Contact

~7~

Louis Tomlinson P.O.V.

'Nee! Ma ik wil niet naar school!'

'Je moet William!

'Noem me geen William! Ik ga niet naar school!'

'JE GAAT WEL!'

'IK GA NIET!' Ik stampvoette en balde mijn vuisten. Ik wou absoluut niet naar school, hoe dan ook. Ik had me volledig voor schut gezet door Liam haast aan te vallen. Ik was flauwgevallen en toen ik bij kwam lag ik hier, op de bank. Liam is niet maar het schoolhoofd geweest, maar ik heb ook niks meer van hem gehoord.

'KLOTE WIJF! TRUT!'

'Louis..' Ik hoorde de stem van mijn vader. 'Louis, doe eens rustig.' De stem deed me ontwaken uit mijn trance van woede.

'Pap.' Dat woord fluisterde ik voor ik brak. Ik begon te snikken en liet me in zijn armen vallen, hij aaide me geruststellend over mijn rug en suste ik mijn oor.

'Sorry pap, sorry mam.' Murmelde ik en ik trok me los uit zijn greep. Ik veegde de sporen uit mijn ogen en haalde trillerig adem.

'Ik ga naar school...'

Nog geen half uur later stommelde ik het schoolplein op, mijn gezicht verscholen achter mijn capuchon. Ondertussen probeerde ik niet uit te glijden, het had gevroren.

Ik vloekte nog even op mezelf omdat ik zo was uitgevaren tegen mijn ouders. Maar ik kon er niks aan doen, echt niet. Het was dat stomme autisme.

Ik hoorde voetstappen knisperen in de sneeuw waardoor ik opkeek, in plaats van mijn eigen voeten te kijken. Ik zag een eindje verderop een blonde kop aan komen hobbelen, en ik hield spontaan stil. Niall kwam naar me toe, en hij had Liam bij zich.

'Fuck..' mompelde ik, dit was nou precies het gene waar ik het meest tegenop keek.

Niall stond ondertussen voor me, en Liam stond naast hem, beiden keken me vragen aan, Liam keek daarbij ook nog bezorgt, wat ik knap vond. Twee gezichtsuitdrukkingen tegelijk.

Ik wist niet wat ik moest doen, ik kon weglopen, zoals ik altijd doe. Weglopen voor ellende is het beste, toch?

'Uhm. Hi, Louis.' Liam stond voor me, maar ik keek hem niet aan. Ik opende mijn mond maar sloot hem weer, geluid zou er toch niet komen. 'Ik, eh..' verder kwam Liam niet; ik liep weg.

Ik zat in de Geschiedenis les, van meneer Eijk. Het was een langdradige les, zoals alle lessen. Ik zat een beetje met mijn potlood te krassen en rond te kijken. Ik zag een meisje met rood haar, ze heette Liv geloof ik. Naast haar zat een ander meisje, Melissa. Daarachter zat... Jack? En naast Jack zat Stan. Ik keek naar beide jongens, iets beters had ik toch niet te doen. Stan had mooi, zwart haar, het glinsterde een beetje in het zonlicht. Hij droeg een rood shirt, ik keek van achter, dus wat er voor op stond kon ik niet zien.

Opeens draaide Jack zich om en keek mij aan, om daarna Stan aan te stoten en lachend naar mij te wijzen. Ik keek gauw de andere kant uit, ik  had blijkbaar iets gedaan wat niet goed was.

Er kraakte iets in de klas en iedereen keek naar de deur, waar het geluid vandaan kwam. De deur was inderdaad het gene wat de les had verstoord, er stond iemand in de deuropening.

Twee groene ogen vielen automatisch in die van mij en spreidde wijd open, een teken dat hij schrok. Ik herkende de ogen, het was die jongen van de kluisjes.

De kluisjesjongen.

Het duurde niet lang, maar in die momenten dat we elkaar aankeken voelde ik iets breken. Het was het contact.

Zijn ogen waren weggetrokken en keken nu meneer Eijk aan, die glimlachend naar hem terug keek. De kluisjesjongen stond nu met zijn rug naar me toe, ik kon zijn gezicht niet meer zien, alleen een hoop bruine krullen.

'Zeg het eens, jongen.' Zei meneer Eijk vriendelijk, de jongen mompelde alleen onverstaanbaar. 'Pardon?' blijkbaar hoorde meneer Eijk het ook niet.

'Ik dit geven.' En hij duwde een paar paperassen in zijn handen en rende vervolgens het lokaal uit. Ik staarde naar de deur die nu nog na klapte. Ik was, een soort van verbaasd. De jongen praatte apart, hij vergat woorden, was dat altijd al zo geweest?

De les was voorbij en ik raapte mijn boeken bij elkaar. Zodra ik de tas over mijn schouder had gegooid liep ik zo hard mogelijk het lokaal uit. Zo vermeed ik de drukte, en Liam en Niall.

Ik was het lokaal amper uit of ik botste ergens tegen op, een persoon. Ik keek tegen een grote gespierde borstkast aan, die naar voren was gestoken. Ik keek omhoog om te zien wie het was. Stan.

'Zo, zo. Daar is ons nieuwe faggotje.' En ze grijnsden er vies achteraan. Ik snapte het niet, wat was een faggot? Ik zag Stan lachen, en Jack deed vrolijk mee. 'Een beetje naar jongentjes gluren, he' nu snapte ik het pas. Ze hadden me zien kijken, en nu dachten ze dat ik gay was.

Ik voelde nu pas hoe bang ik eigenlijk was en deed een paar passen achteruit. 'N-niet waar.'

'Je liegt, faggot...'