Contact

~21~

Leuk getal, 21. Idk.

Nog 5/6 hoofdstukjes te gaaaan!

En zoals sommige misschien al wisten (?) heeft mijn moeder mijn telefoon afgepakt (ik had een een voor duits? Hehe..) dus kan ik alleen schrijven op school. En aangezien ik nu een hoofdlijn heb voor mijn verhaal (wat ik eerst niet had, dus) wil ik mij alleen concentreren op dit boek, tot het af is. Als het afgerond is, wil ik een nieuw Lashton boek publiceren, wat ik al heb staan.

Nou, dus nu weten jullie hoe de zaken er voor staan.

[Niet gecontroleerd, ik was weer te lui]

Harry Styles P.O.V.

"Oi, Hazza!"

Louis Tomlinson stond op de stoep voor mijn deur, zwaaiend met zijn armen en met een, voor mij onbekende, auto achter zich. Ik keek vanuit mijn raam op hem neer, afvragend waar die auto ineens vandaan kwam.

"Die is jouwe?" gilde ik terug terwijl ik mijn hoofd uit het raam stak.

"Ja!" gilde hij terug, "ik ben jarig vandaag! Kom je naar beneden? Dan kan ik ons naar school rijden."

Shoot.

Wist ik...

"Ik komen!" ik streek mijn kleding glad, rende naar beneden pakte mijn tas, deed mijn schoenen en jas aan en rende de deur uit. Ik hoorde mijn moeder me niet meer plezier wensen.

Ik sloot de deur achter mijn rug en haalde een hand door mijn haar. Louis stond zo een twee meter van mij af en wees grijzend op zijn nieuwe speeltje.

Louis Tomlinson is een gelukkig persoon.

"Mooi hé? Ik had al eens rijles gehad, ik was zelf al aan het sparen voor een auto, maar toen kreeg ik deze ineens van mijn vader en moeder. Oh, en van mijn opa en oma, een auto is best duur," legde hij snel en enthousiast uit.

"Hij heel mooi," beantwoordde ik en Louis grijsde goedkeurend. "Gaan we in auto?" vroeg ik hem snel, ik verwachtte dat hij graag wilde rijden.

"Ja, maar ik wil eerst nog even praten. Over gisteren," ik likte mijn lippen en keek hem onzeker aan, ondanks dat hij degene was die mij kuste, kon het ook nog gewoon een vergissing zijn geweest en wilde hij me dat nu vertellen.

"O--okay."

"Ik vind je heel leuk, Harry."

Hij vindt je heel leuk, Harold. Hoorde je dat?

Als ik jou was, zou ik stoppen met zo achterlijk te grijnzen (hij vind je vast een beetje eng) en zou je beter eens actie ondernemen.

"Wat dacht je van een date?"

Mijn ogen vergrootte zich en ik keek ongelovig naar hem toe. Louis Tomlinson vroeg mij op een date.

Of dit was een van mijn dromen.

Zeg iets! Half-gebakken tijgertomaat!

"Ja!"

Niet zo spastisch, dat was te snel.

"Eh, ja, natuurlijk," Louis glimlachte naar me en kwam dichterbij.

"Geweldig," hij boog naar mijn gezicht en drukte een kusje op mijn mondhoek. Met rode wangen keek ik hem aan

"N-- nu in auto?"

"Nu in auto."

*****

Na school liep ik alleen weer terug naar huis, Louis moest nog twee uur. Gelukkig was het niet zo heel ver lopen, en ik vond lopen ook helemaal niet erg. Dus dat deed ik gewoon.

Ik dacht (zoals ik negen van de tien keer als ik denk) aan Louis. Ik kon niet vaak genoeg zeggen hoe perfect hij was. Ik vroeg me wel eens af, of dit niet een enorme droom was en Louis daar gewoon per ongeluk ingerold was. Zo voelde het wel namelijk.

De zon brandde op mijn huid en ik keek omhoog. Er lag nog steeds sneeuw, maar gezien de zon, zal dat binnenkort ook weer smelten. Ik wist nooit of ik liever zomer had of winter, meestal was het zo dat ik zon wilde als het sneeuwde, en als het sneeuwde, wilde ik zon.

Ik opende de voordeur en liep naar binnen. Ik trapte mijn schoenen uit en smeet mijn jas in een hoek; ik hing hem later wel op.

"Halloooooo," gilde ik en ik trapte de deur naar de woonkamer open. "Ik thuis!"

"Hé, Harold," Gemma knuffelde me en keek me aan. "Mamma wilt wat vertellen," ze keek heel ernstig en ik besefte me dat er iets mis was.

"Is erg?"

Gemma haalde haar schouders op en samen loepen we naar de woonkamer, waar ik mam aantrof, ze huilde zachtjes.

Ik liep vlug naar haar toe en kroop tegen haar op de bank, ik had geen idee waarom ze huilde, maar het was vast erg. Mijn hoofd maakte de connectie dat het misschien te maken had met die keer dat ze zomaar moest huilen op de bank.

"Pappa is overleden."

Ik keek haar zonder emotie aan. Ik had mijn vader nooit gekend, hij heeft mijn moeder verlaten toen hij erachter kwam dat hij een tweede kind kreeg. Mijn moeder zelf had wel nog contact met hem, niet sterk, niet echt iets speciaals, maar ze praten, dat wist ik. En volgens Gemma probeert mamma onze vader over te halen om ons op te komen zoeken, maar dat wilde hij niet. En blijkbaar was hij nu overleden.

"Hij was ziek, daarom was ik zo van streek toen. Zaterdag is de begravenis."

"Oh."