de bank. Mijn zus en moeder zaten tegen elkaar aangekropen terwijl ze een romantische huilfilm keken. Ik had ze gezegd dat ik dat stom vond en had een boek gepakt, maar stiekem keek ik over de rand heen en huilde ik al even stiekem mee, heel stiekem, ik had zoiets als mannelijke trots.

Hoe dan ook, terwijl ik stiekem huilde achter mijn boek, dacht ik alweer aan Louis. Ik werd onderhand wel moe van mezelf.

Ik griste mijn telefoon uit mijn broekzak en keek tussen mijn berichten, ik had bijna nooit wat, alleen van Louis. En wonder boven wonder, was er een bericht van Louis bij.

Van: LouBear <3: He, Hazz, ben je thuis?

Dit bericht was van twee minuten geleden.

Ik typte snel een 'ja' terug terwijl ik naar mijn kamer liep. Ik zag niet dat mijn moeder en zus me raar nakeken.

Zodra ik boven was, kwam er al een nieuw berichtje binnen:

Van: LouBear <3: Mooi, ben je in je kamer?

Naar: LouBear <3: Ja

Nou, ik was in ieder geval lekker duidelijk met mijn korte berichtjes.

Ik ging bij het raam staan. Mijn raam keek uit over de straat, en zoals ik stiekem al had gehoopt en gedacht, stond Louis daar. Ik schoof het glas omhoog en stak mijn hoofd door het raam.

"Lou!" siste ik en hij keek naar me.  "Wat jij moeten?" zei ik terwijl ik nog iets meer naar voren leunde.

"Ik verveel me! gilde hij terug. "Oh, en ik ben mijn sleutels vergeten, dus ik kan het huis niet in!" ik legde snel een wijsvinger vinger voor mijn mond om zijn gekrijs te snoeren.

"Ssht Stommerd! Mijn mam jou horen!" siste ik weer terug toen ik ineens een belachelijke ingeving kreeg.

Ik zwaaide mijn benen over de rand van het kozijn en liet ze naar buiten bungelen. Ik zocht in het licht van de lantaarnpaal die ene paal waar ze in films altijd aan naar beneden gleden. Zodra ik het gevonden had, klemde ik mijn handen er om heen, gevolgd door mijn voeten die ik er weifelend op zette en trok mezelf uit het raam.

"Harry! Imbeciel!" gilde Louis naar me toen hij mijn acrobatische kunsten zag.

Ach, laat dat acrobatische maar zitten.

Ik klauterde voorzichtig aan de paal naar beneden en toen mijn voeten de stenen tegels raakten voelde ik twee armen om mijn nek.

"Harry! Je bent gek!" jubelde Louis vrolijk en hij knuffelde me nog eens van achter.

De straat was leeg, dus hij pakte ongedeerd mijn hand en trok me mee.

"Waar wij heen gaan? Waar jij was vandaag?" ik brandde van de vagen terwijl ik Louis bestudeerde.

"Ik was vandaag met Niall," begon hij. Ik rilde even door de kou, die ineens op leek te vliegen. Ik was even vergeten dat het vroor 's nachts. Louis merkte het en gaf me zijn jas, ik probeerde te protesteren, maar hij haalde zijn schouders op en vertelde dat zijn trui genoeg was.

"We gaan naar een heel leuk cafeetje."

"Waarom?"

"Gewoon. Ik verveel me."

"Wat wij gaan doen daarna? Jij niet huis kunnen."

"We zien wel," kraaide hij vrolijk en ik vroeg me af waarom hij zo vrolijk was, het was heel verdacht.

"Waarom jij vrolijk?" vroeg ik geïnteresseerd en ik staarde Louis aan. Hij was zo mooi in het maanlicht.

"Geen idee," grinnikte hij. "Ik denk dat Niall aanstekelijk is."

Ik haalde mijn schouders op en concentreerde me op Louis' vingers, die in de mijne gevlochten waren. Het maakte me vandaag eigenlijk niet uit waar we heen gingen, het maakte me niet uit dat ik stiekem uit huis geslopen was, het maakte allemaal niks uit.

Ik was namelijk samen met Louis.