Contact

~20~

Ik heb dit hoofdstuk drie keer opnieuw geschreven, en nog ben ik niet tevreden. Maar toch was deze het best denk ik.

Louis Tomlinson P.O.V.

Mijn hand tintelde jeukend terwijl hij die van Harry vast hield.

Flikker.

Ik slikte en keek omhoog. Harry zelf leek nergens problemen mee te hebben en trippelde vrolijk verder met mijn jas om zijn schouders.

De nacht was vredig. De sterren fonkelden geruststellend aan de donkerblauwe lucht en lantaarnpalen gaven hun eigen, onnatuurlijke, oranje gloed af. Toch genoot ik er van.

Om de een of andere reden kon ik het niet laten om af en toe vanuit mijn ooghoeken naar Harry te kijken.

Hij was eigenlijk best wel heel erg knap, toch?

Hij. Niet een zij, een hij, Louis.

Flikker.

Ik zuchtte en wreef even met mijn duim over de rug van Harry's hand.

"Lou, wij bijna zijn?"

"Bijna."

Ik vond Harry's stem altijd al bijzonder. Niet omdat hij anders praatte dan de meeste, (misschien ook) maar omdat het zo fijn klonk. Ik kon er wel uren naar luisteren.

Ik plaatste mijn vrije hand op een deurklink en boog mijn vingers er om heen, om er kracht op te kunnen zetten en omlaag te drukken.

De deur opende en dezelfde warme gloed waar Niall en ik in waren geweest eerder vandaag, waaide in onze gezichten.

De man achter de bar zwaaide naar me, blijkbaar herkende hij me, en ik liet gauw Harry's hand los. Ze moesten geen verkeerde beelden van mij creëren.

Met een glimlach liet Harry zich op een bordeaux bankje vallen en ik liet me tegenover hem ploffen. Misschien moest ik me niet zo aanstellen en weer vrolijk doen.

Ik vervloekte mezelf voor mijn wispelturige stemmingswisselingen.

We hadden (vol ongemakkelijkheid) een drankje besteld en ik sabbelde denkend aan mijn rietje.

Na een tijdje voor ons uit te hebben gestaard, pakte Harry een servetje van de tafel, viste een pen uit zijn jas, en begon te schrijven.

"Wat schrijf je?" ik glimlachte en boog geïnteresseerd naar voren.

"Niks," het puntje van zijn tong hing tussen zijn lippen en zijn armen waren voor zijn servet geslagen, zodat ik het niet kon zien.

"Welles," zei ik en ik grijsde, ik boog over zijn armen heen, maar hij draaide het servetje snel om.

"Niks, ik zei," en hij glimlachte. Ik kon niet helemaal peilen wat hij van plan was.

Toen hij het servetje opvouwde en zijn tong plagend naar me uit stak, wist ik dat ik het moest opgeven en luisterde ik naar de muziek dat zachtjes uit de speakers kwam.

Cause here we are,
Lonely Hearts,
Our scars will never heal,
From war without a shield,
Distance grows between the souls,
Life I wanna know,
No longer grows.

Ik kende het niet, maar het was mooi, en blijkbaar kende Harry het wel.

"Dit leuk liedje!" kirde hij en hij stuiterde op zijn stoel. Ik wist niet of 'leuk' het perfecte woord was, eerder mooi, maar hij had gelijk. Het was leuk.

Zodra het afgelopen was staarde hij me afwachtend aan. "Wat jij vinden?"

"Leuk," zei ik met het idee dat hij op het liedje doelde. Ik dronk nog wat uit mijn glas en keek naar Harry, die met zijn eigen glas aan het prutsen was.

*****

We stonden weer buiten, Harry had mijn jas weer aan en we liepen terug naar onze huizen.

Toen we voor zijn deur stonden, in het licht van een doffe lantaarnpaal, stopte ik met lopen en ging tegenover hem staan, geen idee wat mijn bedoeling precies was.

Hij keek me vragend aan, met zijn hoofd schuin. En god, wat zag hij er goed uit zo, het liefst zou ik hem nu kussen en niet meer laten gaan.

Fuck it.

Zachtjes drukte ik mijn lippen op de zijne.

Ik bewoog nog niet direct met mijn lippen, ik wilde eerst weten of hij comfortabel was hiermee.

Toen hij niet terug trok, besefte ik dat ik verder kon en kantelde mijn hoofd, zodat ik mijn lippen zijdelings over de zijne kon schuiven.

Eerst gingen de zijne niet meteen mee, maar na een paar seconden getwijfeld te hebben deed hij toch opgelaten mee. Ik legde onzeker mijn handen om zijn middel en voelde de zijne op de rug van mijn nek, terwijl ze met de onderste haartjes op mijn hoofd speelden.

Na en tijdje zo gestaan te hebben, trok ik even terug, alsof ik wilde stoppen, maar al gauw drukte ik mijn lippen weer terug, maar nu op zijn bovenste lip, waar ik zachtjes over heen gleed. Ik beet mijn tanden er in en moest mijn best doen om niet als een mongool te grijnzen.

Ik twijfelde of ik dit wel moest doen, was het niet te snel? Toch tipte ik, zonder verdere bedoelingen, met mijn tong tegen zijn lip. Waarna hij terug trok.

Te snel.

Hij glimlachte naar me en raakte even met zijn vingers zijn lippen aan, de mijne tintelden ook.

Harry pakte even mijn hand vast, drukte er iets in en klom toen weer door het raam van zijn kamer.

Ik grijnsde toen hij verdwenen was in zijn kamer en keek wat hij in mijn hand had gedrukt. Het was het servetje waar hij op geschreven had.

Niemand,
Zelfs de duizenden sterren aan de hemel,
Of de groenste bladeren in het woud,
Kunnen verklaren,
Waarom jij de enige bent,
Die ik kan zien als ik mijn ogen sluit.

Ik keek glimlachend naar het raam van zijn kamer en viste mijn sleutel uit mijn broekzak.

Ik had hem al die tijd gewoon bij me gehad

. . .

Hmja.