Contact

~22~

Ik heb besloten dit het laatste hoofdstuk te maken. Het spijt me, maar ik ben het schrijven meer dan spuugzat, eerlijk gezegd.

Rude.

Ik ben sowieso geen goede schrijfster en heb dus geen plezier meer in het updaten, want ik bak er werkelijk niks van. Al hoop ik dat jullie het boek toch leuk hebben gevonden en het spijt me als ik jullie teleurgesteld heb.

Maar wat ik zei: dit boek was maar een probeersel.

Ik moet plassen...

Harry Styles P.O.V.

Het was zaterdag. Staand tussen droevige mensen die ik niet kende en een snotterende moeder keek ik toe hoe de urn van mijn vader in de grond werd gesjouwd. Het mocht dan hard klinken, maar ik kon niet treuren om het verlies van mijn vader. Ik kende hem vrijwel niet. Aanvankelijk was ik een beetje nerveus geweest voor deze begrafenis, we gingen de vrouw en kinderen van mijn vader ontmoeten. Ze waren best aardig, al viel het mij op dat mijn moeder erg haar best moest doen te blijven lachen.

Dit terzijde.

Louis had mij gevraagd naar zijn huis te komen na de begrafenis -als ik dat aankon, had hij gezegd, ik zei dat dat prima ging- en dat ik dergelijke kleding aan moest doen. Helaas ben ik vergeten welke kleding, dus ik doe iets neutraal aan. Hij vroeg me of ik acceptabel was met het feit dat hij me mee nam op een date, vandaag, ik had met een rood hoofd geknikt.

Met langzame passen struinde de menigte het terrein af. Iedereen had net koffie gedronken in de grote zaal en nu ging iedereen naar huis. Ik had ook koffie gedronken, het was te ranzig voor woorden geweest, maar het was gratis.

In de auto, onderweg naar huis, luisterden we muziek. Mijn moeder had de radio aangezet en ik neuriede zachtjes mee op Pink. Gemma en mijn moeder waren stil, volgens mij namen ze het verlies van mijn vader serieuzer dan ik, bovendien dacht ik aan mijn date met Louis vandaag. Mam en Gem wisten dat ik een date had, ze vonden het erg leuk voor me.

We kwamen thuis aan. De zon scheen, maar het was niet te warm. Buiten waren jongetjes op skelters aan het rijden en meisjes stonden tegen muurtjes giechelend toe te kijken. Verderop stond een groepje jongens en meisjes waarvan ik wist dat ze bij mij op school zaten en aan de andere kant van de straat liep een oude mevrouw met een rollator.

Een beetje klungelig klom ik de auto uit. Mijn lichaam was veel langer dan ik vaak zelf door had, het was best vervelend, daardoor had ik nooit normaal uit een auto kunnen stappen.

Uiteindelijk stapte ik het huis in en rende meteen naar boven. Ik trapte mijn schoenen uit en dook mijn kledingkast in. Ik deed niet moeilijk over wat ik aan ging doen.

Het was inmiddels vijf uur, en het schemerde al. Kwam omdat het winter was. Ik had een zwart t-shirt van TØP aan getrokken en een zwarte broek. Ik had me afgevraagd of het niet té zwart was, maar het maakte eigenlijk niks uit. Met een beanie over mijn haar en mijn witte Nikes aan mijn voeten struinde ik naar Louis' huis en prevelde nog snel wat ik tegen hem zou gaan zeggen.

Hi, Louis! Ik hoop-

Hallo, Lou. Ik heb z-

Ik drukte op de bel.

Heeey Lewis! Wat da-