Contact

~8~

Harry Styles P.O.V.

Ik rende het lokaal uit waar ik zojuist de papieren had afgeleverd en liet me zuchtend tegen de muur aan leunen. Mevrouw Strange moest altijd mij hebben, ze had een persoonlijke hekel aan me.

Er ging een zoemer af als teken dat de lessen afgelopen waren. Ik schrok en vloog een meter de lucht in, nu zat ik midden in de mensenmassa. Ik haatte de mensenmassa.

Ik keek naar het lokaal waar ik zojuist uit kwam, de jongen met de blauwe ogen was daar, dan kon ik hem nog even zien.

Hij leek me aardig, hij was de eerste die me niet vanaf moment 1 raar aankeek. Misschien konden we wel vrienden worden. Zoda ik of hij het lef had een woord tegen elkaar te zeggen.

Ik probeerde zijn lichaam te ontdekken in de kudde kinderen, maar ik vond hem niet.

Ik keek op van een angstig geluidje en een aantal lachende mensen. Ik zocht door al de mensen heen waar het vandaan kwam, en al snel zag ik het. Er stond een grote groep mensen bij de jongen met de blauwe ogen. Ik zag niet precies wat ze deden, maar ze scholden op hem, dat was zelfs hier te horen. Ik zag ook dat hij werd geduwd, hij knalde tegen de muur aan en zakte snikkend naar beneden.

Opeens was de hele gang leeg, iedereen leek wel verdwenen. Het was dood en doodstil. Het enigste dat je kon horen was mijn jachtige ademhaling en het snikken van de jongen.

Ik keek hem aan. Zijn blauwe ogen waren waterig en smekend, alsof hij wou zeggen dat ik hem moest helpen. Even overwoog ik het ook te doen, maar ik kon het niet. Ik durfde het niet...

Ik strompelde voorzichtig over het gladde schoolplein richting mijn fiets. Ik was eindelijk uit.

Ik stapte op mijn fiets en dacht aan mijn moeder. Ze was gister zo van streek ineens, ik weet nog steeds niet waarom. Waarschijnlijk weet Gemma het wel, tegen haar kan mamma wat makkelijker praten. Ik zal het wel aan Gem vragen.

Ik gooide de deur van ons huis open gilde dat ik thuis was. Ik kreeg geen gehoor dus schopte ik mijn schoenen uit, mijn jas en liep ik door naar binnen.

Mijn moeder was ook niet in de woonkamer. Ik hoorde wel gerommel uit de keuken. Dat was de kat of mamma.

'Hallo, mamma!' Kirde ik toen ik haar in de pannen zag rommelen.

'Hallo, lieverd.'

'Wat jij doen?' Vroeg ik toen ik haar dingen uit de kast zag trekken en op het aanrecht smijten.

'De nieuwe buren komen vanavond eten.' En ze rende de keuken uit om vervolgens weer terug te komen met een aantal tassen. 'Nu even weg, Harry, ik ben bezig.' En ze rende weer de keuken uit.

Ik trok een la open en pakte er een zak ships uit, en uit de koelkast een blikje cola. 'Ik boven!' Gilde ik naar mijn moeder en ik vluchtte de trap op.

Eenmaal boven aangekomen klopte ik op Gemma's deur, die dicht was.

'Binnen!' Werd er gezegd en ik deed de deur open. 'Hallo hazzie.' En ze knuffelde me plots, waardoor ik de ships uit mijn handen liet vallen.

Gemma dook er meteen op af en bekeek ze. 'Ik mag ook wel een beetje toch?' Ik knikte snel en trok de zak open, en ging vervolgens op de grond zitten. Gemma keek me raar aan, tot ik naar de grond tegenover me wees en haar duidelijk maakte dat ze tegen over me moest gaan zitten.

Zodra ze zat keek ik haar vragend aan. 'Gem?' Mompelde ik terwijl zij een hand ships in haar mond duwde.

'Hm.'

'Wat was met mamma?' Nu keek ze wel op.

'Gewoon een vrouwen-ding. Niets waar jij als jongen je zorgen over hoeft te maken.' En ze woelde door mijn krullen.

Ik wist dat ze loog.

Halleluja, twee stukken op 1 ochtend

Trouwens, ik heb alweer een nieuw boek, ik heb Fly Away verwijdert. Maar iedereen die wil kijkt maar even. 'T is een Louis Tomlinson fanfic