Contact

~9~

Harry Styles P.O.V.

Ik zuchtte en keek naar mijn zus, die handen vol chips in haar mond duwde.

'Ga je nog eten of mag ik de rest?' ze keek me hoopvol aan.

'Ik geen honger,' was het enigste wat ik zei voor ik opstond en naar mijn eigen kamer liep.

Zodra ik die zonder opschudding had bereikt liet ik me op mijn bed vallen. Het klonk misschien raar, maar ik maakte me zorgen om mijn moeder. Je barst toch niet zomaar in huilen uit?

'Harold!' Mijn moeder gilde naar me vanuit de keuken, daar had ik een gloeiende hekel aan.

Ik roetsjte mezelf van de trap af en hobbelde naar mijn moeder, die bezweet stond af te wassen.

'Om over een uur komen de buren, ik heb nog wat zout nodig, kan je even naar de winkel voor me schat? Dankje,' ik had nog geen antwoord gegeven of ze duwde al een paar euro in mijn handen en duwde me de deur uit. 'En koop meteen maar wat ships,'

.

Ik bereikte de supermarkt, het was 5 minuutjes lopen. Het was een groot gebouw, wat lelijk afstak tegen de nieuwbouw huizen eromheen.

Ik stapte naar binnen en keek rond, ik kwam hier niet vaak.

Met grote passen werkte ik me door de schappen met etenswaar en zocht naar het zout.

Na zeker tien rondjes door de winkel gaf ik het op, het zout was nergens te bekennen. Met een bedrukt gevoel liep ik tenslotte naar de chipsafdeling, dan dat maar eerst.

Met twee zakken tussen mijn vingers geklemd liep ik uiteindelijke weer weg, nog steeds zonder zout.

Mamma vermoord me als ik zonder zout terug kom

Ik keek nog een laatst keer om me heen, alsof ik hoopte dat het zout ineens voor mijn neus aan het dansen was. Toen ik ontdekte dat het echt onvindbaar was sloeg ik een diepe zucht en keek om me heen, ik zou iemand moeten vragen.

Dat gedachte te hebben brak het zweet me uit. Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang en zocht angstig rond, ik zocht naar een winkelbediende.

Al snel zag ik een bruinharige jongen met een shirt van de winkel lopen, hij zag me kijken en liep naar me toe.

'Kan ik je ergens mee helpen?' vragend keek hij me aan terwijl al het bloed naar mijn gezicht stroomde.

'I-ik, eh, Waar zout?' Ik keek naar mijn schoenen en hoopte vurig dat ik niet al te raar klonk.

'Dat staat bij de kassa,' zijn zware stem viel me nu pas op en ik keek omhoog, maar hij was al weg. Ik liep maar naar de kassa.

'Ja, ik viel van mijn fiets af, zo met mijn gezicht op een steen. Daarom is mijn oog zo blauw.' Hoor ik zodra ik aankom bij de kassa.

'En waarom zit je arm dan ook onder de blauwe plekken?'

'Ik viél mam, wat verwacht je?' Ik herkende deze stem ergens van, maar waarvan kon ik even niet bedenken.

Nieuwsgierig liep ik om de mensen heen om te kijken wat er aan de hand was.

Ik zag de jongen met de blauwe ogen. Hij stond bij een kassa en praatte snel en verontschuldigend met de vrouw, waarschijnlijk zijn moeder.

Zonder dat ik het door had staarde ik naar zijn ogen. De pupillen waren klein, waardoor het blauw goed zichtbaar was. Hij had best lange wimpers en kleine walletjes onder zijn ogen.

Opeens draaide hij zich om en keek me aan. Mijn adem stak ik mijn keel terwijl ik terug keek, ik kon niet stoppen met kijken. Ik werd gehypnotiseerd door zijn gezicht, en kreeg de neiging zijn gezicht aan te raken. Ik voelde iets dat ik niet kende. Het liefst zou ik door zijn haar strelen, of zijn lippen aanraken.

Geschrokken van mezelf draai ik me abrupt om en ren naar een andere kassa.

Dit kan niet.