Contact

~5~

Louis Tomlinson P.O.V.

'HOI.' Een kleinde blonde blonde jongen stak zijn hand naar me uit en begon te brabbelen.

'Hay,ikbenNiallHoranenikkomuitIerland.Ikzitnubijjouindeklas,-'

'-Niall.'

'Watisjenaam?Waarkomjevandaanenwaaromzitjehier-'

'Niall!'

'Ikhouvanetenmijnhaarisgeverfd-'

'NIALL!'

'WAT!'

'Doe eens rustig, zie je niet dat die jongen bang is van je. Hoe zou jij het vinden als er een enge wildvreemde, blonde kabouter tegen je begon te praten?'

'Ik ben geen kabouter!'

Met grote oogjes staarde ik het tweetal aan, met name die blonde gast. Die Niall Horan. De andere jongen, waarvan ik de naam niet weet, leek me nu al aardiger. Maar alsnog had ik echt geen behoefte ze te leren kennen. Ik had liever dat ze weg gingen.

'Hallo, ik ben Liam Payne.' De jongen met het bruine haar stak rustig en beleefd zijn hand uit en keek me aan.

Met een benauwd gevoel probeerde ik de hand vast te pakken. Het zweet vormde in mijn handpalmen en ik stond op het punt om te gaan gillen. Maar ik hield wijselijk mijn mond, ik moest me niet op de eerste dag al helemaal voor gek zetten.

Ik pakte uiteindlijk toch de hand en ik ging zo snel mogelijk zitten, zodat de lerares verder kon met de les.

Met een benauwd en bekeken gevoel gluurde ik vanuit mijn ooghoeken steeds op zij, naar de blonde jongen, die me geintrresseerd en onbeschaamd aan staarde.

Ik beet op mijn lip en keek weer een andere kant uit. Ik vond die blonde jongen bijzonder griezelig.

Voor ik het door had was de les aan zijn eind gekomen en stond ik warrig op. Ik had het in die 50 minuten les voor elkaar gekregen om na school af te spreken met die twee jongens. Ik had al gemerkt dat ik Liam veel fijner vond om mee op te trekken; hij bleef rustig, de blonde jongen daarentegen liep de hele les te stuiteren.

.

Na een lange, lange dag was het eindelijk zo ver. De bel die het einde van mijn laatste uur aankondigde. Ik stond zuchtend op en pakte mijn boeken bij elkaar.

Zodra ik alles had draaide ik me om en keek in twee bruine ogen.

'Hi, Louis.' Zei hij, en hij keek me onzeker aan. 'Ik weet dat we afgesproken hadden om naar Niall's huis te gaan, maarre, we hebben besloten dat we toch even naar de stad gaan, dat vind je niet erg toch?' Mijn hoofd stond even stil vanbinnen, net als vanmorgen, maar dit keer was het net iets anders.

Woede. Woede raaste door mijn hoofd. Ik had me de hele dag voorbereid om naar die blonde te gaan, en dan doen we het uiteindelijk niét. Ik balde mijn mijn vuisten zo hard dat mijn knokkels wit werden en trok mijn ogen tot spleetjes. Mijn borst ging snel op en neer en mijn ademhaling werd zwaarder.

Liam zag het blijkbaar en stapte onzeker naar achter.

'Lou-Louis? Wat is er?' Mompelde hij. Ik werd alleen maar kwader.

'Louis?' Dit was de druppel. Het was alsof het de laatste druppel in de emmer was voor die overliep. Ik voelde me koken, mijn hoofd werkte uit gewoonte, als een natuurlijke reactie, zoals een wolf reageert op het zien van een gewond dier. Aanvallen.

Ik begon te schreeuwen, tranen ontstonden in mijn ogen. Ik kon er niks aan doen. Ik werd kwaad, heel erg kwaad. Mijn stemming sloeg om en voor ik het wist haalde ik gillend uit.

Liam strompelde achteruit. Hij probeerde me te kalmeren, maar het hielp niet. Ik was in trance.

Ik begon te trillen en voelde me duizelig worden. Vlekken ontstonden voor mijn ogen en voor ik het wist werd mijn hele beeld zwart...

PUNTJE PUNTJE PUNTJE