Derin yara

Bölüm 21

"Derin nerdesin kızım sen kaç saattir öldük telaştan." Dedi babam bir tek bana bakarak.
Telaşlı olduğu her halinden belli oluyordu. Babamla son zamanlarda aramıza soğukluk girmiş gibi hissediyordum. Beni en son ne zaman aradığını hatırlamıyordum mesela karnemi bile sormamıştı. Babamı severdim annemle boşanmış olmaları , ayrı evde yaşamamız tabiki baba kız ilişkimizde değişikliğe yol açmıştı ama onu daha çok özler daha çok sever olmuştum. Ama son zamanlar arayıp sormaması beni çok kırmıştı.

Lafını bitirdikten sonra bakışları Kerem'e kaymıştı. Pekte sıcak bakmıyordu. Hatta hiç. Kolumun omzunda olduğunu farkettiğinden bir şey demeden beni inceledi.
"Ayağın" dedi şaşkınca.

Telaşlıca annem geldi o sırada. Babama cevap vermekten kurtarmıştı beni ama anneme açıklama yapmak daha büyük dertti.
"Deriin!" Ayağıma bakarak yanımıza doğru koştu.
"Ne oldu?" Dedi şaşkınca bana sarıldıktan sonra.
"Düştüm sadece anne merak etme." Dedim sakinleştirici tonda.
"Nasıl oldu , nerden düştün?" Diye soruları sıralarken lafını kesip.
"İçeri geçsek orda anlatsam." Dedim.
"Lafa daldım." Dedi kendi kendine annem gelip diğer kolumdanda o tuttu. Salona geçtik.
Kerem beni otutturduktan sonra "ben artık gidiyim." Dedi.
"Her şey için çok teşekkür ederim." Dedim.
"Kimlik" dedi.
"Aa evet kimlik. Unutmuşum. Anne kimliğimi getirir misin? Çantamda cüzdanımın içindeydi." Dedim. Kendim gidip alamayacağıma göre annemden istemek zorunda kalmıştım.

"Getiriyimde ne için?" Dedi meraklıca.
"Hastane işlemleri için." Dedim.
"Çok saol Keremcim.Yardım etmişsin baya sanırım." Dedi annem.
"Ne demek Sanem teyze." Dedi Kerem de gülümseyerek.
"Ben kimliği getiriyim." Dedi annem merdivenlere yönelirken.

Tanımıştı Kerem'i. Tüm aile biliyorda ben neden bilmiyordum acaba. Haluk amcayı biliyordum ama ne karısı ne çocukları hakkında bir fikrim yoktu. Babamla ortak oldukları zamanlar genelde dışarıda buluşurlardı ve ben gitmezdim. Bizim eve gelecekleri zamanda Haluk amca tek başına gelirdi. Sanırım bu yüzden hiç görmemiştim.

"Otursana Kerem." Dedim.
"Yok kimliği alıyım gidicem sen de dinlen. Yarın uğrarım bırakırım kimliğini." dedi. Kerem'e de bakın siz. Beni düşünürmüş. Dinlen falan demeler. Taş düştü kafasına veya evrim geçirdi. Bu kadar değişikliğin başka bir açıklaması olamaz.

Babamın delici bakışlarından ben bile rahatsız olmuştum. Bu bakışların esiri olan Kerem'i düşünemiyordum bile.
Babama çok bakmamaya çalışıyordu.
Gören düşmanı sanardı. Ne var sanki eski ortağının çocuğuysa. Babasının yaptığı işlerin cezasını Kerem'e yüklemek çok saçmaydı.

"Ben hallederim sana gerek yok." Diye lafa girdi babam. Buz gibiydi sesi , bakışlarıda cabası.
"Ben hallederim." Dedi Kerem daha bi soğukça babama bakmadan.
Bakışların ateş etmesi buydu demek. Delici bakışların hedefi olsam delik deşik olurdum valla.
Benim şuan araya girmem gerekiyordu dimi. Ama giremiyordum. Babamın sinirli hali beni ürkütüyordu hele Kerem'inki. Birazdan kavga çıksa topal topal bir şeyde yapamazdım. Ne kavgası ya koca adamla kavga etcek değildi heralde Kerem. Daha çok babam Kerem'in üstüne atlıycak gibi duruyordu zaten.

"Sana gerek yok dedim. Saol yardımcı olmuşsun ama bundan sonra kızımın etrafında görmeyim seni." Dedi babam tek tek üstüne basarak.

"Benim hayatıma karışman için öncelikle benim hayatımda olman lazım baba , öncelikle benimle ilgilenmen lazım." Dedim hiç düşünmeden direk ağzıma gelenleri söylemiştim ama pişman değildim. 364 gün yeni ailesiyle vakit geçirip 1 günü bana ayırcaksa koşup boynuna atlamamı beklememeli.

"Derin?" Dedi babam şaşkınca verdiğim tepkiyle afallamıştı.
"Unutmamışsın adımı" dedim alayla gülerek.
"Kızım ne diyorsun sen." Dedi kalkıp yanıma gelerek. Elini omzuma koydu.
"Ne demek ne diyorsun. Güya babamsın ne zamandır ne aradığın var ne sorduğun. Bugünde annem çağırdı diye geldin demi yoksa umrunda bile değildim. Ne haldeydim hiç önemli değildi demi. Ama pardon beni neden önemsiyesinki yeni ailen var senin yeni çocukların. Onlarla ilgilenmen gerekiyodu demi. Çok pardon ya buraya kadarda zahmet ettirdik sana." Dedim sinirle. Farkında olmadan sesimde yükselmişti. Kendimi durduramıyordum. Kaç gündür içimde biriktirdiklerimin patlaması oluyordu şuan.
Ağlamak istiyordum ama göz yaşlarımı zor tutuyordum.
Babamın karşısında ağlamamalıydım. O beni önemsemezken benim onu önemsediğimi görsün istemiyordum.