Tom'dan
Korkuyordum. Hayatımda ilk kez korkuyordum. Ama kendim için değil,Nix için...
Nix'i yavaşça arkama aldım. Bu sefer çiçeğimi almalarına izin vermeyecektim.
Nix'ten
Herşey bulanıklaşıyordu. Yere düşen bir beden , Tom'un adımı haykırışları, bir silah sesi, bir silah sesi daha...
Ve yeni bir dünya.
Karşımda hiç tanımadığım bir kadın duruyordu.
"Korkuyorum!" dedim ne kadar aciz bir zavallı olduğum umrumda bile olmadan.
Şuan karşımdaki kadın kimdi ve neredeydim ?
Bilmiyorum.
Bir fabrikanın önünde , otoparkın içinde veya bir evin salonunda
Bilmiyorum.
"Korkma kızım. "
"Kızım?"
Kızım?
Sorumu es geçerek devam etti.
"Korkma ki kazanabilesin. Korkmak karanlıkta olmaktır. Sen korkma, karanlığın içindeki beyaza git. Başka birisi için geri dönmeden git kızım. Hadi, şimdi!"
Eliyle orayı işaret ediyordu.
Şimdi anlamıştım nerede olduğumuzu. Biz evde fabrikada yada parkta değildik. Biz karanlıktaydık.
Biz...dünyadaydık.
Koşmaya başladım. Ayaklarımla ölümün kucağına koşuyordum. Çünkü artık kaçmak yoktu. Artık sırlar, korkular yoktu. En önemlisi, artık o lanet güç yoktu.
"Nix!"
O sesle arkamı döndüm.
"Tom!"
Bir seçim yapmalıydım. Ahh...seçimlerden nefret ediyorum.
"Git Tom, gözlerinde kaybetme beni. Vazgeçmek istemiyorum. Lütfen. Git!"
"Beni yanlız bırakma. Seni tekrar kaybedemem Nix!"
Tekrar?
Ona doğru koşmaya başladım. Ama bir türlü yanına gidemiyordum. Ben seçimimi yapmıştım.
Ve yine o kadının sesi kulaklarımın içini tırmaladı. Sesinde isteğine kavuşamamanın öfkesi var gibiydi :
"Sana başkaları için geri dönme demiştim. Sen seçimini yaptın. Senin için hayat şimdi başlıyor!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIĞIN ŞARKISI
Teen Fiction"Bir roman var. Okuyorum, okuyorum. Ama bitmiyor. Kitap bitiyor, sayfalar tükeniyor. Zaman doluyor. Ama kitabın sonu yok." "Bir puzzle var. Parçalarını yavaş yavaş ekliyorum. Tane tane yerlerine diziyorum. Bir parça eksik. Dönüyorum,bakıyorum O par...
