Contact

~3~

Louis Tomlinson P.O.V.

'LOUIS WILLIAM TOMLINSON! KOM POTVERDRIE MET JE LUIE REET DAT NEST UIT!' Mijn moeders stem gilde door het hele huis.

Zou ze boos zijn, of was dit als grapje bedoelt?

Ik gooide mijn benen over de rand van mijn bed en stond lichtelijk wankelend op. Je kon niet zeggen dat ik een ochtend persoon was, al vond ik het niet erg om wakker te worden. Elke keer dat ik wakker word besef ik me dat ik weer een dag heb overleefd. Pas als ik niet meer wakker word moet ik me zorgen te maken.

Zachtjes grinnikend om mijn eigen gedachtes kleedde ik me om en liep ik naar beneden.

Aan de eettafel zaten vier kleine meisjes en mijn moeder, die gezamelijk in een vrolijk gesprek zaten. Twijfelend liep ik de keuken in en kwam ik aan de tafel zitten. Mijn stiefvader had zich er ondertussen ook bij aangesloten en kakelde even lustig mee.

Ik had mijn handen om mijn kopje thee geslagen om ze op te warmen. Al snel voelde ik ze bijna verbranden en haalde ze eraf en begon te knagen aan mijn broodje Nutella, die mijn moeder had gesmeerd.

Ik spitste mijn oren bij het horen van mijn moeders woorden tegen mijn vader.

'Lou vind het vast wel leuk op school, toch Lou?' Bij die laatste woorden wend ze zich tot mij en kijkt me vrolijk aan.

Ik schrok van de plotselinge aandacht die me werd geschonken en liet mijn broodje op mijn bord vallen, die met een duffe plof op het dikke glas landde.

'Na-natuurlijk.' Mompelde ik zo overtuigend mogelijk. Ik trok de mouwen van mijn vest half over mijn handen en begon te frummelen aan de losse draadjes die er aan hingen.

'Lou, eet je broodje eens. Je houd toch zo van Nutella?' Ik keek verbaasd op. Ik knipperde even verwoed met mijn ogen en keek verbouweerd mijn moeder aan. Het leek alsof mijn hoofd even op pauze stond.

Alles stond stil. Vervolgens werd het ineens een rommel en kon ik bijna voelen dat mijn hoofd overhoop werd getrokken. Je zou mijn hoofd nu kunnen vergelijken met een kantoor die overhoop werd gehaald. Alle blaadjes en spullen in het kantoor werden door de ruimte gesmeten en bureaus en stoelen lagen dwars.

Opeens was het stil. De orde was wedergekeert in mijn hoofd en leek weer geheel tot rust. Als vervolg dat ik nu snapte waar mijn moeder het over had. Ik hoorde haar stem in mijn hoofd herhalen dat ik mijn broodje moest eten terwijl zich er een film afspeelde bij haar handelingen.

'J-ja mam.' Murmelde ik als automatisme en greep meteen naar het broodje, dat verse kruimels had achtergelaten op mijn bord.

Terwijl mijn hoofd omlaag was gekeerd gluurde ik toch onder mijn wimpers door naar mijn moeder, die me verbaasd aan keek. Het was waarschijnlijk niet onopgemerkt gebleven dat ik even van de wereld was geweest.

'Kom op Johanna, je weet best waaron Louis zo doet..' Hoorde ik de stem van mijn vader fluisteren, die duidelijk onopgemerkt voor mij wilde blijven, maar daar niet in slaagde aangezien ik naast hem zat.

Ik haalde mijn neus op en concentreerde me weer op mijn broodje. Ik hoefde niet te horen wat zou volgen, dat wist ik toch al.

Sinds kort was het Syndroom van Asperger bij mij geconstanteerd. En daar moet mijn moeder nog aan wennen.

Het hield niet veel in, alleen dat ik wat anders was. Vroeger dachten mijn ouders serieus dat ik psychisch gestoord was, vandaar dat ze me in huis hielden en thuis les gaven. Maar sinds ik dus een diagnose heb, is voor mij de hel losgebarsten. Al is het fijn om te weten wat er mis is.

Ik ben gewoon normaal, maar heb een hekel aan sociaal contact en raak door kleine dingen van streek. Ook heb ik de neiging om dingen te verzamelen. Eigenlijk heel raar, maar niet raar genoeg om niet naar school te hoeven. En vandaag was mijn eerste dag op school.

Ik zuchtte en stond op, waarbij mijn stoel een eind naar achter schoof. Ik had niet de behoefde m'n ouders te vertellen wat ik ging doen. Ik had niet te behoefde ook maar ooit iets tegen iemand te zeggen.

Op het eerste gezicht oogde ik vrij normaal, en nu gedroeg ik me ook vrij normaal. Maar je zal zien, als er iets gebeurt ben ik van slag.

Neem als voorbeeld dat moment dat mijn moeder me vertelde dat ik naar school zou gaan. Ik begon te schreeuwen en huilen, volgens mij had ik ook nog wat gesloopt.

Als ik ergens niet tegen kan is het misschien wel het feit dat plannen zo snel kunnen veranderen. Mijn hoofd verdraagt het niet om snel over te schakelen. Ik kan niet zomaar van het ene onderwerp naar het andere gaan, dan verdwijnt de orde in mijn hoofd en word het een grote puinhoop voor  tientallen seconden. Soms zelfs een minuut. Dat was ook bij het ontbijt gebeurt. Mijn moeder ging van school naar Nutella, en dat is voor mijn hoofd veel te complex.

Waar ik ook een hekel aan heb is contact. Het liefst zou ik mezelf willen op sluiten in een kamer en in alle rust mijn verzameling schelpen en stenen bestuderen of gewoon een boek lezen. Ik kan er niet tegen als mensen tegen me praten. Ik weet me sociaal niet te plaatsen. Ik snap mensen niet als ze een grap maken, of juist geen. Misschein gebruiken ze wel sarcasme, maar voor mij zouden ze dat dan echt op hun voorhoofd moeten schrijven.

En dat is precies de reden dat ik absoluut niet naar school wil.

Het stikt er van de mensen.