Contact

~15~

Ik zie net dat er iets fout is gegaan, waardoor mijn halve tekst schuin stond? Apart, maar ik heb het verbeterd, sorry voor de fout.

Yass, 2.9K! Thank joe, Cupcakes.

Louis Tomlison P.O.V.

Het is nu drie weken na het incident van de bijna-kus, we hebben het er niet over gehad en zijn gewoon verder gegaan met ons leven.

Ik val niet op jongens, laat staan op Harry.

Op dit moment slenter ik nog steeds door deze armoedige school. Harry aan mijn zijde uiteraard, we kletsen wat. Nou, hij kletst en ik luister.

Harry is veranderd, eerst was hij altijd stil en durfde niks te zeggen, nu praat hij me de oren van mijn kop af. Hij praat dan ook alléén tegen mij, tegen anderen durft hij niks te zeggen. Ook niet tegen Liam en Niall, waarmee ik inmiddels ook bevriend ben geraakt.

Ikzelf ben niet veel veranderd, ja- ik voel me meer op mijn gemak doordat ik nu een groepje vrienden heb verzamelt, maar ik word nog steeds soms gepest. Niemand heeft het nog gemerkt, Harry heeft er wel eens naar gevraagd, maar ik heb het ontkend. Ik wil niet als een zwakkeling overkomen.

"Zij jou pijn doen?" had hij gevraagd toen hij me per ongeluk zag terwijl Stan me in mijn buik stompte bij de toiletten.

"Nee, dat was een grap. Het zijn vrienden," ik geloof dat liegen tegen Harry meer pijn deed dan alle stompen van Stan bij elkaar.

Het pesten is eigenlijk ook niet heftig, ik moet meestal alleen oppassen voor propjes tegen mijn achterhoofd en uitstekende voeten als ik door de klas loop of soms een stomp, en natuurlijk sissende opmerkingen.

Maar woorden doen geen pijn.

Oké, misschien een beetje. Maar ik kende de helft van de woorden die ze tegen me riepen niet eens.

"Halloooooooo, Louis, er iets zijn?" werd ik uit mijn gedachten geschud door Harry, die zachtjes tegen mijn arm prikte.

"Nee, hoor," mompelde ik en Harry keek me argwanend aan.

"Ja, natuurlijk, nooit iets zijn," mompelde hij gefrustreerd, hij geloofde me niet.

"Sorry," murmelde ik weer op mijn beurt en ik keek Harry smekend aan, hij glimlachte hierop en trok me in zijn armen.

Harry's knuffels waren fijn, ze waren altijd fijn. Het was alsof er iemand een grote beschermende deken over je heen gooide, warm en aangenaam. Je had een veilig gevoel, niemand kon je iets doen zolang je in die deken gewikkeld zat.

Opeens klonk er achter ons geroep, van een stem die ik maar al te goed kende.

"Flikkers!" riep Stan en er werd gejoeld, Stan en zijn vrienden moesten altijd mij hebben. Harry trok zich uit mijn armen en liep weg, zonder iets tegen mij te zeggen, zonder me zelfs maar aan te kijken.

Weer gejoel en Harry verdween in de mensenmassa. Ik bleef verward achter, hoe stom het ook klonk, ik had geen idee wat dat woord betekende. Maar het was vast erg kwetsend, Harry was er verdrietig om.

Ik was in de war door de omslag in de situatie, eerst lag ik nog in de veilige armen van Harry en plotseling was hij weg. Ik moest even diep adem halen om mijn gedachten op orde te krijgen.

De bel ging en de gang stroomde langzaam leeg, maar ik bleef staan. Ik had geen les meer, ik was uit. Maar ik was niet de enige die bleef staan, Stan en zijn vrienden deden hetzelfde, en ze staarden mij heel onheilspellend aan.

Ik deed alsof ik ze niet had gezien en probeerde zo snel mogelijk bij mijn kluis te komen, zonder te rennen. Maar omdat ik een Tomlinson ben, faalde ik daar in en viel ik halverwege over mijn eigen voeten.

"Kak," fluisterde ik en ik krabbelde zo snel mogelijk weer overeind, maar halverwege werd ik ineens ruw omhooggetrokken aan mijn trui.

"Tomlinson," volgens mij probeerde Jack, een vriend van Stan, me bang te maken. Maar hij klonk als en cavia die Darth Vader na probeerde te doen en daarin faalde.

Toch was ik gespannen en hoopte ik dat hij me geen pijn zou doen, wat toch wel zou gebeuren, gezien de situatie.

Zoals voorspeld, had ik pech. Hij trok nog eens aan de kraag van mijn trui en duwde me tegen de kluisjes aan. Mijn longen klapten dubbel en ik begon te hoesten. God, wat voelde dit onaangenaam, die vuist die op mijn keel drukte maakte het ook niet veel beter.

"Zo," startte hij een zin. "Jij hebt het wel erg gezellig met Styles, eh?" siste hij in mijn oor. Was dit het probleem, mocht ik niet met Harry om gaan?

"Eigenlijk wel, ja," murmelde ik verdedigend. Blijkbaar had jack geen weerwoord verwacht, hij was even uit het veld geslagen, afgemeten van zijn gezicht. Maar om dat te verbergen, duwde hij me nog maar wat harder tegen de kluisjes, ik hapte naar lucht.

"Grote bek," gromde hij en ik voelde en vuist in mijn maag landen, ik stootte het laatste beetje zuurstof dat ik nog in me had, naar buiten.

"Dat zal je leren, faggot," en met een laatste -loeiharde- duw tegen de kluisjes liet hij me los en liep weg, alsof er niks gebeurt was.

Levenloos viel ik op de grond zitten en zoog verwoed alle lucht in mijn omgeving naar binnen. Ik geloof niet dat ik ooit zo veel pijn heb gehad, verspreid over mijn hele lichaam.