(Medyadaki Victoria Morgan)
Uyandığımda hastane gibi bir odadaydım ve yanımda tanımadığım bir adam vardı. Ama, Tom yoktu.
"Tom, Tom nerede ?"
Ayağa kalkmaya çalıştım. Ama engelledi.
"Yok. Birdaha olmayacak. Ancak ölüsünü görürsün bebeğim!"
Ağlamaya başlamıştım.
"Ah, ne acıklı bir aşk sahnesi . Ühü ,ühü" dedi yapmacık bir tavırla. Sonra kocaman korkunç bir kahkaha attı.
Sesi karga gibiydi. Galiba bu sese , adamın söylediklerine ve ağrılarıma
daha çok dayanamayacaktım.
°°°°°°°°°°°°°
"Hey! Neredesin? Benimle Konuşan kadın!"
Adını bile bilmiyordum
"Buradayım kızım."
Ama yoktu. Sağımda önümde solumda arkamda...yoktu.
"Neredesin? Göremiyorum seni!"
"Kalbinin içindeyim"
"Ne?"
Ne?
"Senin yanındayım kızım. Buradayım!"
Ve bir çığık sesi.
O kadının sesi!
"Hey! Noldu? Korkmaya başladım. Hadi ama...şaka mı yapıyorsun bana?"
"Yardım et Nix! Benim adım Victoria! Victoria Morgan. Beni bul. Bana yardım et."
Bir çığlık sesi daha.
Korkmuş bir şekilde yerimden sıçradım ve uyandım.
Ona yardım etmeliydim. Victoria'ya yardım etmeliydim.
Ellerimi kaldırdım. Yani kaldıramadım . Lanet olsun...ellerimi ve ayaklarımı yatağa bağlamışlardı. Ama Victoria. O iş de suya düşmüştü.
Ve akıma gelen şeyle kriz geçirmeye başladım.
Tom'u almışlardı!...
Krizi ancak hayatla bağlantım koparsa geçirebilrdim . Yani gözlerim kapalı kulaklarım tıkalı olursa. Ama bunu yapamıyordum. Kulaklarımı tıkayamıyordum. Ellerim bağlıydı
Ellerim, bağlıydı.
Ellerim , ellerim .
Kahretsin. Başlıyor...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIĞIN ŞARKISI
Novela Juvenil"Bir roman var. Okuyorum, okuyorum. Ama bitmiyor. Kitap bitiyor, sayfalar tükeniyor. Zaman doluyor. Ama kitabın sonu yok." "Bir puzzle var. Parçalarını yavaş yavaş ekliyorum. Tane tane yerlerine diziyorum. Bir parça eksik. Dönüyorum,bakıyorum O par...
