Contact

~10~

Louis Tomlinson P.O.V.

Terneergeslagen liep ik door de sneeuw naar huis. Het knisperde onder mijn voeten en liet me me herinneren aan het feit dat het bijna kerst was, en dus mijn verjaardag.

Omdat ik niet vooruit keek zag ik niet goed waar ik liep, en ik liep daarom ook tegen een oude vrouw aan. Haar boodschappen vielen uit haar handen, maar ik hielp niet ze terug te pakken.

Mijn moeder was boos op me, ze geloofde me helemaal niet.

Het is frustrerend om niet geloofd te worden, zelfs als je liegt dat je barst.

Nog een beetje na-mokkend strompelde ik verder door de straten. Richting thuis.

Ik liep door mijn straat, zoals dagelijks. En elke dag weer, vergat ik mijn huisnummer.

Doordat ik naar de bordjes naast de deuren keek, zag ik de losse steen voor mijn voeten niet.

Ik struikelde er lomp overheen en knalde niet op de harde grond, maar tegen een zacht lichaam.

'Oops! Fuck,'

'Hi,' verschrikt keek ik op, ik herkende die stem.

Ik keek recht in twee mooie groene ogen, die van sprankelend naar geschrokken gingen. Ik krabbelde ongemakkelijk overeind en klopte het zand van mijn kleding.

'Sorry,' mompelde ik, en de blik van de jongen verzachtte.

'Ik Harry,' zei hij in gebrekkige taal, ik glimlachte zachtjes.

'Louis,' het was verassend dat we elkaar al eerder hadden gezien, en daarom ook zo normaal met elkaar omgingen. Als hij iemand anders was geweest, had ik bang weggelopen.

Ongemakkelijk stonden we tegenover elkaar, we wisten allebei niet wat we moesten zeggen.

'Eh, wat doe je hier eigenlijk?' vroeg ik oprecht geïnteresseerd, wat moest hij in hemels naam in mijn straat? Althans, niet van mij, maar ik woon hier.

'Ik hier wonen,' mompelde hij iets zekerder dan hij leek. 'Daar,' en hij wees naar een huis. Een huis dat stond naast een huis dat verdacht veel op die van mij leek.

'Maar wacht, dat is naast mijn huis,' mompelde ik en hij glimlachte zacht.

'Grappig,' murmelde hij, maar toen betrok zijn gezicht ineens. 'Ik gaan,' en hij schoot zijn huis in.

Ik volgde zijn voorbeeld, maar werd al snel door mijn moeder bij mijn kluiten gepakt en op een stoel geduwd, terwijl zij met een bak make-up aan kwam zetten en het op mijn oog gooide.

'Mááám,'

'Nee Lou, je moet make-up over je oog smeren, je kan niet met zo een blauw oog over straat.'

'Ik ben geen meisje!'

'Make-up is niet alleen voor meisjes!'

'Draagt pap het dan ook?!'

'Nee maar-'

'-nou dan!'

'Niet meteen alle mannen dragen make-up!'

'...'

'...'

'Deze discussie ging nergens over.'

'Nee, doe gewoon die foundation op.'

'Oké,' en al heel snel was mijn oog verstopt.

'Okay, Lou. Ik roep je zusjes en dan doen jullie wat fatsoenlijks aan en gaan we.'

Ik loop al de hele ochtend met een stomme grijns op mijn gezicht, en ik heb geen idee waar het vandaan komt