Contact

~13~

GHA HA HA IK GA EEN ONVERWACHTE WENDING MAKEN

Harry Styles P.O.V.

"Nee, ik wil niet alleen."

"Dan gaan we samen!"

- - - - -

"Nee, Harry," beet Louis me toe na die woorden. Ik keek hem met grote oogjes aan, hoe kon hij nou ineens zo gemeen doen?

"Wa-wat?"

"Nee, Harry. Laat me met rust!" hij rolde met zijn ogen en fietste ineens wat harder door, zodat hij een aantal meter verderop kwam te fietsen.

Mijn schouders vielen omlaag en ik keek beteuterd naar Louis , die steeds verder van me af fietste. Ik kon de kracht niet opbrengen om achter hem aan te gaan.

Ik beet zachtjes op mijn onderlip en voelde tranen opwellen in mijn groene ogen.

Waarom deed hij ineens zo, wat deed ik fout? Hij vond me vast stom, waardeloos.

Er moest iets aan me zijn wat hij niet leuk vond. Waren het mijn groene ogen? Mijn bruine krullen of het feit dat ik ze vandaag in een knot had. Vond hij mijn schoenen niet leuk, of mijn gedrag? Hield hij er niet van als andere mensen hem hielpen?

Ik wist het niet.

Ik besloot dat ik geen zin in school had vandaag. Ik draaide mijn fiets om en ging een andere kant uit, ik zag wel waar ik kwam.

*****

Mijn thuiskomst werd vast verwacht, dat wist ik al toen ik naar binnen stapte en viel over mijn eigen schoenen. Mijn tas hing klungelig in mijn handen en dreigde met een doffe klap op de grond te vallen.

Ik zuchtte en blies een los hangende krul uit mijn gezicht. Ik voelde me ziek en waardeloos toen ik richting de kapstok liep.

Ik strompelde nog wat verder en besefte me dat de deur nog open was. Ik smeet het dicht, wat ik achteraf beter niet had kunnen doen.

"HARRY!" met het geluid van een olifant en de stem van een kraai kwam mijn moeder op me af rennen en sprong rond mijn nek. Gevolgd door Gemma "Wil je dat nóóit meer doen!" gilde ze en ze begon te snikken.

"Broertje, je bent een-"

"Ssht, Gemma!-," waarschuwde mijn moeder mijn zus. "Harry! Ik was zo ongerust! School belde dat je er niet was," ik reageerde niet. Ik had een leeg gevoel, ik had voor heel even het gevoel gehad dat ik een vriend had. En ook die, heeft me verlaten.

"Ik ga boven," mompelde ik en ik wist dat ik ging huilen als ik niet snel op mezelf was.

Ik stampte naar boven en smeet halverwege de trap mijn jas naar beneden, die onderaan de trap belandde.

Ik probeerde mijn schoenen uit te trappen terwijl ik zonder kracht de deur open probeerde te maken. Het voelde alsof mijn spieren dezelfde stemming als ik hadden, we hadden geen zin meer om te werken.

Ik liet me op mijn bed vallen en liet de tranen de vrije loop gaan. Ik probeerde na te denken, maar het lukte niet goed. Alles wat ik kon concluderen was dat Louis me haatte, en het feit dat hij mijn eerste beste vriend was en dat ik het onontkoombaar leuk vond, hielp hier niet bij.

*****

Ik moest in slaap gevallen zijn, en moest nu dromen. Ik wist niet beter, het kon toch niet dat Louis ineens de deur open deed en in mijn kamer stapte?

"Harry? Harry, ben je wakker?" ik wist het zelf niet. Ik kon mijn gezicht voelen plakken van de tranen en mijn ogen waren zwaar, ja waarschijnlijk was ik wakker.

Maar dat hoefde hij niet te weten.

Door mijn wimpers door keek ik naar Louis, hij zag er anders uit. Hij droeg een dikke trui, wat ik zag als een lichtblauwe blek. Daaronder zag ik twee wazige witte strepen, zijn broek was blijkbaar wit. Hij was vast heel schattig.

Hij liep dichterbij en ging naast mijn bed staan. "Sorry, Harry," murmelde hij met een dikke stem. Hij dacht dat ik sliep, maar toch bleef hij tegen me praten.

"Ik- ach laat maar," hij trok zijn vingers in zijn mouwen, ik hoorde het.

Opeens tilde hij mijn deken op en voelde ik zijn lichaam tegen me aan kruipen. Ik hoorde hem nog wat mompelen en toen voelde ik zijn warme hoofd tegen mijn borst, ik hoopte dat hij mijn borst niet zou horen. Die ging veel te snel.

Hij pakte mijn arm en sloeg het om zijn middel heen, zijn andere hand hing door mijn krullen en opeens voelde ik twee lippen heel even zachtjes tegen mijn borst drukken.

"Je bent mijn beste vriend, Harry."

I DUNNO WHAT TO THINK